ฮัวหยางหันกลับมาดูอู๋จือที่เขาประคองเอาไว้ พอเห็นนางบ้วนน้ำลายออกมา ใบหน้าอันหล่อเหลาก็แสดงความตกใจสุดขีด
“จือจือ เจ้าไอเป็นเลือดแล้ว ควันพิษนั่นร้ายนัก” ฮัวหยางหันกลับไปมององครักษ์ของตนสองคน “เจ้าพาพวกเขาเข้าไปเรือนหลัง ให้หลงจู๊จี้ต้มยาสลายพิษหม้อใหญ่เร็วที่สุด”
“ขอรับ” องครักษ์รีบประคองกันเข้าไปด้านใน
ฮัวหยางอุ้มจือจือขึ้นเดินลิ่วไปด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล
อู๋เสี่ยวถงกับอู๋เหอตี้วิ่งเข้ามาเห็นช่วงที่คนกลุ่มใหญ่กำลังต่อสู้กัน ทีแรกก็มองไม่ถนัดว่าเป็นผู้ใด แต่พอเห็นว่านั่นก็คือ คุณชายใหญ่ฮัวกับพี่สาวตนเอง สองพี่น้องก็รีบหันไปบอกกันให้หยิบท่อนไม้อันใหญ่เหมาะมือมาเตรียมไว้
“เราสู้พวกมันไม่ได้นะพี่เสี่ยวถง พวกมันมีดาบ”
“ถ้างั้นเจ้ารีบวิ่งไปตามมือปราบแถวนี้มา พี่จะซุ่มรอ”
“ขอรับ” อู๋เหอตี้รีบวางท่อนไม้แล้ววิ่งไปอย่างสุดฝีเท้า
พักหนึ่งคุณชายใหญ่ฮัว องครักษ์ทั้งสี่ และพี่สาวของนางก
