ฮัวหยางมองดูอู๋จือที่ยังมีอาการไอเป็นบางครั้งด้วยความกังวล แม้เขาจะเคยรักษาพิษอาคเนย์มาก่อน แต่อู๋จือคือสตรีเกรงจะรับการไอรุนแรงและหนาวเย็นภายในไม่ไหว
“ยาต้มมาแล้วขอรับ” บ่าวรับใช้ในร้านยาประคองถ้วยยาต้มมาส่ง
“นางตื่นพอดี เอายามานี่” ฮัวหยางนั่งริมเตียง
อู๋จือที่คล้ายจะหลับไปตื่นหนึ่งสั้นๆ ถูกประคองให้ลุกขึ้นนั่ง นางรู้สึกเจ็บหน้าอกและลำคอ คราวนี้เริ่มหนาวเหน็บไปทั่วร่าง ได้ยินเสียงของฮัวหยางบอกให้นางกลั้นใจดื่มยาลงไปให้หมด มือปราบหญิงดื่มยาเสร็จก็ยกสองมือขึ้นกอดตนเองพร้อมทั้งบ่นพึมพำออกมา
“หนาว ข้าหนาวมาก”
“ข้ารู้ นี่เป็นอาการของพิษอาคเนย์ รออีกครึ่งหนึ่งยามดื่มยาอีกถ้วยอาการนี้ก็จะดีขึ้น” ฮัวหยางพูดพลางดึงเอาผ้าห่มนวมมาห่มให้กับอู๋จือ “เป็นอย่างไร? ดีขึ้นหรือไม่?”
หญิงสาวส่ายหน้าช้าๆ ทั้งที่ยังหลับตา “ไม่ ยังหนาวมาก”
ฮัวหยางโบกมือไล่บ่าวรับใช้ออกจากห้อง “ผ้าห่มอาจจะช่วยเจ้าไม่ได้
