เหมือนจะดีขึ้น?
1825 คำ
ตึก ตึก ตึก เห้อออ...ตอนนี้ฉันกำลังเดินกลับคอนโดเพราะฉันออกมาซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตเพื่อไปทำอาหารเอาไปให้กันนาร์พรุ่งนี้ล่ะ แต่ระหว่างที่ฉันเดินในหัวก็คิดเรื่องกันนาร์ที่ผ่านมาว่าฉันเหนื่อยมามากจริงอย่างที่เพื่อนฉันว่านั้นแหละ เฮ้ออ~
หงิก~หงิก~หงิกก~เสียงอะไรว่ะ?เหมือนหมาฉันจึงเดินเพื่อตามหาต้นตอของเสียงเมื่อถึงต้นตอของเสียงก็พบกับลูกหมาตัวหนึ่งสีขาวขนปุยแต่เปื้อนไปด้วยฝุ่นขี้ดินและเลือดที่ตามตัวมีรอยแผลเลืออดเลยซึมออกมาเลอะขนสวยๆของมัน
“เจ้าหมาน้อยแกเป็นไรเนี่ยเจ็บไหม?”ฉันพูดพร้อมกับอุ้มมันขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนของฉันอย่างถนุถนอมเพราะกลัวว่ามันจะเจ็บไปมากนี้
“เดียวฉันพาไปหาหมอนะ”หงิกๆน่ารักจังแล้วฉันก็เดินออกมาจากซอยนั้นเพื่อพามันไปหาหมอเพื่อรักษาฉันเดินมาพักแล้วแต่ก็ยังไม่ถึงโรงบาลสัตว์สักทีถ้าสงสัยว่าทำไม่ขึ้นแทคซี่นั่นเพราะว่าไม่มีใครรับไง หึ
“นั่นไงถึงแล้วเจ้าหมาน้อย แกรอดแล้ว”แล้วฉันก็รีบเดินเข้าไปทันทีแต่ระหว่างเปิดประตูนั้นเอง ปึก!!
“โอ๊ยยยยยย!”เสียงร้องเพราะว่าฉันเปิดประตูชนเขา
“เอ่อ ขะขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจฉันรีบ เห้ย! กันนาร์”สรุปคนที่ฉันเปิดประตูชนคือกันนาร์
“ยัยขี้เหร่!! เธอมาทำที่นี่?แล้วเปิดประตูประสาอะไรห่ะ!ถึงมาชนฉันเนี่ย”
“คะคือฉันรีบจริงๆอ่ะขอโทษนะ คือฉันพาเจ้าหมาน้อยนี้มาหาหมอนะ”ฉันตอบกันนาร์พร้อมอุ้มเจ้าหมาน้อยให้กันนาร์ดู
“หืมม?ไหนเป็นไรมานะเจ้าหมาน้อยยย~”กันนาร์พูดกับเจ้าหมาน้อยเสียงละมุลแล้วอุ้มออกไปจากฉันแล้วไปอุ้มเพื่อไปอุ้มแล้วดูแผลให้มันก็กันนาร์เรียนสัตวแพทย์นี่น่าเพราะงี้ไงฉันถึงชอบกันนาร์มากเพราะกันนาร์ทั้งใจดี อ่อนโยน น่ารัก สุภาพ เฉพาะกับสัตว์อ่ะนะ เหอะๆ
“กันนาร์เจ้าหมาน้อยจะเป็นไรมากไหมหน่ะ?”ฉันถามกันนาร์ด้วยเสียงหน้าเป็นกังวล
“ยังไม่แน่นใจต้องพาเข้าไปตรวจ เธอกลับไปเลยก็ได้นะ”กันนาร์บอก
“ไม่เอาอ่ะฉันจะอยู่ด้วยเพราะฉันเจอมันนะ!!”ฉันตอบกลับเสียงดัง
“โอเคๆอยู่ก็อยู่รอแปปนึ่ง”แล้วกันนาร์ก็พาเจ้าหมาน้อยเข้าไปในห้องตรวจทันที
45 นาที่ผ่านไปเหมือนโกหก
กันนาร์อุ้มเจ้าหมาน้อยที่ตอนนี้มีผ้าพันแผลเต็มไปหมดน่าสงสารจังง่ะ
“กันนาร์เจ้าหมาน้อยเป็นไรบ้าง”
“มันมีแผลจาการโดนทำร้าย มีอาการหวาดกลัวนิหน่อยเพราะเมื่อกี้ฉันพาเข้าไปตรวจมันกลัวหมอที่จะตรวจมันแต่แปลกมันไม่กลัวฉันกับเธอ”ระหว่างกันนาร์พูดฉันก็พยักตามแต่เอ๋...ไม่กลัวฉันกับกันนาร์หรอ?ฉันคิดแล้วยิ้มมุมปาก
“ฉันว่านะที่เจ้าหมาน้อยไม่กลัวฉันกับนายคงเพราะว่าฉันเจอมันและกลายเป็นแม่ส่วนนายเป็นพ่อไง อิอิ”ฉันพูดแล้วยิ้มกว้าง ปั๊วว!! โอ๊ยย กันนาร์เขกหัวฉันอ่ะ
“ตลกเหอะ!แล้วเธอจะเอายังไงกลับเจ้าหมาน้อยนี่?”กันนาร์ถามฉันนั่นสินะเอางี้แล้วกัน
“ฉันจะเลี้ยงเจ้าหมาน้อยเองที่คอนโดฉันเขาอนุญาตให้เลี้ยงสัตว์ได้นะแล้วค่าใช้จ่ายเท่าไรหรอ?”ฉันตอยกันนาร์พร้อมกับถามค่ารักษาเจ้าหมาน้อยนี่ด้วย
“ไม่เป็นไรฉันออกให้นี่เป็นโรงบาลของครอบครัวฉันนะ”อ๋อออจริงสินะบ้านกันนาร์ทำธุรกิจโรงบาลนี่น่า ทั้งรักษาคน รักษาสัวต์เลยแหละ รวยเว่อร์ๆๆๆ
“แหม อยากออกให้ลูกของเราก็ไม่บอก”ฉันแซวกันนาร์นานทีขอหน่อยเถอะ
“ยัยบ้าเอ้ย!! แล้วเธอจะมีปัญญาดูแลมันหรอ?”กันนาร์ถามฉัน
“นายก็ไปดูแลมันที่คอนโดฉันสิน้าๆๆ”ฉันอาศัยโอกาสนี้ชวนกันนาร์ไปคอนโดซะเลย อิอิ
“เฮ้อออ ไงวันนี้ไปซื้อของให้เจ้าหมานี่ก่อนละกันไปไหม?”กันนาร์ถามฉัน นะนี่กันนาร์ชะชวนฉันไปซื้อของหรอ?ฮิฮิ ดีใจอ่าฉันยิ้มอย่างดีใจแล้วรีบพยักหน้ารัวๆทันทีว่าไป
“นี่!ไม่ต้องดีใจขนาดนั้นก็ได้เพราะฉันทำเพื่อหมาน้อย ไม่ใช่เธอ”กันาร์บอกแต่
“จะเพื่ออะไรก็ชั่งเถอะน่าแค่นายไปกับฉันก็พอ จบนะ! ไปๆๆๆกันเถอะ”ฉันรีบจุงมือกันนาร์ออกไปเพื่อรีบไปซื้อของให้เจ้าหมาน้อย
“เดียวๆๆเธอจะทั้งที่เสื้อเปื้อนเลือดนี่นะ?”กันนาร์พูดแล้วมองมาที่เสื้อฉันที่มันมีเลือดของเจ้าหมาน้อยติดอยู่
“งั้นไปเปลี่ยนเสื้อที่คอนโดฉันก่อนได้ไหมอ่ะ นะๆๆ”ฉันอ้อนกันนาร์เพื่อให้พาไปเปลี่ยนเสื้อที่คอนโด
“อืม ไปสิ”วันนี้กันนาร์ใจดีจังนั่นเพราะมีเจ้าหมาน้อยนำโชคแน่เลย
“เย้ เย้ ไปกันๆ”แล้วกันนาร์ก็พาฉันมาเปลี่ยนเสื้อที่คอนโด โดยรถของกันนาร์นั่นเอง
ณ ห้างสรรพสินค้า WXYZ เวลา 13.05 น.
ตอนนี่ฉันกำลังเดินเลือกของให้ให้เจ้าหมาน้อยที่ห้างอยู่หลังจากที่กันนาร์พาฉันไปเปลี่ยนที่คอนโดและเอาเจ้าหมาน้อยไปเก็บไว้ ก็ออกมาเลือกซื้อของต่างๆให้เจ้าหมานำโชคของฉันเองและตอนนี้ก็ได้ของทุกอย่างครบหมดแล้วและตอนนี้ก็หิวมากๆด้วยอีกอย่างคือฉันยังอยากอยู่กับกันนาร์ต่ออีกหน่อย
“กันนาร์ฉันหิวแล้วอ่ะ ไปหาไรกินกันนะ”ฉันถามกันนาร์
“อืมเอาสิ เธอเลี้ยง?”กันนาร์ตอบกลับ
“เลี้ยงก็ได้เพื่อตอบแทนค่ารักษาของเจ้าหมาน้อย และอีกอย่างถ้าให้เลี้ยงนายอ่ะฉันเลี้ยงได้ทั้งชีวิตอ่ะแหละ”ฉันตอบแล้วมองตากันนาร์เพื่อยืนยันว่าสิ่งที่ฉันพูดคือความจริง
“เฮ้อออ ไปกันเถอะฉันอยากกินอาหารญี่ปุ่น”กันนาร์ถอนหายใจแล้วเดินไปทางร้านอาหารญี่ปุ่นทันที
“กันนาร์ รอด้วยยย”
ณ ร้านอาหารญี่ปุ่น
“โยอิจิ ยินดีต้อนรับคะ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้ามากี่ท่านคะ?”เสียงพนักงานกล่าวต้อนรับและถามจำนวนที่นั่งแต่สายตาเนี่ยจะกันนาร์เข้าไปอยู่และ หึ
“มาสองคนคะ และก็ต้องการที่ที่มันส่วนตั้วว ส่วนตัวอ่ะคะ!”ฉันตอบคำถามพนักงานต้อนรับ
“เอ่อคะ เชิญด้านในเลยคะ”แล้วพนักงานก็เดินนำเราเข้าที่โต๊ะและนำเมนูอาหารมาให้แล้วเดินออกไปเพื่อให้เราเลือกอาหาร
“เป็นไรของเธอ?”กันนาร์ถามฉันเมื่อเห็นฉันทำน่าหงุดหงิด
“หึ ก็พนักงานอ่ะมองนายเจอจะกินนายเข้าไปทั้งตัวอยู่แหละ ไม่ชอบ!”ฉันบอกกันนาร์ตรงๆว่าไม่ชอบ
“ฮ่าๆๆๆเธอเป็นอ่ะไรกับฉันถึงไม่ชอบหะ?”กันนาร์ขำฉันที่โมโหพนักงานแล้วถามว่าฉันเป็นอะไรกับเขา
“ก็ฉันจีบนายอยู่ ไม่ชอบ!ฉันหวง!”ฉันกระแทกเสียงอย่างหงุดหงิด
“หึหึหึ สั่งอาหารเถอะจะได้รีบไป”กันนาร์บอกจากนั้นเราก็เรียกพนักงานมากรับออเดอร์และกินอาหารกันจนเสร็จแล้วออกมาจากร้านเพื่อกลับไปคอนโด
ณ คอนโดฟาริดา เวลา 16.32 น.
ตอนนี้เราอยู่คอนโดของฉันและกันนาร์กำลังตรวจดูอาการของเจ้าหมาน้อยอยู่
“เป็นไงบ้าง?”ฉันเมื่อเห็นว่ากันนาร์ดูอาการเจ้าหมาน้อยนานแล้ว
“อืม ไม่มีอะไรผิดปกติแล้วเธอตั้งชื่อมันหรือยัง?”กันนาร์ถามเรื่องชื่อของเจ้าน้อย อืมมมมชื่ออะไรดีน้าาาา อ๋อ!!
“ชื่อว่าเจ้าลัคกี้”ฉันตอบกันนาร์ไป
“ลัคกี้?ทำไมถึงชื่อลัคกี้?”กันนาร์ถามฉันทำไมถึงชื่อนี้อ่ะหรอ? เพราะว่า...
“...เพราะว่าวันนี้เป็นโชคดีของมันไงที่เจอกับฉันไม่งั้นมันอาจจะตายไปแล้ว และก็เป็นโชคดีของฉันเหมือนกัน...”กันนาร์ทำหน้างงเมื่อฉันตอบว่าเป็นโชคดีของฉันเหมือนกัน
“โชคดีอะไรเธอ?”กันนาร์ถามแล้วมองน่าฉัน
“....โชคดีของฉันก็คือการได้เจอนาย ได้อยู่กับนาย พูดกับนาย ไปไหนมาไหนกับนายถึงแม้ว่าจะเพราะเจ้าลัคกี้ แต่นั่นก็คือโชคดีของฉันเหมือนกันไง”ฉันมองน่ากันนาร์แล้วยิ้มให้กันนาร์อย่างจริงใจ
“เพ้อเจ้อ ปกติก็เจอฉันอยู่แล้วไม่ใช่หรอไง?”นั่นสินะแต่
“แต่นั่นเพราะฉันไปหานายไง ไม่ได้เจอโดยพรมลิขิตอย่างนี้ ฮ่าๆๆ”ฉันตอบแล้วก็หัวเราะกับมนสิ่งที่ฉันพูดออกไป
~คลืนน คลืนนน คลืนน~โทรศัทพ์ของกันนาร์ดังขึ้น
“แปปนะ ฮัลโหลล อ่อ แพรวาหรอ?มีอะไร”กันนาร์หันมาพูดกับฉันแล้วไปรับโทรศัทพ์แพรวา แพรวาหรอ?โทรมาทำกันนะแล้วทำไมต้องโทรมาตอนนี้ด้วยนะเห้อ
ฉันมองกันนาร์ที่กำลังคุยโทรศัพท์ด้วยใบหน้าตึงเครียด มีเรื่องอะไรหรือป่าวนะ?
“ได้ๆเดียวฉันรีบไปหา แค่นี้นะ”กันนาร์วางสายจากแพรวาแล้วหันมามองฉันที่กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน
“ฟาริดา เดียวฉันกลับก่อนนะมีธุระด่วนส่วนเจ้าลัคกี้เดียวฉันเข้ามาดูให้บ่อยๆแล้วระหว่างที่มันยังไม่หาย”กันาร์พูดกับฉันระหว่างนั้นก็ยืนใส่รองเท้าไปด้วย
“อืม เดินทางดีดีนะ”ฉันตอบเสียงเบาโดยไม่มองหน้ากันนาร์ ปึก!!คงออกไปแล้วสินะ ที่ฉันไม่มองหน้ากันนาร์เพราะฉันกลัวว่าจะแสดงสีหน้าอาลัยอาวอนใส่เขาไปแล้วเขาจะรู้ว่าฉันกำลังเสียงใจ ที่เขาเลือกที่จะรีบไปหาแพรวาแต่แพรวาคงมีธุระสำคัญจริงๆสินะเขาถึงได้รีบขนาดนั้น...
“เห้ออออ ม๊ามี๊จะทำยังไงดีนะ ลัคกี้”
“หงิกๆๆ”
- ผู้เขียน
