พรึ่บ! พรึ่บ! วิลดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างบางที่หลับไปแล้วหรือสลบไปทันทีที่เขาสร้างสรวงสวรรค์ในห้องแห่งนี้อีกครั้ง ในช่วงเวลาอันสั้น วิลมองใบหน้าคมหวานทำให้อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มออกมา ความพยศของเธอเขาจะไม่มีวันลืม ความน่ารักน่าชวนมองยามเปลือยเปล่า
ของเธอเขาคงจะถวิลหาอยู่ตลอดเวลาที่ห่างกันอย่างแน่นอน
“พรุ่งนี้มนตื่นขึ้นแล้วไม่เห็นพี่ อยากรู้นักว่าจะคิดถึงพี่มากซักแค่ไหน” วิลพึมพำเบาๆ ก่อนที่จะประทับริมฝีปากด้วยความอ่อนโยนที่หน้าผากมน ปากที่พึมพำเบาๆ ไม่ได้ย้ำเตือนเพียงแค่คนที่นอนหลับอยู่ นั้นเป็นการเตือนตัวเองด้วยว่า ตัวเขาเองก็คงต้องคิดถึงหน้าหวานๆ กลิ่นกายหอมๆแบบนี้อย่างแน่นอน
ปึก! พึ่บ! ดวงตากลมเปิดขึ้นทันทีเมื่อประตูห้องเปิดและปิดลง เฮ้ยยยย ลมหายใจที่ถอดถอนออกมา หยาดน้ำตาที่พยายามกักเก็บไว้แล้วแต่ในที่สุดมันก็ค่อยๆ รินไหลออกมา อยู่ในความมืดอย่างเงียบๆ
“บอกมา” วิลเอ่ยกับเอกรินทร์ที่
