วันนี้อู๋จือทำตัวติดกับหวังหวั่น หลังเลิกงานก็ยังตามภรรยาของหัวหน้าจางผู้นี้ไปที่เรือนเพื่อเอาตำราที่บอกกันไว้ จางเจิ้งจีที่เดินสวนกับอู๋จือหน้าประตูถึงกับขมวดคิ้ว ครั้นเข้าไปในเรือนก็อุ้มเอาหวังฮั่นเข้าไปในห้องนอน ลูบไล้กอดจูบ
“เหตุใดวันนี้อู๋จือต้องตามเจ้าทั้งวัน? พวกเจ้ามีความลับกันหรือไร?”
มือปราบหญิงผู้งดงามบอบบางเห็นสีหน้าบึ้งตึงของสามีก็หัวเราะ ยกนิ้วขึ้นไล้ริมฝีปากของจางเจิ้งจีเบาๆ “สหายของท่านน่ะสิ ทำเอาสหายข้าปั่นป่วนไปหมดแล้ว”
“หือ ฮัวหยางน่ะหรือ? อย่าบอกนะว่าอู๋จือชอบเจ้าหมอบ้านั่น”
“ท่านพี่ ท่านไม่ควรเรียกสหายลับหลังว่าเจ้าหมอบ้านะเจ้าคะ”
“ก็เขาบ้าจริงๆ นี่ เจ้าไม่เห็นหรือว่าวิชาแพทย์ของฮัวหยางล้ำเลิศเพียงนั้นแต่กลับหมกตัวคิดค้นปรุงยาทั้งวัน ไม่ยอมรักษาผู้ใด หากว่าเขายอมเข้าวังน่าจะได้เป็นหมอหลวงไปนานแล้ว”
หวังหวั่นใช้ปลายนิ้วเคาะริมฝีปากสามีเบาๆ “คนเรามีความชอบไม่เหมือน
