ศิศิราเดินตามจนพบระมิตา อีกฝ่ายเงยหน้าจากเคาน์เตอร์ขึ้นมาพอดี ครั้นเห็นเธอเดินมาทางนี้ จึงรีบหันไปคุยอะไรกับเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเล็กน้อย ก่อนจะผละจากตรงนั้นมาหาเธออย่างรวดเร็ว
"น้ำค้าง มะ มีอะไรหรือเปล่า" ระมิตาถามด้วยแรงสังหรณ์ในใจ เพราะเรื่องของเพื่อนคนนี้เช้านี้ก็ฉาวกระฉ่อนขึ้นมาอีกรอบจากฝีปากของสุรีย์
"แยมรู้ใช้มั้ยว่าวันที่ป้าณีมาที่นี่ ป้าณีพูดได้อะไรกับคนที่นี่"
อย่างที่ระมิตาสังหรณ์ใจเอาไว้ไม่ผิด เธอจับมือเพื่อนขึ้นแล้วออกแรงลากเบา ๆ "น้ำค้างเราไปคุยกันตรงนั้นดีกว่ามา..."
หลังจากลากตัวอีกฝ่ายให้ห่างไกลจากผู้คนพอสมควรแล้ว ระมิตาจึงเล่าเรื่องที่ป้าของศิศิรามาที่นี่ในวันนั้น
"วันนั้นป้าณีมาที่นี่จริงเพราะอยากพบน้ำค้าง แต่น้ำค้างไม่อยู่จึงคิดจะกลับแต่ เหมือนมีใครบางคนได้พูด หรือมองป้าณีด้วยสายตารังเกียจ ป้าณีเลยป่าวประกาศให้คนที่นี่ทราบว่าเอ่อ..."
น้ำเสียงคนเล่าขาด ๆ หาย ๆ ไปคล้า
