ตอนที่ 4ไว้ใจผิดคน
1124 คำ
คลั่งรัก 4
นี่ก็เข้าวันที่สามแล้ว ที่ขนมผิงไม่คุยกับฟรานซิส เธอมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องนอนตัวเองเพื่อทำงาน
“ขาดเหลืออะไรรึเปล่า”
ฟรานซิสถามขึ้น ขณะที่ทั้งคู่นั่งทานข้าวกันอยู่ซึ่งก็เหมือนเดิม เขามักจะได้คำตอบจากขนมผิงอยู่สามอย่างคือ อืม ไม่และการเงียบ
“...”
“พ่อฉันสั่งให้พาเธอไปซื้อของ ไม่ว่าจะต้องการหรือไม่ เธอต้องไป”
“อืม”
ขนมผิงตอบสั้นๆ รวบช้อนในจานข้าว ยกน้ำขึ้นจิบก่อนจะลุกเดินออกไป
ทิ้งให้ฟรานซิสได้แต่นั่งกัดฟันตัวเอง สาบานได้เลยว่าตอนนี้เขาใช้ความอดทนอย่่างที่สุดแล้ว
“เธอไปตามขนมผิงมาสิ ชักช้า”
แม่บ้านรับคำสั่ง หมุนตัวเตรียมจะไปตามขนมผิงตามคำสั่งเจ้านาย
“พี่ตาลคะ ช่วยผิงผูกโบว์ด้านหลังหน่อยได้มั้ยคะ”
ไม่ทันที่แม่บ้านจะเดินไปตาม ขนมผิงก็เดินมาพอดี เธอสวมชุดเดรสลายดอกไม้น่ารัก โชว์แผ่นหลังเนียนสวยแถมยังมีโบว์น่ารักๆด้านหลังอีกด้วย
“ได้ค่ะคุณขนมผิง”
ขนมผิงหันหลังให้แม่บ้าน แม่บ้านกำลังจะผูกโบว์ด้านหลังให้ขนมผิงแต่ฟรานซิสเข้ามาแทรกเสียก่อนและทำท่าทางเป็นสัญญาณให้แม่บ้านออกไป
“เชือกอันนี้ ถ้ากระตุกจะเป็นยังไงนะ”
“คุณ 0_0”
ขนมผิงเบิกตากว้างเมื่อเสียงทุ้มกระซิบลงข้างหู
“เมื่อไหร่เธอจะหายงอนฉัน”
“ไม่”
“ผิงผิง”
ฟรานซิสเรียกเธอเสียงอ่อน เริ่มขยับเข้าหาร่างบาง
“โทษนะคะ เราไม่ได้สนิทกัน กรุณาเว้นระยะห่างด้วย”
ฟรานซิสสูดลมหายใจเข้าปอด พยายามข่มอารมณ์ตัวเอง ถอยห่างออกจากร่างบางสองก้าว
“เธอจะเอาแบบนี้ใช่มั้ย”
“...”
“ได้แล้วอย่ามาร้องไห้ทีหลังแล้วกัน”
“คุณชายครับ รถพร้อมแล้วครับ”
คนสนิทอย่างราซวิ่งเข้ามารายงานเจ้านาย
“กูไม่ไปแล้ว”
“อ้าวแต่...”
“กูบอกว่าไม่ไปแล้วไง!!”
ขนมผิงกุมมือตัวเองแน่น แม้ไม่ได้หันไปมองฟรานซิสแต่ก็รับรู้ได้ถึงรังสีความดุของเขาชัดเจน
“เดี๋ยวขนมผิงไปเองค่ะ”
“ใครสั่งให้เธอไป”
“...”
ขนมผิงนิ่งไม่ตอบ นั่นยิ่งกระตุ้นต่อมโมโหของอีกคน
“ใครพายัยนี่ไปไหน กูไม่เอามันไว้แน่”
ฟรานซิสสั่งเสียงเข้มก่อนจะเดินไปทางฝั่งห้องของตัวเอง
เมื่อฟรานซิสเดินออกไป คนอื่นๆเลยพากันถอนหายใจ กอบโกยอากาศเข้าปอดเนื่องจากเมื่อครู่เผลอกลั้นหายใจนานไปหน่อย
“คุณขนมผิงอยากได้อะไร เดี๋ยวดิฉันไปซื้อให้ก็ได้ค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ผิงคงอยู่ที่นี่อีกไม่นาน”
“หมายความว่าไงคะ?”
แม่บ้านถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย ซึ่งขนมผิงไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอเพียงส่งยิ้มบางๆให้เท่านั้น
เวลาผ่านไปราวสามชั่วโมง ขนมผิงยังคงเดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้องนอน
“เมื่อไหร่จะโทรมานะ”
ขนมผิงเฝ้ามองโทรศัพท์ตัวเอง ให้เพื่อนเพียงคนเดียวในประเทศไทยของเธอติดต่อกลับมา
เรียกว่าเพื่อนก็ไม่ถูก เรียกว่าคนที่มาจีบจะดีกว่า อันที่จริงเธอจะโทรไปยืนยันกับพ่อว่าไม่ต้องการอยู่กับฟรานซิสก็ได้แต่เพื่อไม่ให้พ่อเป็นห่วง
เธอเลยตั้งใจจะไปเลือกคนดูแลด้วยตัวเองก่อนแล้วค่อยบอกพ่อ ถึงตอนนั้นท่านจะได้ไม่มีข้ออ้างอะไรอีก
กริ๊ง กริ๊ง
“ฮัลโหลค่ะคุณนักรบ”
“...”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวผิงจะรีบลงไป”
เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงเวลาอาหารเย็น ฟรานซิสสั่งให้คนไปตามขนมผิงมาเพื่อออกไปทานข้าวด้านนอก
“คุณชายครับ คุณขนมผิงไม่อยู่ในห้องครับ”
ปัง!!
มือหนาตบลงบนโต๊ะเสียงดัง ฟรานซิสลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ปรายตาดุมองลูกน้อง
“มึงว่าอะไรนะ!!?”
“เดี๋ยวพวกผมจะรีบตามหาครับคุณชาย”
“เออ กูให้เวลา10นาที กูต้องรู้ว่าขนมผิงอยู่ไหน!!!”
ในขณะที่ทางฝั่งด้านฟรานซิสกำลังวุ่นวายอยู่กับการตามหาตัวขนมผิง
ทางฝั่งขนมผิงก็กำลังวุ่นวายอยู่กับรถของนักรบที่อยู่ๆก็มาเสียเช่นกัน
“ปกติผมเช็ครถตลอด ไม่น่ามีปัญหาแบบนี้ได้นะครับ”
“เราลองโทรเรียกช่างมั้ยคะ”
ขนมผิงเสนอ มองดูรอบข้างที่ค่อนข้างเปรี่ยวด้วยความหวาดระแวงเล็กน้อย
“ผมโทรแล้วครับ คุณขนมผิงนั่งรอในรถก่อนมั้ยครับ เดี๋ยวผมขอเช็ดเครื่องดูอีกรอบ”
“ค่ะ”
นักรบมองหญิงสาวเดินกลับเข้าไปในรถก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก หยิบมือถือขึ้นมากดโทรออก
“ฮัลโหลไอชิน กูว่ากูหาเหยื่อใหม่ให้เราได้แล้วว่ะ”
“ผู้หญิงไฮโซทั่วไปไม่เอาแล้วนะโว้ย น่าเบื่อ”
“มึงรู้จักขนมผิงรึเปล่า”
“อย่าบอกนะว่าขนมผิงลูกสาวเจ้าของบริษัทถุงยาง พี่สาวยัยเด็กลูกชุบนั่นน่ะ”
น้ำเสียงตื่นเต้นจากปลายสาย บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเขาเริ่มสนใจ
“เออ มึงพลาดน้องสาวเขา อยากลองพี่สาวดูมั้ยล่ะ”
“หึหึ มึงอย่ามาโม้ไปหน่อย กูจำได้ว่ามึงเคยจีบเขาแล้วเขาไม่เอาไม่ใช่หรอ”
“เออแมร่งยังแค้น แต่ไม่เสียแรงที่กูทำดีกับขนมผิงมาตลอด วันนี้แหละมึง”
นักรบหัวเราะในลำคอ เขาหวังจะจัดการขนมผิงมานานแล้วแต่เพราะเธอไม่เคยเปิดโอกาสเลย
เขาเลยไม่ได้ทำสิ่งที่หวังมานานเสียที
“มึงก็เอายานั่นให้เธอกิน แล้วเจอกันที่โรงแรมเดิม”
“โอเค เอาอุปกรณ์มาด้วยล่ะ”
“เออ กูไม่ลืมหรอกหน่า”
นักรบวางสายเพื่อน ก่อนจะเดินกลับไปที่รถ ทำเป็นตรวจดูเครื่องยนต์ต่อ
“ขนมผิงหิวรึเปล่า”
เขาชะโงกหน้าไปถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถ
“นิดนึงค่ะ”
“ขนมหยิบทานได้เลยนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
เป็นอย่างที่เขาคิดไม่ผิด ผู้หญิงอย่างขนมผิงไม่มีทางกินขนมคนอื่นหรอกแต่เขามั่นใจว่าอากาศร้อนขนาดนี้ ยังไงเธอต้องกินน้ำบ้างละ
“คุณนักรบคะ เมื่อไหร่ช่างจะมาหรอคะ”
“น่าจะประมาณ10นาทีครับ คุณรอไหวมั้ย ให้ผมเรียกรถให้มั้ยครับ”
ขนมผิงส่ายหน้า ระบายยิ้มออกมาด้วยความที่นักรบดีกับเธอมาตลอดและรู้จักกันมาหลายเลยทำให้เธอค่อนข้างไว้ใจเขา ไม่ระแคะระคายอะไร
“ผิงขอดื่มน้ำหน่อยนะคะ”
“เชิญเลยครับ”
นักรบแอบเหลือบมองหญิงสาวดูดน้ำพลางคลี่ยิ้มร้ายและใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาที
ขนมผิงก็ฟุบหลับไปกับเบาะรถเสียดื้อๆ
“หึหึ เล่นตัวนัก วันนี้แหละพ่อจะจัดให้หนักเลย”
- ผู้เขียน
