กลับมารักกันได้ไหมถ้าหัวใจอยากจะรัก

    “น้องยิมครับ คุณแม่ยังไม่มารับอีกหรือคะ เดี๋ยวคุณแม่ก็มานะครับ” เสียงครูอ้อพูดให้กำลังใจ ครูอ้อเป็นคุณครูผู้ช่วยที่อยู่แทนครูประจำชั้นที่ลากลับบ้านเร็วกว่าปกติในวันนี้ เธอเดินเข้ามาหาเด็กน้อย มีคุณครูประจำสายชั้นประถมที่เพิ่งย้ายมาใหม่เดินเข้ามาถึงตัวเด็กน้อยพอดี                “ครูอ้อครับ ทำไมหรือครับ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ทำไมยังไม่มีใครมารับเด็กคนนี้อีกครับ” เขาเอ่ยถามขึ้น ขณะที่ย่อตัวลงอยู่ตรงหน้าเด็กน้อย     “วันนี้วันพุธครับ คุณแม่จะต้องพาคุณตาไปคลินิกนะครับ คุณแม่บอกแล้วว่าจะมารับน้องยิมช้าสิบห้านาทีครับ” เด็กน้อยมองหน้าคุณครูคนใหม่ และตอบเขาออกไปแบบชาญฉลาด     “คุณแม่ไม่ทิ้งน้องยิมหรอกครับ เพราะเรามีกันอยู่แค่สองคน คุณพ่อน้องยิมก็ไม่มีนะครับ เพราะคุณพ่อไปอยู่บนสวรรค์แล้ว” เด็กน้อยพูดพลางยกนิ้วชี้ขึ้นไปบนฟ้าจนสุดแขน     “คุณแม่บอกว่าคุณพ่ออยู่ตรงนู้น วันหนึ่งเราก็จะได้เจอกัน” เด็กชายเล่าออกมาด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มอย่างมีความสุข     ผู้ใหญ่สองคนมองหน้ากัน พยักหน้าให้กันในความน่ารักและช่างพูดของเด็กชาย     “ลูกครูมดไม่สบายนะคะ เลยให้อ้อมาดูแลแทน แต่ประเดี๋ยวคุณใบบอนคุณแม่ของน้องยิมคงมาถึงแล้วค่ะ” ครูอ้อเล่าให้คุณครูคนใหม่ฟัง พร้อมกับทรุดนั่งลงบนม้าหินอ่อนใกล้ ๆ     “น้องยิมเก่งมากรู้ไหมครับ ไม่ดื้อเลยนะเนี่ย แล้วยังพูดรู้เรื่องอีก อย่างนี้ครูอ้อจะให้ดาวเพิ่มอีกหนึ่งดวง แล้วถ้าครบสิบดวงเมื่อไร รู้ไหมว่าน้องยิมจะได้อะไร” ครูอ้อจับมือเด็กน้อยให้เดินเข้ามาหาเธอใกล้ ๆ เด็กน้อยยิ้มร่า ทำท่าครุ่นคิด     “คุณแม่บอกแล้วครับว่าถ้าน้องยิมได้ดาวครบสิบดวง คุณแม่จะซื้อรถของเล่นคันใหม่ให้น้องยิมด้วย” น้องยิมทำท่าดีใจ     ครูหมัดชะงักไปนิดหนึ่ง ตั้งแต่ได้ยินว่าครูอ้อเรียกชื่อคุณแม่ของเด็กชายตัวน้อยคนนี้ว่า ใบบอน     (“ชื่อแปลก ๆ แบบนี้คงมีไม่กี่คนในโลก และที่จังหวัดน่าน คงจะมีแค่คนเดียวนี่แหละ เจอกันซะทีนะ ใบบอน ไม่คิดว่าเราจะหากันเจอเร็วขนาดนี้”) ชายหนุ่มทำหน้าเรียบเฉย แต่ในใจมุ่งมั่น และรู้สึกมีความหวังขึ้นมามาก     “น้องยิม ชื่อน้องยิมหรือครับ” ครูหมัดนั่งลงตรงหน้าเด็กชาย แล้วถามขึ้น     “ครับผม ผมมีชื่อจริงด้วยนะครับคุณครู” เด็กชายรีบบอก ครูหมัดพยักหน้าเหมือนคะยั้นคะยอให้น้องยิมพูด     “น้องยิมมีชื่อจริงว่า ...ระ ติ ชา นนท์ ตั้งพัฒนา ครับ” เด็กน้อยพูดขยับปากออกมาอย่างช้า ๆ ชัด ๆ     ครูหมัดถึงกับอึ้งไปเลยกับคำบอกของเด็กชาย     (“รติชานนท์”) เขาพึมพำชื่อนี้อยู่ในใจ รู้สึกอึ้งเข้าไปมากกว่าเดิมอีก     “นั่นไงคะ... น้องยิม คุณแม่มาแล้วค่ะ” ครูอ้อก้มหน้ามาหาเด็กชาย รีบหมุนตัวเด็กน้อยให้หันหน้ามองไปยังคุณแม่     ผู้หญิงผมยาวที่ถูกรวบเอาไว้หลวม ๆ ผิวขาว นัยน์ตากลมโตสวย เธอเดินเข้ามาในเสื้อแขนยาวสีน้ำตาลอ่อนสะดุดตา แขนถูกพับขึ้นมาครึ่งแขน กางเกงขายาวสีดำ รับกับรองเท้าส้นเตี้ยสีเดียวกัน หน้าที่แทบไม่ถูกแต่งแต้ม นอกมาจากทาแค่ลิปกลอสเท่านั้น ครูหมัดจ้องมองใบหน้าที่เขาเคยบอกตัวเองว่าคิดถึงผู้หญิงคนนี้สุดหัวใจ แต่สายตาของเธอมองจดจ้องที่ลูกชายตัวน้อยของเธอเท่านั้น     ชานนท์ตกตะลึง จุดมุ่งหมายที่เขาขอย้ายมาสอนที่นี่ ก็เพราะอยากจะเจอผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่ยังทำให้เขาเจ็บปวดไม่เคยลืม เขาแค่อยากจะถามจากปากของเธอด้วยตัวเองสักครั้งว่า “ทำไมถึงทิ้งกัน”     ครูหมัดลุกขึ้นยืนตัวตรง ตามองจ้องไปยังสองแม่ลูกเขม็ง เกิดคำถามที่ถามตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าเพราะอะไร ทุกวันนี้ก่อนนอนเขายังนอนมองการ์ดแต่งงานของใบบอนที่ทิ้งไว้ให้ เขาเก็บการ์ดเชิญแต่งงานใบนั้นที่ใบบอนทิ้งเอาไว้อย่างดี เธอเดินจากมาโดยไม่บอกกล่าวและร่ำลา ทิ้งให้เขาทนทุกข์ระทมอยู่เพียงผู้เดียว       รติรส มงคลสวัสดิ์              ไมตรี ตั้งพัฒนา       “คุณแม่ครับ น้องยิมดีใจจังเลย คิดถึงคุณแม่มาก ๆ ครับ” เด็กชายพูดอ้อนเอาใจ เธอรีบย่อตัวลงสวมกอดลูกชายที่โผเข้ามาสู่อ้อมแขน     “แม่ก็รักหนู” เธอขยี้ปลายจมูกลงบนแก้มลูกชายอย่างแสนรัก     (“เธอแต่งงาน แล้วมีลูกแล้วจริง ๆ”) คำพูดตอกย้ำความเจ็บขึ้นมาในหัวใจ     ชานนท์มองภาพตรงหน้าอย่างปวดใจ เขารีบหันหลังให้สองแม่ลูกทันที คำพูดที่เตรียมมาถูกกลืนลงไปในลำคอจนหมด ความปวดเจ็บหนึบเข้าไปในหัวใจ รีบก้าวขายาว ๆ ให้พ้นออกไปจากตรงนั้น       นับตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้ เขาไม่มีทางลืมวันที่ทั้งสองคนมีความสุขรวมกัน     “ไม่กลับหอจริง ๆ หรือใบบอน รู้ไหมว่าคืนนี้ถ้าใบบอนอยู่กับหมัดจะเกิดอะไรขึ้น” เขาช้อนตามองหน้าเธอ ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งที่ทั้งสองนั่งเล่นอยู่ด้วยกัน เขาทำตามคำสั่งของคนรักที่สั่งให้เขาลุกขึ้นไปอาบน้ำ     “หมัดไปอาบน้ำไป เดี๋ยวใบบอนเก็บของให้” เธอลุกขึ้นเช่นกัน ดันหลังเขาเข้าห้องน้ำไป ใบหน้ามีสีแดงเรื่อ ๆ ออกอาการเขิน เธอเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดหมายถึงอะไร     หมัดหันมายิ้มให้ ในใจออกอาการดีใจลิงโลดจนปิดไม่มิด ยิ้มปากกว้างจนปากจะฉีกถึงหู     “ยัง... ยังอีก เดี๋ยวเขาเปลี่ยนใจนะ” เธอรีบยกนิ้วชี้ขึ้นส่ายดิก ๆ หมัดรีบปิดประตูห้องน้ำไปด้วยรอยยิ้มทันที     ใบบอนทรุดนั่งลงบนเตียง ถอนหายใจออกมาแบบสุดตัว น้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นเต็มตา รีบเก็บหมอนที่ร่วงอยู่บนพื้นขึ้นมาวางไว้บนเตียง และตบมือไล่ฝุ่นออกจากหมอนและผ้าปูที่นอน จัดทุกอย่างให้เข้าที่     “ขอโทษนะหมัด ใบบอนไม่มีทางเลือก” เธอพ้ออยู่ในใจ ตอนนี้ปวดหน่วงร้าวในความรู้สึกอย่างบอกไม่ถูก     เสียงเขาเปิดประตูออกมา เธอรีบยกหลังมือปาดเช็ดน้ำตาที่เริ่มจะไหลรินลงมาอาบแก้ม เธอหันหน้ามายิ้มให้คนรัก รีบลุกขึ้นยืน     “หมัดหาผ้าเช็ดตัวให้เขาผืนหนึ่งสิ” เธอเอ่ยออกมาเสียงหวาน สองมือจับไขว้กันไว้ด้านหลังแน่น ชายหนุ่มยิ้มตอบ ก่อนจะหมุนตัวไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าออกมาให้ ใบบอนรีบรับมันมาถือไว้ เดินเข้าห้องน้ำตัวปลิว         หมัดยิ้มสดชื่นรีบหากางเกงบอลตัวโปรดขึ้นมาใส่อย่างรวดเร็ว ตั้งใจจะไม่ใส่อันเดอร์แวร์ในคืนนี้ หันตัวไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดประตูหยิบผ้าปูที่นอนผืนใหม่พร้อมปลอกหมอนออกมาเปลี่ยนทันที     ชายหนุ่มหยิบไม้กวาดมากวาดพื้นห้องอย่างอารมณ์ดี รีบปิดไฟ เหลือแต่โคมไฟที่หัวเตียงที่ใบบอนซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดของเขาเมื่อสามอาทิตย์ก่อน     ใบบอนเช็ดตัวเรียบร้อยแล้ว ใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเดิมพันตัวเอง เปิดประตู เดินออกมาจากห้องน้ำ หมัดที่นั่งรออยู่บนที่นอน เริ่มลุกลี้ลุกลนทำตัวเองไม่ค่อยถูก     หญิงสาวถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด มั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง วันนี้เธอได้ตัดสินใจเช่นนี้ไปแล้ว     ใบบอนเดินตรงเข้าไปหาหมัด เมื่อมาหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าเขา เธอค่อย ๆ นั่งลงใกล้ ๆ มองหน้าคนรักเหมือนจะขอจดจำใบหน้าที่เห็นอยู่ตรงหน้าไม่มีวันลืม     มือหนึ่งเอื้อมจับมือของชานนท์กระชับแน่น อีกมือปลดปมผ้าเช็ดตัวที่ขมวดอยู่บนหน้าอกอิ่ม และปล่อยให้มันหลุดร่วงลงไป มองใบหน้าของชานนท์ริมฝีปากสั่นระริกแทบกลั้นน้ำตาของตัวเองไว้ไม่อยู่     “ใบบอนจะรักหมัดตลอดไป” เธอเอื้อนเอ่ยบอกเขาเสียงสั่น ดึงมือของหมัดขึ้นมาแนบที่ใบหน้า     ชานนท์ไม่รอช้า ใช้อีกมือของเขาโอบกอดกระชับรั้งเธอเข้าสู่อ้อมแขน หอมแก้ม และเริ่มสูดเอากลิ่นกายหอม ๆ ของใบบอนเข้าเต็มปอด เขาจรดริมฝีปากลงกลางกระหม่อม และเลื่อนมาที่หน้าผากมน และทั่วใบหน้า     “หมัดรักใบบอนมากนะ จะรักใบบอนจนวันตาย ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้หมัดเสมอมา ขอบคุณที่ใบบอนเชื่อใจเขา และอยากให้หมัดดูแลใบบอนตลอดไป เขาสัญญานะ เขาจะทำทุกอย่างสำหรับเราให้ดีที่สุด”     ชานนท์ดึงมือของใบบอนที่ต่างสอดประสานไว้มาแนบตรงกลางหน้าอก ประสานคำมั่นและสัญญารักของสองดวงใจ ความเงียบของค่ำคืนนี้ ได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกันที่เข้าออกแรงพอ ๆ กัน และเสียงหัวใจที่เต้นแรงตึกตักไม่แพ้กัน     “ใบบอนแน่ใจนะ ว่าจะเป็นของเขา” ชายหนุ่มย้ำคำถามให้ชัดเจนอีกครั้ง ใจเขาอยากถนอมเธอเอาไว้จนถึงวันแต่งงาน และให้สองคนมีความพร้อมมากกว่านี้     หญิงสาวเงยหน้าขึ้น พยักหน้าให้เขางึก ๆ ยิ้มหวานเท่าที่จะยิ้มได้เห็น มั่นใจในการตัดสินใจครั้งนี้ของตัวเอง มั่นใจที่สุดแล้ว     เธอยกหน้าขึ้นชิดใบหน้าของเขา แตะริมฝีปากของตัวเองแนบริมฝีปากของเขา ความอุ่นซ่านเข้าไปถึงหัวใจ ชายหนุ่มเปิดปากและจุมพิตเธออย่างนุ่มนวล สองร่างต่างประสานด้วยจูบหวาน ๆ ปลายลิ้นที่เกี่ยวตวัดกันตามที่หัวใจโหยหา     ใบบอนตัวสั่นสะท้าน เธอรู้สึกประหวั่นนิด ๆ เอนกายลงนอนแนบหลังไปบนฟูกตามแรงผลักเบา ๆ ของชานนท์ สองคนประสานฝ่ามือกระชับแน่น เขาบดเบียดแผ่นอกกว้างบนหน้าอกอวบอย่างนุ่มนวล     ฝ่ามือของใบบอนโอบกอดรอบตัวของชานนท์อย่างแสนรัก อยากได้รับความรักและความอบอุ่นจากเขาให้มากที่สุด รสจูบที่เริ่มหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ ปลายนิ้วที่ไล่สัมผัสลูบคลำเธอไปทั้งตัว หญิงสาวถึงกับขนลุกตั้งชัน ความรู้สึกร้อนออกมาตามลำตัวและใบหน้า     ยิ่งเขาถอนริมฝีปากออก และไล่เลื้อยลงไปใบหน้า ลำคอขาว ๆ และสองเนินสูงที่ลอยเด่นล่อสายตาของเขา สัมผัสที่นุ่มนวล ริมฝีปากที่ร้อน ๆ ปลายลิ้นเรียวที่แตะโลมเลียไปทั่ว ทำให้เธอเผยออ้าปากหอบเอาลมหายใจเข้าแทบนับจังหวะไม่ถูก     ความเงียบสงัดทำให้ได้ยินเสียงของใบบอนครางเบา ๆ เสียงหวานแผ่ว ๆ ผสมกับเสียงครางทุ้ม ๆ แบบถูกอกถูกใจของชานนท์     ชายหนุ่มวาดลวดลายต่าง ๆ ลงบนเนื้อตัวของคนรักสาวอย่างจงใจ ใบบอนแอ่นร่างตามริมฝีปากและปลายลิ้นที่ลากยาว ๆ ของเขา เธอแทบกลั้นลมหายใจ และรู้สึกชาวาบตอนที่หมัดดูดดุนใช้ปลายลิ้นโลมเลียยอดสีสวยบนสองเต้าสลับกันไปมา สองมือประคองกุมมันไว้อย่างทะนุถนอม หญิงสาวหลับตาพริ้ม ตอนนี้ชายหนุ่มจะพาเธอไปที่แห่งหนใดเธอก็เต็มใจ     “หมัด …อือ” เธอเผลอเรียกชื่อเขาออกมา