หลังจากได้รับโทรศัพท์จากระมิตาแล้ว ร่างศิศิราก็ไหวเอนจวนเจียนจะล้ม...แต่แขนแกร่งของเทียมตะวันก็เข้ามารับตัวเธอได้อย่างทันถ่วงที "น้ำค้างต้องกลับ...ตอนนี้ค่ะ" เธอหันมาบอกชายหนุ่ม ปากสั่นระริกพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มคลอขัง
"ได้...เดี๋ยวฉันพากลับเอง" เทียมตะวันพยักหน้า พยายามประคองร่างบางในอ้อมกอด ... ท่าทางเธอตกใจอย่างที่เขาได้คะเนเอาไว้ในตอนแรก
'ป้าของน้ำค้างโดนรถชนค่ะ ...อาการโคม่า!' เสียงของอรุณยังคงดังก้องอยู่ในหูชายหนุ่มยามนี้
"นั่งตั้งสติก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะจัดการพาเธอกลับไปหาป้าเธอเอง" เทียมตะวันเอ่ย พร้อมกับพาร่างบอบบางที่จวนเจียนจะล้มในตอนแรกลงนั่งกับโซฟา เพื่อให้หญิงสาวได้ตั้งสติก่อน หลังจากนั้นเขาก็เป็นธุระจัดการพาเธอกลับไปหาป้าของเธออย่างที่ได้รับปากเอาได้อย่างรวดเร็วที่สุด ด้วยความเพียบพร้อมที่เขามี
บรรยากาศยามดึกสงัดของตัวเมืองในจังหวัดเล็ก ๆ แห่งหนึ่งนั้นเ
