Chapter 6
1581 คำ
ดาหวันเดินเข้ามาในโรงเรียนยกมือไหว้คุณครูที่เดินผ่านมาทุกคนก่อนจะวิ่งไปหาเพื่อนที่หน้าตึกตรงที่นั่งประจำ หญิงสาวหยุดชะงักไปร้องซี๊ดออกมาเล็กน้อยเมื่อรู้สึกแสบตรงช่วงล่าง
"อะ...โอ๊ย!"
เธอยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นพักใหญ่ ลืมว่าตัวเองยังไม่ค่อยปกติยิ่งช่วงเช้าโดนมาอีกก็เลยเจ็บมากจนแทบทนไม่ไหว
"เฮียนะเฮียทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย"
หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆจะโกรธก็โกรธไม่ลงไม่รู้จะโทษยังไงก็เขาบอกเองว่าเมาแถมตอนที่ปล้ำเธอเขาก็ถูกยาปลุกเซ็กส์ควบคุมอยู่ ถือว่าเธอซวยเองที่เดินเข้าไปในช่วงนั้น
"ดาหวันแกทำอะไรตรงนั้น มานี่ๆๆ"
"อะ...โอเคกำลังไปจ้ะ"
เธอโบกมือให้เพื่อนก่อนจะเดินไปหาทันที ตอนนี้คงต้องไปเรียนหนังสือก่อนแล้วช่วงเย็นต้องไปกินไอศกรีมกับเฮียตฤณอีก ไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหนอีกบอกว่าจะไม่ทำเธออีกแต่ก็ยังทำไม่มีสัจจะในหมู่โจรเสียเลยคนอะไร
ทางด้านของตฤณเขานั่งอยู่ในห้องประชุมและมีคุณพ่อของเขานั่งอยู่ด้วย ท่านมองลูกชายอย่างสงสัยเพราะวันนี้ดูแปลกไปดูสดชื่นเป็นพิเศษเหมือนมีอะไรดีๆงั้นแหละ
"ยิ้มอะไรเจ้าตฤณมีความสุขอะไรไม่ทราบ"
"หะ... อ่อ ผมแค่คิดเรื่องงานนิดหน่อยครับ"
"คิดเรื่องงานแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ น่าสงสัยมีความรักเหรอไงเรา"
ท่านเอ่ยแซวลูกชายทันที อายุอานามขึ้นเลขสามแล้วแต่ยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนมันทำให้คนเป็นพ่อไม่ค่อยปราบปลื้มเท่าไหร่ เขาอยากให้ลูกชายแต่งงานมีครอบครัวเสียตั้งแต่อายุตอนนี้ด้วยซ้ำ แต่ก็นั่นแหละอย่างที่เห็นเอาแต่ทำงานไม่คบกับใครเลย ถามผู้ช่วยคนสนิทก็บอกยังไม่มีและไม่รู้ว่าคุยกับใครด้วย
"ความรักอะไรครับพ่อผมทำแต่งานเอาความรักมาจากไหนครับ"
"หึ... รีบมีแฟนรีบแต่งงานได้ล่ะ ถ้าอยากได้ตำแหน่งประธานบริษัทก็ขยันหาแฟนหน่อย พ่ออยากอุ้มหลานแล้วหวังว่าแกจะทำให้พ่อสมหวังนะ"
ตฤณยักไหล่เล็กน้อยไม่ตอบอะไรเพราะเขาเองยังไม่คิดจะมีใครตอนนี้ ส่วนตำแหน่งท่านประธานก็ไม่ได้รีบอะไรนะตอนนี้ที่เป็นอยู่เขาก็พอใจแล้ว เงินเดือนก็ได้ปันผลก็ได้สบายออก
"ไม่อ่ะเอาไว้มีแล้วจะบอกนะครับ"
"เฮ้อ! ลูกคนนี้ไม่ได้ดั่งใจเลย"
หลังจากที่เขาประชุมเสร็จก็ไปหาของอร่อยกินจากนั้นก็กลับมาทำงานในช่วงบ่าย ส่วนเวลาบ่ายสามครึ่งเขาต้องออกไปรับดาหวันที่โรงเรียนแล้วพาไปกินไอศกรีมตามที่สัญญาเอาไว้
"สามโมงครึ่งนะฉันจะไปรับดาหวัน"
"ได้ครับนาย ผมจองร้านไว้ช่วงห้าโมงเย็นครับน่าจะพอดีกัน"
"อืม... ขอบใจมากนะ พรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปที่เกาะซะหน่อยไม่รู้ว่าไข่มุกโตบ้างหรือยังลูกค้าเริ่มจองมาเยอะแล้ว ยังไงเตรียมรถด้วยนะ"
ที่บ้านของเขาทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องประดับและมีเกาะส่วนตัวทำฟาร์มเลี้ยงไข่มุกโดยเฉพาะ ที่เกาะมีหมู่บ้านอยู่ด้วยเขาอนุญาตให้ชาวบ้านมาอาศัยอยู่ในที่ที่เตรียมไว้ให้และพวกเขาก็เป็นคนงานที่เกาะนั่นแหละ มีหลายครอบครัวหลายร้อยชีวิตและทุกคนอยู่ในความดูแลของเขาทั้งหมด
"ได้ครับนาย"
เอกภพโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปทันที คุณตฤณคือรองประธานที่ทำงานเหมือนประธานบริษัท คุณพ่อของเขายกให้ทำแทนทุกอย่างซึ่งตลอดเวลาหลายปีมานี้เขาทำได้ดีมากจริงๆ ท่านคงไว้วางใจลูกชายมากและคุณตฤณก็ไว้วางใจเขามากเช่นกัน เงินเดือนสวัสดิการทุกอย่างของเขาดีมากและดีที่สุดในบรรดาตำแหน่งหน้าที่เดียวกัน เหตุผลนี้เขาถึงทำงานแบบถวายตัวให้เลย
ตฤณหยิบโทรศัพท์กดโทรไปหาน้องสาวลูกพี่ลูกน้อง ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่เพราะเขาเองก็งานยุ่งและเธอเองก็งานยุ่งเช่นกัน
(ว่าไงคะพี่ชายสุดหล่อ)
"ไงคะน้องสาวสบายดีมั้ย ไม่กลับบ้านเลยนะเราพี่ว่าจะพาไปเที่ยวซะหน่อย"
(อยากกลับใจจะขาดแต่งานยุ่งมากเลยค่ะ แต่ถ้าพี่ตฤณมากรุงเทพฯแวะมาหานะมากินขนมที่ร้าน)
"ได้เลยพี่จะแวะเข้าไปหา โทรมาถามแค่นี้แหละแล้วเรื่องที่ให้ถามจัดการให้หรือยัง"
เขาทวงถามเรื่องที่วานน้องสาวให้ช่วยครั้งก่อน เขาขอให้เบบี๋โทรศัพท์ไปคุยกับดาหวันว่าเธออยากเรียนอะไรอยากทำงานอะไรเขาจะได้เลือกให้ถูก ปกติคุณแม่เขาจัดการแต่ช่วงหลังกลายเป็นเขาที่ต้องทำหน้าที่ผู้ปกครองของเธอ
(น้องบอกอยากเป็นคุณครูค่ะ อยากสอนเด็กๆหนูว่าดาหวันเหมาะนะคะ น้องใจดีพูดเพราะน่ารักแถมยังเรียนเก่งด้วย น่าจะสอนเด็กได้ดีค่ะ)
"เป็นครูเหรอไร้สาระมาก เงินเดือนจะได้เท่าไหร่กันเชียวเป็นครูเนี่ย พี่ว่าเรียนบริหารตามที่พี่เลือกให้ดีกว่าอนาคตทำอะไรเป็นของตัวเอง เป็นนายตัวเองดีกว่าเป็นลูกน้องเค้าจริงมั้ย"
เบบี๋ยิ้มแห้งอย่างพูดไม่ออก ตัวเองเลือกให้แล้วและบังคับน้องขนาดนั้นจะให้เธอไปถามเพื่ออะไรล่ะ สุดท้ายเธอก็ไม่ได้เรียนตามที่ชอบอยู่ดีน่าสงสารเนาะ
(บังคับน้องเยอะระวังน้องหนีนะคะพี่ชาย)
"หนีได้ก็ลองสิ คนอย่างดาหวันไม่หนีไปไหนหรอก น้าดรีมก็อยู่ที่นี่ด้วยเธอไม่กล้าไปไหนหรอก"
เขาตัดบทไม่สนใจน้องสาวอีก เขามั่นใจว่าสิ่งที่เลือกให้ยังไงก็ดีที่สุด คนเราเลือกได้ไม่มีใครอยากทำงานกินเงินเดือนหรอกมันไม่ก้าวหน้า เขายังเชื่อว่าการเป็นนายตัวเองมันดีกว่าและทำธุรกิจแบบเขาเนี่ยแหละหาเงินได้เยอะซึ่งเขาก็จบบริหารมาเหมือนกันส่วนเรื่องเครื่องประดับต่างๆอาศัยการเรียนรู้ที่บริษัทล้วนๆ
(ตามใจแล้วกันค่ะ คราวหน้าไม่ต้องใช้ให้ถามแล้วนะคะสุดท้ายพี่ชายก็ยังบังคับน้องอยู่ดี ชิ วางแล้วค่ะ)
"จ้ะ ไว้พี่ไปหานะ"
(ค่ะ)
เขากดวางสายพรางนึกถึงสิ่งที่คุยกับน้องสาวเมื่อสักครู่ หรือว่าจริงๆแล้วเขาบังคับเธอมากเกินไปรึเปล่า แต่ดาหวันไม่เคยพูดไม่เคยบอกสักคำเลยนะว่าไม่ชอบ แสดงว่าเธอรับได้กับสิ่งที่เขาเสนอให้
"ตามนี้แหละ"
ช่วงเย็นเขาเดินทางมารับหญิงสาวที่โรงเรียน ตฤณเดินลงจากรถถือร่มมาด้วยเพราะอากาศค่อนข้างร้อนพอสมควร
"สวัสดีค่ะคุณตฤณ วันนี้มารับน้องด้วยตัวเองเลยเหรอคะ รอสักครู่นะคะ"
"ครับ"
เขายิ้มออกมาเล็กน้อยมองหาดาหวันที่ตอนนี้กำลังยืนคุยกับเพื่อนอยู่ไม่ไกลมากนัก เธอหัวเราะคิกคักดูมีความสุขต่างจากเวลาอยู่กับเขาชะมัด หน้าบึ้งหน้าเศร้าหน้าเคร่งเครียดตลอดเวลา จริงๆถ้าเธอยิ้มแบบนี้ให้เขาบ้างเขาคงไม่ใจร้ายกับเธอมากขนาดนี้
"ดาหวันลูกพี่ชายมารับแล้วค่ะ"
หญิงสาวหันขวับมายังประตูทางออกเจอตฤณยืนถือร่มอยู่ก็ตาโตอย่างตกใจก่อนจะรีบวิ่งมาหาเขาเพราะกลัวว่าจะรอนานอาจจะทำให้เขาหงุดหงิดได้
"ขอโทษค่ะเฮียดาหวันไม่เห็นค่ะ"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะ"
เขามองเธออย่างสงสัย ดาหวันดูกลัวและเกรงใจเขามากทั้งที่เขาก็ไม่เคยข่มขู่หรือทุบตีเธอเลยสักครัั้ง
"หนูกลัวเฮียจะหงุดหงิดที่รอนานนี่คะ หนูไปก่อนนะคะคุณครู"
เธอเอ่ยออกมาเสียงอ๋อยหันไปยกมือไหว้บอกลาคุณครูก่อนจะหันมามองชายหนุ่มตาใส่แป๋ว
"ไปกันเถอะค่ะ"
"เข้ามาในร่มสิมันร้อนเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"
ชายหนุ่มดึงหญิงสาวเข้ามาใกล้โอบรอบเอวก่อนจะพาเดินไปขึ้นรถด้วยกัน ดาหวันเหลือบสายตามองชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย จริงๆเขาก็มีมุมอ่อนโยนนะแถมช่วงนี้ดูใจดีไม่หงุดหงิดง่ายด้วย
"เราจะไปไหนกันคะ"
"กินไอติมไงจองร้านไว้แล้วด้วย"
"จริงเหรอคะ ดาหวันชอบกินไอติมสตรอเบอร์รี่ค่ะเอาเยอะๆเลยนะคะ"
"อืม... สั่งเองเลยจะกินเท่าไหร่ก็สั่ง มีอย่างอื่นด้วยนะต้องลองไปดู"
ดาหวันร้องว้าวออกมาอย่างตื่นเต้น เธอชอบกินของหวานมากแต่ไม่ค่อยได้ออกไปไหนไม่ได้ไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกด้วย วันๆอยู่แต่ที่โรงเรียนและที่บ้านของคุณตฤณเท่านั้น จะออกไปเที่ยวกับเพื่อนเขาก็ไม่อนุญาตให้ไปและไม่มีเหตุผลให้ด้วย
"จริงเหรอคะตื่นเต้นจังอยากไปแล้ว"
- ผู้เขียน
