บ้านฤตินาฏวรนันท์
"ยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ แต่ต้องตอบแม่ฉันบนโต๊ะอาหารเย็นนี้" เวลดาจ้องมองพายด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม อยู่ๆ เขาก็อยากให้เธอเป็นมากกว่าคู่นอนขึ้นมาเสียดื้อๆ
"ฉัน...ฉันจะบอกแม่นายว่าฉันเป็นลูกคนใช้" เธอยืนยันหนักแน่น
"คิดให้มันเกินร้อยเมตรหน่อยได้มะ ชอบคิดอะไรสั้นๆ เหมือนไม่ได้พกสมองมา" พายว่าให้คนข้างกาย
"นายน่ะสิไม่ได้พกสมองมา ไม่สิ! นายมันไม่มีสมองตั้งแต่เกิดเลยด้วยซ้ำ"
"หึ! แต่ผู้หญิงมากมายก็เรียงคิวเข้าหาฉันเลยนะ ไม่รู้เหรอ?"
"แหวะ! ผู้ชายหน้าตาหล่อๆ แบบนายมันก็มีอยู่เต็มไปหมด แต่นิสัยห่วยสุดๆ แบบนายขออย่าได้มีใครพบใครเจอเลย สาธุ!"
"ฉันหล่อมากและบ้านรวยมากน่ะไม่เถียง แต่ฉันเอาเธอตั้งเจ็ดรอบในคืนเดียวทั้งๆ ที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน ฉันคอยรับคอยส่ง ไม่ว่างก็ให้คนไปรับไปส่งแทน เงินก็ให้ใช้สบายๆ ผู้หญิงคนอื่นฉันก็เลิกยุ่งทั้งหมด แถมจะพาไปหาพ่อแม่ด้วย ฉันถามหน่อยว่า
