อู๋จือยกมือขึ้นเป็นเชิงห้าม พร้อมถอยไปสองสามก้าว “พอได้แล้ว คุณชายใหญ่ ท่านปลอดภัยแล้ว ข้าไปดีกว่า” นางรีบผลุบออกจากเรือนของเขาโดยเร็ว
ฮัวหยางยักไหล่ “จือจือ! ถ้าได้ยินเสียงข้าร้องเรียกก็เข้ามาดูด้วยล่ะ”
“ไม่มีทาง!” นางร้องตะโกนกลับมา
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ อู๋จือมีสีหน้ายุ่งยากใจ นางรู้สึกว่าพอตนเองไปยืนใกล้ๆ คนผู้นั้นแล้วอดจะเคลิบเคลิ้มมิได้ วันพรุ่งนี้นางจำต้องไปปรึกษาหวังหวั่นเพื่อหาวิธีรับมือกับบุรุษรูปงามสักหน่อย นางชักจะกลัวแล้วสิว่าตนเองจะเผลอใจไปชอบเจ้าหมอโฉดเข้า
พ่อบ้านฝูที่ยืนดูอยู่ห่างออกไปเห็นเหตุการณ์แล้วถึงกับส่ายหน้า เขาไม่เคยเห็นคุณชายใหญ่หยอกเย้ากับสตรีนางใด มือปราบหญิงผู้นี้ก็หน้าตาไม่ได้โดดเด่นนัก เหตุใดคุณชายจึงชอบแกล้งนาง?
พ่อบ้านนำสิ่งที่ตนเห็นไปแจ้งให้กับคหบดีฮัวได้ทราบ
“เสี่ยวหยางน่ะหรือ?”
“ขอรับ คุณชายเหมือนจะชอบแกล้งนาง”
“เขาหยอกล้อกับสตรีผู้นี้ บางทีนางอาจ
