“เจ้าแอบคิดลามกกับข้าหรือ? ดูสิ...เจ้าหน้าแดงไปถึงใบหูแล้ว”
“ใช่ที่ไหน? ท่านอย่ามาพูดจาส่งเดช”
อู๋จือหันไปดุคนรูปงาม ฮัวหยางเห็นช่วงคอและลาดไหล่ลาดไหล่ที่โผล่พ้นผ้าซับตัวผืนนั้นก็เผลอกลืนน้ำลาย ใบหน้าของเขาร้อนผะผ่าว
‘แย่แล้ว...นี่ข้าจะทำฉันใด? อยู่ใกล้นางแบบนี้ยากจะข่มใจจริงๆ’
พอถูกชายหนุ่มจ้อง อู๋จือก็รู้สึกราวกับเลือดในกายวิ่งพล่าน ใบหน้าคล้ายถูกน้ำร้อนลวก ซ้ำนางยังอยู่ในอ้อมแขนของเขาอีก
“เจ้ารู้สึกกับข้า อย่างเดียวกับข้ารู้สึกกับเจ้าใช่หรือไม่? จือจือ เจ้าไม่ปฏิเสธจูบของข้า แล้วยัง...คิดไม่ซื่อกับข้าอีก”
“หยะ อย่า....อย่ามาใกล้ข้านะ เจ้าหมอบ้า ถอยไปก่อน”
ฮัวหยางไม่ฟังสิ่งที่อู๋จือพยายามจะบอก เพราะน้ำเสียงและท่าทางของอู๋จือดูแล้วเหมือนกำลังจะห้ามปรามตนเองมากกว่า เขาก้มลงจูบแก้มนางที่กำลังสุกปลั่ง อู๋จือมัวแต่ตะลึง ทำให้ท่านหมอหนุ่มค่อยๆ เลื่อนริมฝีปากไปจนทาบปิดบดขยี้กับริมฝีปากนา
