อู๋จือรู้สึกตนเองอ่อนเพลียไปทั้งร่าง เมื่อคืนนางถูกควันพิษที่คนร้ายทั้งสองซัดใส่ ทั้งปวดร้าวไปทั้งกระบอกตา ไอจนรู้สึกแน่นหน้าอก ซ้ำยังหนาวเย็นจนถึงกระดูก
หญิงสาวลืมตาขึ้นมาก็พยายามลำดับความคิด ข้าวของในห้องนี้ล้วนเป็นสิ่งที่นางไม่คุ้นเคย นางน่าจะยังอยู่ที่ร้านเฉี่ยนซือ สาขาใกล้บ้านที่น้องสาวทำงานอยู่มือปราบหญิงพยายามพยุงตัวลุกขึ้น นั่งอย่างยากลำบาก
‘ข้ารอดตายแล้วหรือ? นึกว่าจะต้องลาจากโลกนี้ไปเสียแล้ว’
เอวของนางเหมือนถูกยึดเอาไว้ พอก้มลงมองก็เห็นมือใหญ่ขาวผ่องที่รัดรอบกายตนเองอยู่ พอหันไปดูคนข้างๆ ใบหน้าคมคายงดงามของฮัวหยางตะแคงอยู่ใกล้ๆ คนผู้นั้นกำลังนอนหลับสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอ
‘ใบหน้าท่านดูอิดโรยมากทีเดียว เมื่อคืนคงจะเฝ้าข้าจนไม่ได้นอนสินะ’
อู๋จือรู้ตัวว่าตนถูกฮัวหยางช่วยชีวิตเอาไว้ ความรู้สึกตื้นตันพลันเอ่อล้นขึ้นมา แม้คนผู้นี้จะคอยยั่วเย้าคิดไม่ซื่อกับนางแต่ยามนี้ที่ต้องเผชิญหน้า
