Chapter 12
1317 คำ
จากัวร์พาดาหวันไปนั่งกินข้าวที่ร้านอาหาร เขารู้สึกเอ็นดูเด็กสาวมากไม่รู้ทำไมแต่คิดว่าเพราะความน่ารักซื่อๆล่ะมั่งที่ทำให้เขารู้สึกเอ็นดู
"แวะร้านอาหารทำไมคะ"
"หิวมั้ยกินข้าวก่อนสิ"
"หนูไม่มีเงินกินข้าวร้านอาหารแพงๆขนาดนี้หรอกค่ะ งั้นหนูรอที่รถได้มั้ยคะ"
เธอรู้สึกเกรงใจเขามากทั้งที่เราไม่รู้จักกันมาก่อนแต่ทำไมเขาถึงดีกับเธอมากขนาดนี้ ชวนกินข้าวแถมยังไปส่งที่ร้านของพี่เบบี๋อีกไม่คิดว่าจะเจอคนใจดีขนาดนี้
"ลงมาผมเลี้ยงเอง"
"แต่ว่า..."
"ลงมาครับ"
เขายื่นคำขาดให้หญิงสาวลงมาด้วยกัน เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะยอมเดินลงไปแต่โดนดี ตอนนี้เหมือนคนไม่มีอะไรเลยโทรศัพท์ก็เสียเงินก็เหลือน้อยติดต่อใครก็ไม่ได้เลยสักคน
"ไม่ต้องคิดมากผมต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว เมื่อกี้ผมก็เดินเหม่อไม่มองทางเลยทำให้โทรศัพท์ของหนูแตก"
"ไม่เป็นอะไรเลยค่ะสงสัยมันคงอยากพักผ่อนแล้วค่ะก็เลยลงไปเล่นที่พื้น"
หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างขำขันไม่ให้เขาเครียดมากจนเกินไป แค่โทรศัพท์เครื่องเดียวเธอไม่มีปัญหาอะไรหรอก เดี๋ยวทำงานหาเงินได้ค่อยซื้อดีกว่า
"เรานี่มองโลกในแง่ดีมากเลยรู้มั้ย ถ้าเป็นคนอื่นเค้าคงด่าผมแล้วให้ซื้อคืนแล้ว"
"หนูไม่ทำแบบนั้นหรอกค่ะ ประมาทร่วมกันจะให้รับผิดชอบฝ่ายเดียวได้ยังไง"
"ทัศนคติดีจังผมชอบคนแบบนี้นะ"
เขายิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะพาหญิงสาวไปนั่งในร้านอาหาร ชายหนุ่มส่งเมนูไปให้เธอเลือกดูดาหวันมองเมนูในมือก่อนจะเปิดดูไปเรื่อยๆ
"เมนูภาษาอังกฤษหมดเลยเราอ่านได้ใช่มั้ย หรือว่าจะให้ผมช่วยสั่ง"
"ไม่เป็นไรค่ะหนูอ่านได้ งั้นหนูเอา Mashed potatoes แล้วก็Saladค่ะ"
"สำเนียงดีจังเราพูดภาษาอังกฤษได้เหรอ"
จากัวร์เอ่ยชมหญิงสาวอย่างทึ่งมากไม่คิดว่าดูเป็นเด็กบ้านจะสำเนียงภาษาดีมากขนาดนี้ ดาหวันเงยหน้ามองชายหนุ่มก่อนจะยิ้มกว้างออกมา
"ดาหวันเรียนโรงเรียนอินเตอร์มาค่ะ คนที่อุปการะดาหวันเค้าส่งเรียนค่ะ เรียนมาตั้งแต่อนุบาลแล้วค่ะก็เลยพูดได้คล่องเลย หนูเป็นลูกแม่บ้านที่บ้านเค้าค่ะเจ้านายเค้าใจดีก็เลยส่งหนูเรียน"
"มีคนอุปการะด้วยเหรอ.. แล้วทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะ บ่นไม่มีเงินหางานทำไหนจะหาเงินไปรายงานตัวอีก"
"มีปัญหานิดหน่อยค่ะอีกอย่างดาหวันไม่อยากรบกวนเค้าแล้ว แค่ที่ให้ก็มากพอแล้วค่ะดาหวันก็เลยอยากจะทำงานส่งตัวเองเรียนจะได้ภูมิใจในตัวเองค่ะ"
หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงเศร้า คิดว่าเธอเองอยากจะออกมาจากเขาอย่างนั้นเหรอ ถึงเขาจะชอบบังคับไปซะทุกอย่างแต่เธอมีความสุขที่ได้อยู่กับเขา ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาเธอรู้สึกได้เลยว่าเธอรักเขามากเกินกว่าพี่ชายคนหนึ่ง พอรู้ว่าเขามีแฟนเธอถึงกับทำอะไรไม่ถูกสิ่งเดียวที่คิดได้คือต้องออกมาจากตรงนั้นเขาเองก็จะไม่อึดอัด
"แล้วเรียนที่ไหนล่ะบอกได้มั้ย"
"หนูสอบได้ที่มหาวิทยาลัย CS คณะครุศาสตร์เอกภาษาอังกฤษค่ะ"
"ว้าว ไม่ธรรมดาเลยนะที่สอบได้ ชักอยากจะรู้แล้วสิว่าใครที่อุปการะดาหวัน ผมคิดว่าเค้าคงไม่ธรรมดานะจากที่ฟังคงร่ำรวยน่าดูถึงได้ส่งลูกแม่บ้านเรียนอินเตอร์"
ดาหวันยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะมีสีหน้าที่สลดลงเมื่อนึกถึงเฮียตฤณ เธอคิดถึงเขามากแต่ต้องอดทนไว้เพราะเขาคงมีความสุขกับแฟนของเขาอยู่ ส่วนเธอก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง
"ขอไม่บอกนะคะ ถ้าดาหวันพูดถึงชื่อเค้ากลัวว่าจะเสียหายค่ะ"
"อืมไม่เป็นไร งั้นกินข้าวเถอะเดี๋ยวจะพาไปส่ง"
"ขอบคุณนะคะคุณจากัวร์ใจดีมากเลยค่ะ ดาหวันโชคดีที่เจอคุณทั้งสองคนไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเจอคนไม่ดีขึ้นมาจะทำยังไง"
เธอยกมือไหว้ทั้งสองคน จากัวร์ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูส่งแก้วน้ำไปให้เธอก่อนจะกินข้าวของตัวเองบ้าง ชายหนุ่มเหลือบสายตามองเธอเป็นพักๆ กินแค่มันบดกับสลัดไม่แปลกใจทำไมถึงตัวเล็กขนาดนี้
"กินอย่างอื่นบ้างก็ได้กินแต่ผักมันจะโตเหรอ"
"หนูสั่งเพราะมันถูกสุดค่ะ สเต็ก สปาเก็ตตี้แพงทั้งนั้นหนูไม่สั่งหรอกค่ะเปลืองเงินคุณ"
หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาก่อนจะตักมันบดกินต่อ ชายหนุ่มส่ายหน้ายิ้มๆจากนั้นทั้งสามคนก็แยกย้ายกันกินอาหารของตัวเองจนอิ่ม ผู้กำกับที่มาด้วยไม่ได้พูดอะไรเยอะเพราะดูท่าทางเจ้านายจะสนใจเด็กคนนี้เป็นพิเศษ หายากนะที่ทำให้เจ้าของช่อง88สนใจได้ขนาดนี้ถือว่าไม่ธรรมดา
"หนูอยากเข้าห้องน้ำค่ะ"
"ตรงไปเลี้ยวซ้ายถึงเลยจ้ะ"
"ขอบคุณค่ะคุณผู้กำกับ"
ดาหวันรีบวิ่งไปห้องน้ำอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้ผู้ใหญ่ต้องรอ จากัวร์หยิบโทรศัพท์กดรับสายผู้ช่วยของเขา วันนี้เขามาดูหน้างานกับผู้กำกับเขาก็เลยไม่ได้ด้วย
"ว่าไงแฟ้ม"
(นายครับสิ้นเดือนนี้คุณตฤณจะมาคุยกับเราเรื่องโฆษณาเครื่องประดับคอลเลคชั่นใหม่ครับ เขาจะเลือกพรีเซ็นเตอร์ด้วยตัวเองด้วย)
"เตรียมรูปดาราในสังกัดของเราทั้งหมดให้เขาเลือก อย่างให้พลาดนะคนนี้สปอนเซอร์รายใหญ่ต้องดูแลเป็นพิเศษ"
(ได้ครับนายเราจะเตรียมการต้อนรับอย่างดีที่สุด งั้นผมไปจัดการให้เลยนะครับ)
"อืม ขอบใจมากที่ช่วยเป็นธุระ ฉันกำลังจะกลับแต่ว่ามีเด็กคนหนึ่งเพิ่งเจอน่ารักมากฉันกำลังชวนมาเป็นเด็กในสังกัดไม่รู้ว่าจะสนใจมั้ย งั้นเดี๋ยวฉันวางก่อนเจอกันที่อออฟฟิศ"
(ได้ครับคุณจากัวร์)
เขากดวางสายก่อนจะหันไปมองดาหวันที่รีบวิ่งตรงมาหาเขา เธอมาถึงก็หายใจออกมาอย่างเหนื่อยหอบ
"รอนานมั้ยคะ"
"ไม่เลย งั้นกลับกันเถอะ"
"ค่ะ"
เธอนั่งรถไปกับจากัวร์และที่เธอตกใจมากเพราะเขาแวะร้านโทรศัพท์ซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ให้เธอด้วย ดาหวันส่ายหน้าทันทีไม่ยอมรับแต่เขาก็คะยั้นคะยอให้
"รีบไปเถอะผมเป็นคนทำโทรศัพท์ของคุณแตกนะ"
"แต่มันแพงมากเลยนะคะเครื่องนี้"
"ถือว่าผมติดสินบนคุณแล้วกัน ผมอยากให้หนูมาเป็นดารานะรับรองว่าจะมีทุกอย่างที่ต้องการ"
ดาหวันยกมือไหว้ขอบคุณชายหนุ่มก่อนจะคิดหนักเมื่อถูกเขากดดันให้ตัดสินใจ เขายิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
"ไม่ต้องคิดหนักขนาดนั้นก็ได้ เดี๋ยวให้เวลาคิดแล้วกันผมจะรอถ้าสนใจโทรมาเบอร์นามบัตรนี้เลย"
"ได้ค่ะหนูจะลองคิดดูนะคะ ยังไงขอบคุณมากนะคะที่มาส่งแถมยังซื้อของให้อีก"
เธอยกมือไหว้ขอบคุณชายหนุ่มอีกครั้ง ตั้งแต่เจอกันเธอยกมือไหว้เขาแบบนี้หลายครั้งมากจนนับไม่ถ้วน
"ไม่เป็นไรบอกแล้วว่าติดสินบนไง ถ้าไม่อยากรู้สึกเป็นพระคุณงั้นก็มาทำงานด้วยกัน ผมจะทำให้หนูโด่งดังเอง"
- ผู้เขียน
