“ผมรักคุณหลิน ผมรักมาคุณตั้งแต่แรก” ปกรณ์บอกความในใจกับหญิงสาวตรงหน้าที่เขาหลงรัก
“จำวันที่ผมขอไปส่งคุณที่บ้านได้ไหมครับ?”
“จำได้สิคะ จำได้ไม่มีวันลืม” หญิงสาวพูดต่อหน้าชายหนุ่ม
“จริงเหรอครับ?”
“จริงสิคะ แล้วบอสก็ดื้อมาก ให้กลับบ้านก็ไม่ยอมกลับ” รินลดาพูดต่อว่าชายหนุ่มอีกครั้ง
“ก็ผมอยากอยู่กับหลิน นาน ๆ นี่ครับแล้วคุณก็ไม่ได้มีใครอยู่ด้วยนี่ครับ” ชายหนุ่มทำหน้าตีมึนแถไปเรื่องอื่น
“พอไม่มีใครอยู่ด้วยบอสก็ฉวยโอกาสเลยสิ” หล่อนแกล้งต่อว่า
“ผมอดใจไม่ไหวนี่ครับ ก็คุณสวย ฝนก็ตก บรรยากาศก็ดี ใครจะไปอดใจไหวละครับ” ชายหนุ่มพูดแก้ตัว
“เรามาดื่มไวน์ แบบวันนั้นกันไหมครับหลิน” หัวหน้าหนุ่มเอ่ยปากชวนรินลดา
]“นี่บอสจะมอมหลินแบบวันนั้นละสิ?” หล่อนมองหน้าชายหนุ่มอย่างรู้ทัน
“เปล่าซะหน่อย ผมแค่อยากให้หลินหายเครียด คุณจะได้ผ่อนคลาย” หัวหน้าพยายามหาเหตุผล
“ยี้...!! ไอ้บอสจอมเจ้าเลห์” รินลดาค้อนชายหน
