ภรรยาสวมรอย ของ ท่านแม่ทัพ

ตอนที่ 9

9

“คุณหนูรถม้ามาแล้วเจ้าค่ะ” อาชุนไปยืนรอคอยรถม้าจากวังหลวง ทางด้านหน้าของสถานที่จัดงานมงคล นางเดินมาพร้อมกับนางกำนัลผู้หนึ่ง ด้านนอกก็อดแปลกใจไม่น้อย เมื่อเห็นสตรีสูงศักดิ์ของวังหลังเข้ามาในงานมงคล พระพักตร์บึ้งตึง มิได้ยิ้มแย้มเฉกเช่นมาร่วมงาน

ด้านนอกดูวุ่นวาย แต่ทว่าในเรือนหลังนี้ไม่ทราบเลยว่า ไทเฮาจะเสด็จมาด้วยองค์เอง พระนางมานั่งไม่เอ่ยตรัสอันใดสักคำ ท่านแม่ทัพหยางจงหมิงที่มองไม่เห็นอยู่แล้วรู้สึกเหมือนมีบางอย่างแปลกประหลาดเกิดขึ้น ข้างกายของเขามีว่าที่ฮูหยินเอกสวมจับมือเอาไว้ ใบหน้าของนางประดับรอยยิ้มหวานเมื่อวันนี้มีไทเฮามาเป็นประธานในพิธี อยากจะโอ้อวดให้ผู้คนได้อิจฉา

“ไทเฮาเสด็จมาเจ้าค่ะ ทรงรอรับคุณหนูอยู่ด้านนอก” อาชุนกระซิบกระซาบ ข้างกายของอาชุนมีนางกำนัลยืนปั้นยิ้มหวานมอบให้ ไป๋เหม่ยเจินตกใจนักไม่คิดว่าท่านยายจะมาด้วยพระองค์เอง ทำให้เด็กสาวซาบซึ้งใจจนดวงตารื้นแดงขึ้นมาและเร่งรีบออกไปอย่างรวดเร็ว เพราะไม่อยากให้ท่านยายคอยนาน

“พวกเจ้าช่างดูดีอกดีใจยิ่งนัก เอาละเห็นเป็นงานมงคล อ้ายเจียเพียงแค่มารับหลานสาวที่ถูกแม่ทัพหยางละเลยนาง วันนี้ก็มีเรื่องสำคัญจะพูดไม่มาก” ท่วงท่าเย่อหยิ่ง ปรายตามองหยามเหยียดเจ้าสาวชุดแดง เห็นนางตัวสั่นจึงนึกขำขัน

“เจ้ากำลังหวาดกลัว หรือว่ากำลังดีใจกันแน่ คุณหนูโม่ ขอให้เจ้ารักแม่ทัพหยางให้มาก ๆ เล่า ให้สมกับที่เจ้าวางแผนเอาไว้” แม้จะอยู่ในตำหนัก หาใช่ดวงตามืดบอดมองไม่เห็นเล่ห์เหลี่ยมเหล่าสตรี นางผ่านทั้งกลโกง การใส่ร้ายป้ายสี กว่าจะขึ้นมาอยู่ตำแหน่งอันสูงศักดิ์ได้ ต้องผ่านเรื่องเลวร้ายมามากเท่าไหร่

พระนางมองเพียงแค่ปลอกเล็บสีแดงสวมใส่ มีแหวนหยกจากอดีตฮ่องเต้พระองค์ก่อนมอบให้ แม้แต่ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันยังไม่ได้ครอบครอง ฮองเฮาหมายปองแหวนล้ำค่าก็อย่าได้คิดหมายจะได้มันมาสวมใส่นิ้ว

ไป๋เหม่ยเจินถูกประคองออกมาจนถึงลานด้านหน้า เมื่อเห็นท่านยาย นางจึงได้รีบเร่งฝีเท้าเข้าไปเบื้องหน้าพระพักตร์ “ไป๋เหม่ยเจินถวายพระพรท่านยายเพคะ” สิ้นเสียงหวาน แม่ทัพหยางตกตะลึงนิ่งงัน นางเป็นหลานสาวของไทเฮาได้อย่างไรกัน คู่บ่าวสาวยังคงคุกเข่าอยู่หน้าพระพักตร์ โม่อวี้เฟยรู้สึกว่าเข่าทั้งสองข้างนั้นเจ็บเหลือเกิน หญิงชราผู้นี้ก็ไม่ตรัสอันใดอีก

แต่เมื่อครู่นางได้ยินไม่ผิดเพี้ยน ฮูหยินรองเป็นหลานสาวของไทเฮาเลยหรือ เป็นไปได้อย่างไรกัน ไทเฮาเห็นหลานสาวเพียงคนเดียว หน้าตาซูบผอม จากที่เพิ่งจะพบหน้าก่อนนางจะแต่งงานมาหนึ่งเดือน กับอดแปลกใจนัก นางยื่นมือให้หลานสาว เหม่ยเจินรีบจับฝ่ามือของไทเฮาเอาไว้ “ไม่ต้องมากพิธี ยายมารับเจ้า”

เหล่าขุนนางน้อยใหญ่ เคยได้ยินไทเฮาตรัสว่ามีหลานสาวจากตระกูลหลัว งดงามและผุดผาดนัก เมื่อเห็นโฉมถึงกับพากันนิ่งตะลึงงัน ด้วยความงดงามเป็นหนึ่งไม่มีสอง แม้ว่าไทเฮาจะอายุมากแล้ว พระพักตร์ยังคงเต่งตึงงดงาม ด้วยฝีมือของหลานสาวคนนี้ มีเรื่องลับ ๆ มากมายที่ผู้คนภายนอกไม่ได้ล่วงรู้

“ไปกันเถิดอย่าอยู่ที่นี่นานนักมันจะมีเสนียดติดตัว คราบสกปรกที่อยู่ในจวนนี้กลับไปต้องชำระออกให้หมด คนพวกนี้ต่ำช้าเกินกว่าจะเป็นขุนนางในราชสำนัก กงกง เชิญอ่านพระราชโองการเถิด อ้ายเจียขอตัวก่อน” ไทเฮาปรามาสเอาไว้หลายคำอยู่ไม่น้อย

แววพระเนตรเมื่อครู่หากใครได้เห็นย่อมต้องหวาดกลัวจนตัวสั่น น้ำเสียงแหบแห้งแต่ทว่าการพูดจาช่างกล่าวต่อว่าเหน็บแนมอีกฝ่ายไม่น้อย ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าหลานสาวของพระนางที่ทรงรักใคร่เอ็นดู ถูกคนพวกนี้หยามเกียรติ นับว่ามันน้อยไปเสียด้วยซ้ำ กับอีแค่ ปลดออกจากแม่ทัพ

“แม่ทัพหยางรับราชโองการ” กงกงกล่าวขึ้นน้ำเสียงเล็กแหลม

“กระหม่อมแม่ทัพหยาง น้อมรับราชโองการ” แม่ทัพหยางคุกเข่าอยู่ก่อนหน้า สองมือยื่นออกไปรอรับราชโองการด้วยความแปลกใจ แต่พลางคิดคาดการณ์เอาไว้ลวงหน้า เขาคงจะทำอันใดขัดหูขัดพระพระทัยหวงตี้หรือไม่ จู่ ๆ ถึงได้มีราชโองการมาเช่นนี้

“เพราะปกป้องผืนแผ่นดินจนถูกพิษดวงตาบอดมืดสนิท จึงมีความเห็นว่าให้แม่ทัพหยางออกจากตำแหน่ง ให้พักรักษาดวงตาให้หายดี” คล้ายว่าถูกพายุสายฟ้าฟาดลงมากลางศีรษะแม่ทัพหยางจงหมิง เขาตะลึงพรึงเพริดนักไม่คิดว่าสวรรค์จะกลั่นแกล้งถึงเพียงนี้ ถูกปลดออกจากตำแหน่ง ต่อไปก็ต้องยึดตราแม่ทัพคืน ต่อไปนี้เขาจะมีอำนาจอันใดอีก

โม่อวี้เฟย แทบจะเป็นลมล้มพับ นางนิ่งตะลึงงัน จากความฝันของนางจะกลายเป็นฮูหยินของแม่ทัพหยาง จะได้เชิดหน้าชูตา แต่ต้องมาเก็บซ่อนความขมขื่นและเสียใจเอาไว้ นางกำมือแน่น ขบฟันใต้ผ้าคลุมหน้า วันนี้สมควรจะเป็นวันที่นางมีความสุข แต่กลับมาพังทลายลง

ไทเฮาเสด็จขึ้นรถม้า ตามหลังด้วยหลานสาว ฝ่ามือเหี่ยวย่นไล้กรอบหน้าของหลานรัก ด้วยความเอ็นดูและเป็นห่วง “ต่อไปนี้ยายจะหาสามีที่ดีให้เจ้าเอง ดูสิตัดสินใจพลาดพลั้งแล้วเป็นอย่างไร คนพวกนั้นข่มเหงรังแกเจ้า ยายปวดใจนัก” แม้จะเป็นหลานสาวญาติห่าง ๆ แต่พระนางรักและเอ็นดูหลานสาวคนนี้ยิ่งนัก นั่นเพราะเป็นบุตรีของหลัวเนี่ยซู

“แม่เจ้าไม่ได้รับความเป็นธรรม ยายแก่ผู้นี้ยังสืบเรื่องราวไขการตายไม่ได้ เจ้ายังมาถูกคนพวกนั้นรังแกอีก รู้หรือไม่ว่ายายปวดใจมากขนาดไหน กินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงเจ้า ช่วงนี้พักกับยายอยู่กับยายก่อนเถิด แล้วค่อยกลับตระกูลหลัว” นั่นเพราะพระนางมีแผนเอาไว้ มีหลานชายตั้งสองคนที่ยังไม่มีสตรีใดคู่ควร

“เจ้าค่ะ หลานจะเชื่อฟังท่านยาย” เด็กสาวถูกท่านยายผู้สูงศักดิ์ปลอบประโลมราวกับหยาดน้ำทิพย์ชโลมหัวใจอันปวดร้าวให้หายดี ความรู้สึกนี้ช่างอบอุ่นนักทำให้นางซาบซึ้งในพระเมตตาของท่านยายอย่างสุดซึ้ง ท่านยายไทเฮาดูแลนางอย่างห่าง ๆ มาเป็นเวลานาน ดังนั้นความผูกพันจึงแน่นแฟ้นนัก

ฝ่ามือเหี่ยวย่นตบเบา ๆ ที่หลังมือของหลานสาว น้ำเสียงแหบของสตรีสูงวัยกล่าวขึ้นมา ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มอยู่เสมอ พลางนึกโกรธแค้นแม่ทัพหยางเสียจริง ถูกปลดออกจากตำแหน่งแม่ทัพยังนึกว่าน้อยไปเสียด้วยซ้ำ