Chapter 3
1313 คำ
ดาหวันนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงนอนของชายหนุ่มใบหน้าสวยเปื้อนคราบน้ำตาร้องไห้เสียงสะอื้นอยู่ข้างเขา
""เฮียปล้ำหนูทำไม ฮืออออออ"
หญิงสาวปาดน้ำตาร้องไห้ออกมาเสียงสะอื้น ชายหนุ่มกุมขมับตัวเองไว้แน่นไม่รู้ว่าจะแก้ตัวยังไงเพราะเขาทำทุกอย่างจริงๆและจำได้ทุกท่วงท่าเลยด้วย
"เชี่ยแล้วไง"
เขาสบถออกมาอย่างหัวเสียทำไมต้องเป็นดาหวันด้วยก็ไม่รู้ ไอ้ฤทธิ์ย***านั่นทำให้เขาเสียสติไม่มองเลยว่าใครเป็นใครขอแค่ได้ระบายบอกตามตรงเลยนะว่าอันตรายมาก
"ฉันเมาอ่ะมองไม่ชัดว่าเป็นใคร... ว่าแต่อายุเท่าไหร่แล้วอ่ะ ถึง18แล้วใช่มั้ยฉันไม่อยากโดนข้อหาพรากผู้เยาว์นะ"
เขาลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าหญิงสาวอย่างต้องการคำตอบ เขาไม่รู้หรอกว่าเธออายุเท่าไหร่เพราะไม่ได้สนใจแต่วันนี้เป็นวันเกิดของเธอเพราะฉะนั้นแก่ขึ้นอีกปีหวังว่าจะอายุครบ18ปีบริบูรณ์นะ
"ฮึก! 18แล้วค่ะ"
"เฮ้อ... โล่งอกไปทีเกือบไปนอนกินข้าวแดงในคุกแล้วมั้ยล่ะ"
เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยมองหญิงสาวตรงหน้าที่ตอนนี้เอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด เขาหันไปดุหญิงสาวเพราะรำคาญเสียงร้องไห้เป็นที่สุด
"หยุดร้องสักทีหนวดหู"
"ฮืออออ เฮียทำหนูทำไม คุณแม่บอกว่าเป็นผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัวห้ามใจง่ายนอนกับผู้ชายก่อนแต่งงาน แล้วเฮียทำแบบนี้หนูจะแต่งงานกับใครได้ล่ะ"
"แต่งไม่ได้ก็ไม่ต้องแต่งดิวะบ่นทำไมก็คนมันเมาอ่ะ อีกอย่างฉันโดนวางยามาเข้าใจป่ะโดนวางยาอ่ะ"
เขาสบถออกมาอย่างหัวเสียพยายามที่จะไม่ดุหญิงสาวตรงหน้ามากเพราะเธอไม่คุ้นชินกับสิ่งนี้ เธอพยายามหยุดร้องไห้สะอื้นออกมาก่อนจะหันหลังให้ชายหนุ่มอย่างโกรธจัด
"ฮืออออ เสียความบริสุทธิ์แล้ว"
"โอ๊ยยยยย หัวจะปวด"
เขากุมขมับอย่างคิดหนักเดินวนไปมาในห้องไม่รู้จะย้อนเวลากลับไปยังไง เขาในตอนนี้เหมือนคนกำลังทำผิดร้ายแรง ถ้าแม่รู้ขึ้นมามีหวังซวยแน่นอนล้านเปอร์เซ็นต์
"อยู่เงียบๆอย่าบอกใครว่าฉันทำอะไรเธอเมื่อคืนเข้าใจมั้ย! เรื่องนี้ให้มันจบแค่คืนนี้"
เขาเอ่ยข่มขู่หญิงสาวเสียงดุ ดาหวันกลั้นเสียงสะอื้นก่อนจะพยักหน้าอย่างจำยอม
"ฮึก! ขะ...เข้าใจค่ะ หนูสัญญาว่าเรื่องนี้จะไม่มีใครรู้เด็ดขาดเฮียไม่ต้องห่วงนะคะ"
เธอเอ่ยออกมาเสียงสั่นแต่พอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเสียความบริสุทธิ์ไปแล้วแถมยังเสียให้กับผู้อุปถัมภ์เธออีกมันก็อดร้องไห้ไม่ได้
"ฮือออออออ"
"โอ๊ย บอกให้เงียบไงวะ"
เขาหันไปดุหญิงสาวก่อนจะตาโตเมื่อมีคนมาเคาะประตูหน้าห้องนอนของเขา
"นายครับผมเองขอเข้าไปนะครับ"
เขาเบิกตากว้างอย่างตกใจรีบวิ่งไปเพราะไม่อยากให้เอกภพมาเห็นภาพที่เขาอยู่กับดาหวันในห้องนี้ในสภาพที่ใครเห็นก็พอเดาออกว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่เหมือนจะไม่ทันแล้วเพราะเอกภพเปิดประตูเข้ามาพอดี
"อ๊ะ!"
เขาตาโตเล็กน้อยเมื่อภาพแรกที่เห็นคือดาหวันนั่งกอดเข่าคลุมโปงอยู่บนเตียงนอนร้องไห้เสียงสะอื้นโดยเจ้านายของเขาใส่ผ้าขนหนูพันตัวผืนเดียว
"ขอโทษครับผมไม่รู้ว่า..."
เขาก้มหน้าลงไม่มองไปข้างหน้า ตฤณเดินไปหยิบชุดคลุมมาคลุมตัวของดาหวันเอาไว้ก่อนจะหันไปสั่งให้ลูกน้องหันหลังกลับไป
"หันหลังไปเดี๋ยวนี้"
"ครับนาย"
เอกภพรีบหันหลังทันทีไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาเห็นภาพแบบนี้ซึ่งรับรองได้ว่าเขากลายเป็นกุมความลับของเจ้านายเอาไว้แล้วในตอนนี้ ถ้าเกิดว่าคุณผู้หญิงรู้บ้านแตกแน่นอนเผลอๆเจ้านายจะโดนจับแต่งงานทันที
"มีอะไร"
"นายให้ผมพาผู้หญิงไปอยู่รอที่คอนโด เธอโวยวายบอกว่ารอเป็นชั่วโมงแล้วครับจะเอายังไงดี"
"ไล่กลับไปเดี๋ยวฉันจะตามไปคิดบัญชีทีหลัง แกรู้มั้ยว่าผู้หญิงคนนั้นใส่ยาปลุกเซ็กส์ให้ฉันกิน"
ตฤณสบถออกมาอย่างหัวเสียและลูกน้องของเขาก็ถึงบางอ้อว่าทำไมเจ้านายกับดาหวันถึงมาอยู่ด้วยกันในห้องนอนที่นี่
"ผมจัดการให้มั้ยครับนาย"
"โยนมันออกไปจากคอนโดของฉันแล้วก็ประกาศขายทิ้งไปเลยไม่อยู่มันละหงุดหงิดวะ"
เขาหันไปมองดาหวันที่ตอนนี้มองเขาน้ำตาคลอเบ้า ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างหญิงสาว
"เจ็บมากมั้ย"
"ฮึก! เจ็บค่ะ เจ็บมากเลยด้วย"
"ไม่ต้องร้องเดี๋ยวพรุ่งนี้ไถ่โทษด้วยการพาไปกินไอศกรีมตอนเย็นตกลงมั้ย"
เขาเอ่ยออกมาเสียงอ่อนโยนเมื่อได้สติและคิดว่าเขาไม่ควรจะพูดจารุนแรงกับเธอเพราะอย่างน้อยหญิงสาวก็ไม่ได้ผิดอะไร ดาหวันส่ายหน้าทันทีก่อนจะร้องไห้ออกมา
"หนูไม่ได้เห็นแก่กินนะ ฮือออออ"
เขาหลับตาลงช้าๆสงบสติอารมณ์ของตัวเองให้ใจเย็น เขารู้ว่าเขาผิดเพราะฉะนั้นครั้งนี้เขาจะดูเธอไม่ได้
"แล้วจะเอายังไงถึงจะหยุดร้อง"
"ฮือออ หนูไม่ได้อยากจะร้องไห้แต่มันหยุดไม่ได้จริงๆค่ะ"
เอกภพกลั้นขำกับสิ่งที่เจ้านายกำลังเผชิญอยู่ ตฤณหันขวับไปมองลูกน้องเขารู้ว่าเอกภพกำลังหัวเราะในสิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่
"แกอย่ามาหัวเราะฉันนะ"
"ขอโทษครับ งั้นผมกลับก่อนดีกว่ายังไงเจ้านายเคลียร์ให้เรียบร้อยนะครับ"
"อืม สงบปากสงบคำไว้ด้วยล่ะทำเหมือนว่าตัวเองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น"
"ครับนาย"
เขาโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินออกไปจากตรงนั้นทันที การรู้ความลับของคนอื่นเป็นสิ่งที่เขาคนนี้ไม่ค่อยชอบใจนัก มันรู้อยู่แก่ใจและกลัวว่าสิ่งนี้มันจะทำให้เขาอยู่ไม่สุข
ตฤณหันไปมองดาหวันยื่นมือไปจับแก้มของหญิงสาวเอาไว้ เธอเงยหน้ามองชายหนุ่มน้ำตาคลอก่อนจะปาดน้ำตาแล้วค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ
"หนูจะกลับห้องของตัวเองแล้วค่ะ เฮียบอกว่าเรื่องนี้หนูห้ามบอกใครและให้มันจบแค่คืนนี้ใช่มั้ยคะ ตกลงค่ะหนูสัญญาว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครและเหตุการณ์แบบนี้มันจะไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง แค่นี้หนูก็รังเกียจตัวเองจะแย่แล้วค่ะ ฮืออออ"
พูดจบเธอก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปทันทีแถมยังล้มลงหน้าห้องน้ำอีกเพราะเจ็บกับร่องรอยที่ชายหนุ่มทำเอาไว้ ตฤณรีบลุกขึ้นจะไปช่วยแต่หญิงสาวรีบลุกแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปเลยแถมยังล็อคประตูแน่นหนาอีก เขาเดินไปเคาะประตูหน้าห้องน้ำโวยวายใส่หญิงสาวเพราะประโยคที่เธอบอกว่ารังเกียจตัวเองจะแย่มันทำให้เขาอารมณ์ขึ้นมาก
"ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน เธอรังเกียจตัวเองเพราะมีอะไรกับฉันเหรอดาหวัน ทำไม! มีอะไรกับฉันมันน่ารังเกียจตรงไหนออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"
เขาเคาะประตูเสียงดังลั่นโมโหกับคำพูดของหญิงสาวมากในตอนนี้ มีอะไรกับเขามันน่ารังเกียจเหรอ... ได้! เดี๋ยวจะให้มีทุกวันเลยเป็นไงดูสิจะยังพูดแบบนี้อยู่อีกมั้ย!
"ได้... เดี๋ยวได้เห็นดีกันแน่ยัยเด็กบ้า"
- ผู้เขียน
