คลั่งรักคุณชายมาเฟีย(มาเฟียสายดุ)

ตอนที่ `1 ทุกคนรู้ ผู้หญิงทั่วประเทศรู้ว่าโรงแรมชื่อดังอย่าง แอพเพอริทิป มีเจ้าของเป็นมาเฟียและไม่ใช่มาเฟียธรรมดาเพราะเขาคือคุณชายมาเฟียที่ทั้งหล่อ รวยและทรงอำนาจภายนอกเขาอาจดูเป็นคุณชาย แต่ใครจะไปรู้ว่าภายใต้ใบหน้าหล่อเหลานั่นจะแฝงไปด้วยความดุดันและร้ายกาจที่เกินกว่าคน คนหนึ่งจะพึงมี “คุณชายครับ นายท่านโทรมาครับ” ราชมือขวาของฟรานซิส เดินถือโทรศัพท์เข้ามาในห้องด้วยท่าทางประหม่าเล็กน้อยเนื่องจากก่อนหน้านี้ ฟรานซิสสั่งว่า ห้ามเข้ามารบกวนโดยเด็ดขาด “กูบอกไปว่าไง” “แต่นายท่านบอกว่า ถ้าคุณชายไม่รับ ท่านจะบินมาหาเองนะครับ” ฟรานซิสถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ วางมีดในมือลง หันไปรับโทรศัพท์จากคนสนิท “อาทิตย์นี้พ่อโทรหาผมสามคร้ังแล้วนะครับ” “ทำไม ฉันจะโทรกี่ครั้งแล้วเกี่ยวไรกับแก” “แล้วพ่อโทรมามีไร” “ฉันก็โทรมาเตือนแกน่ะสิว่าเย็นนี้ต้องไปรับหนูขนมผิงที่สนามบิน” เป็นอีกครั้งที่ฟรานซิสลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อสามวันพ่อของเขาโทรมาสั่งให้เขาคอยดูแลผู้หญิงคนหนึ่ง และเขาก็ปฏิเสธออกไปทันทีโดยไม่ต้องคิดแต่พ่อเขาดันมีข้อต่อรองที่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้อย่างใจต้องการ “แกฟังฉันอยู่มั้ยไอลูกเวร” “รู้แล้วหน่าพ่อ ผมไม่ลืมหรอกครับ” “ดี แล้วแกต้องไปรับด้วยตัวเองและดูแลด้วยตัวเองเท่านั้นเข้าใจใช่มั้ย” “ครับ แค่นี้นะ ผมยุ่ง” คนสนิทของฟรานซิสเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มองไปรอบๆห้องที่แทบไม่มีเอกสารอะไรหลงเหลืออยู่เลย ซึ่งนั่นหมายความว่าตอนนี้เจ้านายเขาว่าง ชนิดที่ว่าไม่มีอะไรให้ทำเลยทีเดียว “เราต้องไปรับยัยผิงผิงนั่นกี่โมงนะ” “เกรงว่าเธอจะชื่อขนมผิงนะครับ” ดวงตาคมเหล่มองลูกน้อง ราชจึงรีบก้มหน้าแล้วรายงานเวลาเที่ยวบินของขนมผิงออกไปอย่างรวดเร็ว “เครื่องของคุณขนมผิงลงตอนห้าโมงเย็น ฉะนั้นเราควรออกจากโรงแรมบ่ายสามโมงครับ” ฟรานซิสเหลือบมองนาฬิกา ตอนนี้บ่งบอกว่าเป็นเวลาบ่ายสองแล้วแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพอมีเวลาที่เขาจะได้ทำกิจกรรมแก้เครียดจากการประชุมมาราธอนตลอดเช้าวันนี้ ก๊อก ก๊อก “คุณชายครับ คุณริต้ามาถึงแล้วครับ” คริสคนสนิทอีกคนเปิดประตูเข้ามาพร้อมด้วยนางแบบสาวสวยในชุดเดรสลายเสือดาวที่ตั้งใจใส่มาเพื่อพบฟรานซิสโดนเฉพาะ “คุณชายครับ ผมเกรงว่าจะไม่ทันเวลาไปรับ...” ฟรานซิสโบกมือไล่ราชให้ออกไป สัญญานดังกล่าวเลยทำให้เขาต้องเดินออกจากห้องไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ --------- “พี่ราช พี่ว่าเราจะไปรับคุณขนมผิงทันมั้ย” คริสถามขึ้นเมื่อทั้งคู่เดินออกมาจากห้องทำงานของฟรานซิส “มึงคิดว่าทันมั้ยล่ะ” ราชตอบพลางนวดขมับตัวเองไปมา เขาจะไม่เครียดเลยถ้าคนที่ต้องไปรับ ไม่ใช่แขกคนสำคัญของนายท่าน (ขนมผิง) ฉันชื่อขนมผิง ลูกสาวคนกลางของตระกูลอัมราสว่างคาตา ธุรกิจของบ้านฉันเป็นธุรกิจที่ฉันรู้จักมันดีแต่ไม่เคยได้ใช้มันเลยสักครั้งนั่นคือ ธุรกิจถุงยางอนามัย และตอนนี้ฉันต้องบินมาดูแลบริษัทที่เมืองไทยแทนน้องสาวตัวดีที่อยู่ๆก็ดันขอลาพักร้อนสามเดือน “ขนมผิงเป็นไงบ้าง ถึงที่พักรึยัง” เสียงนุ่มละมุนจากปลายสายถามขึ้น เธอคือคุณหนูช่อม่วง ผู้หญิงที่เรียบร้อยและใจเย็นที่สุดเท่าที่ฉันเคยรู้จักมาและเธอคือพี่สาวแท้ๆของฉันเอง “ยังเลย นี่เลยเวลามาครึ่งชั่วโมงแล้วด้วย คุณพ่อจ้างคนแบบนี้มาได้ยังไง เสียเวลาฉิบ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เนื่องจากก่อนหน้านี้มีคนส่งข้อความมาขู่ทำร้ายฉันและพี่สาว คุณพ่อเลยจ้างคนมาคอยดูแลฉันใหม่ เห็นบอกว่าคนนี้เก่งกว่าบอดี้การ์ดทุกคนที่ฉันเคยมี เป็นลูกชายเพื่อนพ่ออะไรนี่แหละ ฉันเองก็ไม่อยากสนใจเท่าไหร่นัก “พูดจาไม่สุภาพเลยนะขนมผิง” นี่แหละพี่สาวฉัน แม่ฉันเสียตั้งแต่ฉันยังเล็ก พี่ช่อม่วงเลยเปรียบเสมือนแม่คนที่สอง จำได้ว่าตอนเด็กๆฉันและลูกชุบ น้องสาวเคยโดนพี่ช่อม่วงให้ยืนกระต่ายขาเดียวเกือบยี่สิบนาทีเพียงเพราะพวกฉันเผลอพูดคำหยาบ “พี่ช่อช่วยหาเบอร์ คนที่พ่อจ้างมาหน่อยได้มั้ย” “ได้จ๊ะ แต่คงอีกสักพักใหญ่เลยนะ ตอนนี้พี่ติดธุระสำคัญ” “ค่ะ” เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ยังไม่มีมีวี่แววว่านายนั่นจะโทรมา ทำงานแบบนี้มันน่าไล่ออกจริงๆ ในขณะที่ฉันกำลังเดือดดาลอยู่ในใจ พี่ช่อม่วงก็ส่งเบอร์ของเขามาพอดี ฉันเลยรีบกดโทรออกอย่างไม่ลังเล “ฮัลโหล คุณอยู่ไหนแล้ว ฉันรอมาจะครบชั่วโมงแล้วนะ” “รอไม่ได้ก็กลับเองสิวะ!!” ฉันกำหมัดแน่นเมื่อได้ยินสิ่งที่ปลายสายพูด ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นใคร รู้แค่ว่าเขาคือคนดูแลฉัน ระหว่างที่ฉันอยู่เมืองไทย “คุณคงลืมไปแล้วว่าพ่อฉันจ้างคุณมาทำไม” “เหอะ ยัยคุณหนูเอาแต่ใจ” “คุณว่าใครเอาแต่ใจ!!” หน็อย มันจะมากไปแล้วนะ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครพูดจาสุนัขไม่รับประทานกับฉันขนาดนี้มาก่อน “รออยู่ตรงนั้น ห้ามกระดิกถ้าไปถึงไม่เจอเธอ รับรองฉันจะหั่นเธอเป็นชิ้นส่งคืนให้พ่อเธอแน่ๆ” “ไอ้ ไอ้...” ปลายสายตัดไปโดยที่ฉันยังไม่ทันได้พูดจบ ฉันเลยต้องสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อควบคุมอารมณ์ ใช้เวลาพักใหญ่กว่าอารมณ์ฉันจะกลับมาเป็นปกติ และในขณะที่ฉันกำลังจะต่อสายหาพ่อเรื่องคนดูแลเฮงซวยที่พ่อจ้างมา กลับมีผู้ชายในชุดสูทสีดำสองคนวิ่งตรงมาที่ฉันด้วยความรีบร้อน “สวัสดีครับคุณขนมผิง” ฉันเลิกคิ้วมองผู้ชายสองคนที่ยืนหนื่อยหอบอยู่ตรงหน้าก่อนจะเป็นฝ่ายถามออกไปเอง “พวกนายคือคนที่พ่อฉันจ้างมาหรอ” “เอ่อคือ...” “ทำไมถึงช้ากันขนาดนี้ รู้มั้ยว่าเวลาฉันมีค่าแค่ไหนและรู้ไว้ว่าฉันไล่พวกนายออก” “คุณไม่มีสิทธิ์มาไล่ลูกน้องผมออก” เสียงทุ้มของใครบางคนเรียกให้ฉันหันไปมอง สิ่งแรกที่ต้องยอมรับคือผู้ชายคนนี้หล่อมากถึงแม้หน้าตาจะดูไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่แต่ความกร้าวใจนั้นอยู่ในระดับเกินร้อยเลยทีเดียว “นี่ลูกน้องคุณ?” ฉันเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ ยกมือขึ้นกอดอกมองหน้าเขาเชิดๆอย่างที่ฉันชอบทำ ถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ผู้ชายคนนั้นกลับยืนมองหน้าฉันนิ่ง ไม่ยอมตอบ “ฉันพูดกับคุณอยู่นะ!” “คุณมาดูแลบริษัทถุงยางที่เมืองไทยสินะ” “ใช่ ทำไม?” “แล้วคุณผู้หญิงพกถุงยางมาด้วยรึเปล่าครับ” “O_o ไอ้ทุเรศ” ผู้ชายคนนั้นหัวเราะชอบใจกับท่าทางโวยวายของฉันก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าออกไป “เชิญครับคุณขนมผิง” “ฉันไม่อยากไปแล้ว เจ้านายพวกคุณมันโรคจิต” “ไม่หรอกครับ คุณชายเป็นคนดี” “ใช่ครับ คุณชายใจดีมาก เขาแค่แหย่คุณเล่นแหละครับ” ฉันมองผู้ชายทั้งสองคนตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่พวกเขาพูด สายตาพวกเขามันบ่งบอกชัดเจนว่ากำลังโกหกเพื่อปลอบใจฉัน แล้วนี่ฉันต้องฝากชีวิตสามเดือนไว้กับคนอย่างนายนั่นหรอเนี่ย ให้ตายเถอะ ฉันคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ——————-