"เห็นมั้ยแสบแป๊บเดียวเอง" ฉันรีบหลบตามองไปที่มือตัวเองทันที เพราะเมื่อกี้เผลอเหม่อมองเขาอยู่นานจนรู้สึกเกินงามไปแล้ว
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมต้องขอโทษแทนบะหมี่จริงๆ" เขาลุกขึ้นบอก แล้วหลังจากนั้นก็ยกกล่องพยาบาลไปเก็บด้วย
แต่...ไอ้จินตนาการอันบรรเจิดมันทำงานอีกแล้ว หุ่นหมอธันวาดีมากเลย ทำไมเขาสูงแบบนี้นะ
ฉันไล่ตามองที่ไหล่กว้างๆ ลงไปถึงก้นของเขา ก่อนที่ภาพชายเปลือยเปล่าจะแว๊บเข้ามา แอบโรคจิตจังที่จินตนาการก้นผู้ชายแบบนี้ แต่มันอดไม่ได้เลย รูปร่างเขาดีมากๆ เผลอๆดีกว่าดาราหนุ่มเอวีที่ฉันดูซะอีก
แต่แล้วหมอหนุ่มที่โดนสาวโรคจิต(หน้าสวย)มอง เขาก็หันขวับมาทันที จนฉันคนนี้เผลอยิ้มอย่างพึงพอใจที่ได้มองเป้ากางเกงของเขาเป็นของแถม
พรึบ! เสียงจินตนาการดับลง และฉันหุบยิ้ม เพราะอยู่ๆมันก็ถูกปิดด้วยผ้ากันเปื้อนสียีนส์ยาวถึงเข่า
"หิวแล้วเหรอครับ เดี๋ยวผมทำกับข้าวให้กินนะ"
"อ้อ ค่ะ หิวแล้
