“ตักข้าวให้ด้วย”
มือที่กำลังตักข้าวเข้าปากชะงักเพราะเสียงออกคำสั่ง ทั้งเจ้าของร่างสูงใหญ่ยังลากเก้าอี้มานั่งในฝั่งตรงกันข้าม เอวารินทร์ยังคงก้มหน้าก้มตากินข้าวในจานตัวเองต่อไป
“ไม่ได้ยินหรือไง บอกให้ตักข้าวให้ด้วย”
ใจอยากจะบอกว่าอยากกินก็ไปตักเอง แต่แล้วก็ฉุกคิดได้ว่าหล่อนอาจจะเห็นบางสิ่งที่ยังไม่ได้เห็น และอาจได้โอกาสถามในสิ่งที่ข้องใจด้วย
“ให้กินด้วยก็ได้ แต่นายต้องอธิบายให้ฉันฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันอยากรู้เหตุผลที่นายจับฉันมาที่นี่ ฉันมีสิทธิ์ที่ต้องรู้นะ”
“ได้! ไม่ได้ลำบากอะไร ยังไงเธอก็ต้องรู้อยู่แล้ว เพราะเธอมันตัวร่วมใช้หนี้ด้วยอยู่แล้วนี่”
เอวารินทร์มองผู้ชายตรงหน้า ตัดสินใจแล้วว่าจะทำทุกอย่างให้สุดทาง ในเมื่ออยู่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรที่ต้องเสียอีกแล้ว การไม่ทำอะไรเลยแล้วนั่งคอยนอนคอยความหวัง คงไม่ใช่เอวารินทร์แน่ ดังนั้นการญาติดีกับเขาไว้เพื่อจะได้รู้เหตุผลที่แท้จริงมันจะเป็น
