"คือ...ฉันไม่ได้รักนาย นายไม่ได้รักฉัน จะเป็นแฟนกันได้ยังไง?" เวลดาใช้เวลาครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่กว่าจะกล้าพูดคำคำนี้ออกไป
"เธอว่าอะไรนะ?" คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อได้ยินหญิงสาวพูดคำนั้น ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจแทรกขึ้นมากลางความรู้สึกสับสน เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำลายความเงียบลง
"เข้ามา!" พายปล่อยมือจากเวลดาและเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานของตน
"ชุดนักศึกษาคุณเวลครับ" คนขับรถยื่นถุงกระดาษให้หญิงสาว
"ขอบคุณนะคะ" เวลดารับของมาและเดินกลับไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำทันที พายยังคงนั่งแน่นิ่งราวกับกำลังใช้ความคิดอะไรบางอย่าง
"ฉัน...ฉันไปเรียนแล้วนะ" เวลดาเดินออกมาจากห้องน้ำและยังคงเห็นพายนั่งนิ่งอยู่ เธอไม่รู้ว่าเขากำลังโกรธเรื่องอะไรกันแน่
"ลงไปที่รถ เดี๋ยวให้คนขับรถไปส่งที่มหาวิทยาลัย" พายตอบกลับเสียงเรียบ เวลดาไม่ได้พูดอะไรและเดินออกจากห้องทำงานไปโดยไม่หันกลับมามองเขาอีก
มหาวิทยาลัย
"ยัยคุณหนูเวล ช่
