พายเรือไปหารัก

ตอนที่ 9 บังคับรับข้อเสนอ

เช้าวันถัดมา

"อื้อ..." เวลดาพลิกกายมาหาพายในขณะที่ท่อนแขนของเขาโอบกอดรอบเอวของเธอไว้หลวมๆ แพขนตางอนกะพริบถี่เพื่อปัดไล่ความง่วงงุนทว่ายังคงซุกไซ้ใบหน้าสวยอยู่กับแผงอกแกร่ง

"หอมจัง..." หญิงสาวละเมอและยังคงเคลิบเคลิ้มไปกับผิวพรรณเนียนนุ่มของพายซึ่งเธอกำลังคิดว่าเป็นผ้าห่ม ใบหน้าหล่อคมคายยังคงหลับพริ้มทว่ากระตุกยิ้มมุมปากออกมาด้วยความพึงพอใจกับท่าทางเหมือนลูกแมวขี้อ้อนของเวลดา

"ถูขนาดนี้อยากโดนซ้ำเช้าหรือยังไง?"

"เอ๊ะ! นะ นาย!" ร่างบางลุกพรวดพราดขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงคุ้นหูของพาย เธอชี้หน้าเขาในขณะที่กำลังรื้อฟื้นเหตุการณ์เมื่อคืนอยู่

"ชี้หน้าฉันทำไม?" พายประคองตัวลุกขึ้นนั่งเพื่อเผชิญหน้าสาวเจ้า

"เมื่อคืนนายทำอะไรฉัน!"

"ขนาดนี้ยังจะกล้าถามอีกเหรอ หรือต้องให้รื้อฟื้นว่าทำอะไรกันบ้าง" เขาเลิกคิ้วถามท่าทางยวนยี

"ฉันเคยบอกนายไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่ามายุ่งกับฉันอีก! ทำไมนายถึงยังมากวนประสาทฉันอยู่ได้"

"ก็เธอมันน่าเอาดี"

"อ๊ายยยย! ไอ้บ้า หยาบคายที่สุด!"

"หึ! เพิ่งรู้เหรอ?" เขาหาวหวอดๆ ไม่ยี่หระต่อท่าทางไม่พอใจของหญิงสาว

"นายต้องการอะไร?"

"ฉันบอกเธอไปหลายครั้งแล้ว"

"หึ! ในเมื่อฉันบอกว่าไม่ตกลง ทำไมถึงยังไม่เลิกยุ่ง หรือว่าผู้หญิงทั้งประเทศรู้ทันนิสัยแย่ๆ ของนายหมดแล้ว นายก็เลยหาคู่นอนไม่ได้"

"พูดมาก!" พายเท้าเอวด้วยความหงุดหงิด

"เอาล่ะ! ฉันไม่ตลกด้วย ต่อไปนี้กรุณาเลิกยุ่งกับฉันซะที ฉันเบื่อนายจะแย่!" พายหงุดหงิดกับคำลงท้ายของหญิงสาว เขาจ้องมองดวงหน้าสวยอย่างเอาเรื่อง

"หึ! เธอต้องรับข้อเสนอของฉัน ไม่เช่นนั้นวันนี้เธอจะไม่ได้กินยาคุม เพราะตราบใดที่เธอยังไม่รับข้อเสนอของฉัน เธอจะไม่มีทางได้ออกไปจากห้องนี้เด็ดขาด" พายยื่นคำขาดเสียงดุดัน

"กักขังหน่วงเหนี่ยว! นายไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉันนะ" คนตัวเล็กโวยวาย เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าพายจะนิสัยเสียขนาดนี้

"ฉันอยากได้อะไรฉันก็ต้องได้" เขากดเสียงต่ำและเน้นย้ำชัดเจนทุกคำ

"พาย!" ใบหน้าสวยยิ่งบูดบึ้งเข้าไปอีกเมื่อชายหนุ่มแสดงความเห็นแก่ตัวออกมา เวลดาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆ แกล้งบีบน้ำตาออกมาและร่ำไห้สะอึกสะอื้น

"อึก ฮือออ..."

"เป็นบ้าอะไรอีกล่ะเนี่ย!"

"ปล่อยฉันไปเถอะนะ นะคะ"

"นะคะ? ฉันพิ่งรู้ว่าเธอรู้จักคำคำนี้ด้วย" พายค่อนขอดคนตัวเล็ก

"บ้านฉันยากจน ฉันต้องทำงานพิเศษหลายอย่าง เรียนก็ยังไม่จบ แม่ก็เป็นแค่คนรับใช้ ฉันจะท้องตอนนี้ไม่ได้จริงๆ นะ ได้โปรดขอยาคุมให้ฉันเถอะนะ ฮือออ..." พายอึ้งไปครู่ใหญ่กับสิ่งที่เธอพูดออกมา เขาจ้องมองเวลดาไม่วางตาก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กยี่ห้อดังที่ราคาหลักแสนขึ้นมาตรงหน้า

"ทำงานพิเศษเพื่อซื้อกระเป๋าราคาเป็นแสนเนี่ยนะ?"

"มันก็แค่ของก๊อบปี้เกรดเอราคาไม่กี่บาทป่ะ!" เธอรีบแย่งกระเป๋าของตนเองกลับคืนมา ได้แต่หวังว่าพายคงดูไม่ออกว่ามันจะเป็นของจริงหรือของปลอมกันแน่

พายไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แม้ลึกๆ แล้วเขาจะไม่ใช่คนที่จะคบหากับใครเพราะความร่ำรวยหรือฐานะทางสังคม แต่เพราะนามสกุลที่มันค้ำคอกลับทำให้เขาต้องเลือกคู่ครองที่คู่ควรเท่านั้น

"ช่างเถอะ ถึงยังไงฉันก็อยากได้เธอเป็นแค่คู่นอน ฉันให้เวลาเธอแค่สิบสองชั่วโมง ถ้าไม่อยากท้องไม่มีผัวก็รีบให้คำตอบฉันมา" พายพูดจบก็เดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวและเข้าห้องน้ำไปทันที

"ไอ้คนทุเรศ! ไอ้บ้า!" เมื่อเห็นว่าคำอ้อนวอนไม่ได้ผลจึงตะโกนด่าทอเขาตามหลังไปด้วยความเจ็บใจ

สิบสองชั่วโมงผ่านไป

"ครบสิบสองชั่วโมงแล้ว ยาคุมมันจะไม่ออกฤทธิ์เอานะ" พายเดินเข้ามาหาเวลดาในห้องนั่งเล่น เธอกำลังคิดเรื่องของเอวาอยู่พอดี หากเพื่อนสนิทของเธอรู้คงต้องเป็นเรื่องแน่ เพราะพายคือคนที่เอวาเคยหลงรักแม้จะเพียงแค่ชั่วเวลาสั้นๆ ก็ตาม

"นายไม่มีสิทธิ์มากักขังหน่วงเหนี่ยวฉันไว้แบบนี้นะ ถ้าฉันหลุดออกไปได้ฉันไม่ปล่อยนายไปแน่!" คนตัวเล็กแยกเขี้ยวใส่พายอย่างไม่เกรงกลัว

"เธอก็แค่ตอบตกลงมา ทุกอย่างก็จบ" เมื่อถึงคราวจนปัญญา เวลดาจึงจำเป็นต้องแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้า เธอครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะผุดยิ้มมุมปากขึ้นมา

"ฉันมีข้อแม้"

"ข้อแม้อะไร?"

"เรื่องของเราจะต้องเป็นความลับ เราจะนัดเจอกันเฉพาะที่นี่ นายห้ามไปหาหาฉันที่มหาวิทยาลัยอีกเด็ดขาด" พายขมวดคิ้วสงสัย เขาเป็นชายหนุ่มที่เพียบพร้อมที่สาวๆ อยากคบหาแบบเปิดเผย ทว่าเวลดากลับไม่ได้คิดเหมือนผู้หญิงพวกนั้น

"ตกลง แต่เธอต้องมานอนกับฉันทุกคืน"

"ทุกคืน!?" เวลดาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

"ใช่! ทำไม?"

"อาทิตย์ละครั้ง" เธอยื่นคำขาด

"ไม่!"

"พาย!"

"ฉันอายุเยอะกว่าเธอตั้งห้าปี เรียกพี่เรียกเฮียไม่ได้หรือยังไง? เรียกพายเฉยๆ เอาไว้เรียกเวลาที่เธอครางชื่อฉันก็พอ" ร่างสูงกำยำเดินเข้ามาประชิดลำตัวเวลดาซึ่งนั่งอยู่บนโซฟา

"ไอ้คนบ้า ฉันไม่มีทางเรียกนายแบบนั้นหรอก กระดากปาก!"

"ปากดี ฉันเปลี่ยนใจละ ไม่ต้องกงไม่ต้องกินมันแล้วยาคุม!"

"นาย! นี่มันครบสิบสองชั่วโมงแล้วนะ ขืนรอครบยี่สิบสี่ชั่วโมงฉันคงท้องพอดี!" เวลดาหยัดกายขึ้นยืนเพื่อเผชิญหน้ากับเขา

"ก็บอกให้พูดกับฉันดีๆ ไง"

"ทำไมนายเอาแต่ใจแบบนี้ จะให้ฉันทำตามใจนายทุกอย่างโดยที่นายทำแต่เรื่องเลวๆ กับฉันเนี่ยนะ" คนตัวเล็กโวยวาย

"หึ! เธอควรทำตัวน่ารักๆ ให้ฉันเอ็นดูนะ" พายล้วงกล่องสี่เหลี่ยมออกมาจากกระเป๋ากางเกงและจ้องมองมันราวกับกำลังจะโยนมันทิ้ง

"เอายามาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ!"

"ไม่ให้"

"แต่ฉันยอมรับข้อเสนอของนายแล้วนะ"

"เรียกพี่ก่อน แล้วจะให้" คนเจ้าเล่ห์ต่อรอง

"ไม่! ทำไมนายถึงได้เลวกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย ไม่คิดจะเลวให้มันน้อยลงหน่อยเหรอ?"

"ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอก็ด่าว่าฉันเลวแล้วเหรอ นี่ถ้าฉันแสดงความเลวออกมาจริงๆ เธอคงไม่เป็นบ้าไปเลยหรอกใช่มะ?"

"เอายามานะ" เวลดาพยายามแย่งกล่องยามาจากพายทว่าคนตัวสูงกลับชูกล่องยาขึ้นจนสุดแขน

"เรียกเฮียก่อน"

"เฮ้อ..." คนตัวเล็กถอนหายใจเฮือกใหญ่