ตอนที่ 10
1257 คำ
10
“ดีมาก ๆ ยายจะหาสามีที่ดีกว่าแม่ทัพสมองหมูนั่น” ไทเฮามีแต่ความเศร้าเสียใจอย่างสุดซึ้งที่เห็นใบหน้าของหลานสาวหมองหม่นถึงเพียงนี้ หากไม่ติดว่าชายคนนี้สร้างความดีเอาไว้ พระนางจะสั่งให้คนลอบมาสังหารชีวิตของบุรุษคนนี้ให้หายแค้น “ยายจะหาคนที่ดีกว่าร้อยเท่าพันเท่า เจ้าไม่เชื่อก็คอยดู! บุรุษสมองหมูคนนี้ไม่คู่ควรกับเจ้าแม้แต่น้อยนิด หลานยายน่ารักและเก่งกาจยังเป็นโฉมสะคราญ ยายไม่เชื่อหรอกว่า สตรีหม้ายเช่นเจ้าจะไม่มีใครัก เขาไม่ใช่คู่ของเจ้าอย่าได้คิดมาก เขามันก็เป็นแค่คนที่ผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านไป เป็นแค่เศษฝุ่นเศษใบไม้ที่บังเอิญได้ปลิวเข้ามา แล้วเมื่อสายลมพัดก็หอบเอามันออกไป”
ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ของการจากไปของฮูหยินรอง อาการของท่านแม่ทัพหยางยังคงดีขึ้น เขาพอจะมองเห็นรางๆ ได้บ้าง บางครั้งก็ดูพร่ามัวไป โม่อวี้เฟยหลังจากที่แต่งงานแล้ว นางไม่เหยียบเท้าเข้ามายังเรือนของสามีสักวัน เอาแต่คลุกตัวอยู่กับทรัพย์สินของล้ำค่าตระกูลหยาง เรื่องนี้ถูกพ่อบ้านฉางกล่าวรายงาน
และอีกเรื่องหนึ่งที่เขาคันปากยุบยิบเสียเหลือเกิน คืออยากจะบอกใจจะขาดว่ายาสมุนไพรที่เจ้านายได้รับอยู่ทุกวันนั้นเป็นของอดีตฮูหยินรองได้มอบให้ก่อนจะจากไป ชายชราตัดสินใจพลางถอนหายใจหลายครั้งหลายหน จิตใจวุ่นวายสับสนอยู่พอสมควร
หยางจงหมิงรับรู้สึกถึงบางอย่างนั้นเพราะฝีเท้าที่เดินไปมาไม่อยู่ ๆ นิ่ง “ท่านลุงฉางมีอะไรกลัดกลุ้มใจรึ ถึงได้เดินวนไปมาเช่นนี้”
“คุณชายท่านมองเห็นชัดหรือไม่ เห็นหรือไม่ว่าข้าชูกี่นิ้ว” พ่อบ้านฉางยกมือขึ้นมาทั้งห้า หมายว่าทดสอบสายตาว่ามองเห็นชัดเจนหรือไม่ หยางจงหมิงพยายามเพ่งสายตาก็พบว่ามันดูมัวและสลัวคล้ายว่ามีหมอกหนาปกคลุมดวงตาเอาไว้
“ข้ามองไม่ชัดสักเท่าไหร่ แต่ก็ดีขึ้นมากแล้ว” ถ้อยคำทำให้ชายชราอยากจะตบปากของตนเองนัก หากเปลี่ยนจากตบปากตนเองเป็นตบศีรษะคุณชายของตนจะได้หรือไม่ ช่างดูโง่งมเหลือเหลือเกิน ไม่รู้จักกรวดกับหยกล้ำค่า
“คุณชาย อาการทุกวันท่านคิดว่าดีขึ้นหรือไม่” ชายชราน้ำเสียงแข็งกระด้างกล่าวขึ้นมาอย่างใจเย็น แม้อยากจะตะโกนก้องออกไปว่า ท่านรู้หรือไม่ว่ายากที่ใช้ล้ำค่าแค่ไหน แม้แต่หวงตี้ยังไม่ได้เสวย
พลันชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามายิ้มกว้าง เขาหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ ท่วงท่าไม่เหลือโครงเค้าองค์ชายสักนิด วันนี้เขาได้บังเอิญพบนางในดวงใจเข้าให้ และน่าแปลกใจนักนางพักอยู่กับท่านย่าของตนอีกต่างหาก พอสืบไปมาก็พบว่านางได้หย่าขาดกับแม่ทัพหยางเสียแล้ว เขาผิวปากเบา ๆ อย่างมีความสุข
“หยางจงหมิง ช่วงนี้อาการเจ้าดีขึ้นหรือไม่” น้ำเสียงสดใสร่าเริงไม่บอกก็รู้ว่าเป็นใครกัน ได้ยินเสียงฝีเท้าตั้งแต่ที่องค์ชายรองเข้ามาแล้ว
“องค์ชายรองท่านว่างหรือไงถึงได้มาหาข้าถึงในจวนนี้อีก ไม่ใช่ว่าคราวก่อนโน้นท่านมาต่อว่าข้าไม่ใช่หรืออย่างไรกัน” เขายังจดจำได้ดี สหายผู้นี้พบสาวงามได้เสียที่ไหนกัน คราวนั้นก็ต่อว่าเขาเรื่องภรรยารอง ยามนี้นางจากไปแล้ว องค์ชายรองจะมาต่อว่าอะไรกันอีก
“ภรรยาที่เจ้าบอกว่าสวมรอยนั้น เจ้ารู้หรือไม่ว่านางงดงามนัก ท่านย่ารักและเอ็นดู ท่านพ่อถึงขั้นพระราชทานตำแหน่งท่านหญิงให้เชียวนะ” ว่าแล้วหยิบผูเถาเข้าปาก พลางรินน้ำชาราวกับเจ้าของจวน หยางจงหมิงเอียงหูฟังเพียงเท่านั้น เพราะไม่คิดจะเก็บเอาเรื่องของนางมาใส่ใจ
“ช่างพูดเกินความจริง หากนางงดงามเช่นนั้น เหตุใดท่านไม่เกี้ยวนางเล่า เพราะตัวข้ากับนางมิได้เข้าหอกัน กระทั่งเปิดผ้าคลุมหน้าก็ไม่เคย ข้าไม่นึกอยากแตะเนื้อต้องตัวนางเสียด้วยซ้ำไป”
“คุณชายท่านพูดอะไร เหตุใดปากร้ายนัก รู้หรือไม่ยาที่ท่านดื่มทุกวันเป็นยาของฮูหยินรองมอบให้ ก่อนนางจากไปนางบอกกับข้าว่า ระหว่างนางกับท่านไม่มีอะไรติดข้างกันอีก นางเพียงแค่ต้องการตอบแทนบุญคุณที่ช่วยนางตกน้ำ แต่นึกไม่ถึงสิ่งที่คุณชายตอบแทนน้ำใจนาง กลับเป็นคำก่นด่า สตรีที่ดีมากขนาดนี้จะหาที่ไหนทัดเทียมได้ขอรับ ข้าน้อยอัดอั้นตันใจมานาน นับตั้งแต่คุณหนูโม่ก้าวเข้ามาในจวนทุกอย่างก็เปลี่ยนไป แม้อาหารในแต่ละมื้อของฮูหยินรองที่ได้รับเป็นเพียงแค่ผัดผักกับข้าวต้มเท่านั้น”
ชายชรากล่าวเสียยืดยาว แทบจะพ่นน้ำลายออกมารดหัวของหยางจงหมิง คนได้ฟังตกตะลึง แต่ทว่าองค์ชายรองกลับแย้มยิ้มกินผูเถาอย่างสบายใจ พ่อบ้านฉางกล่าวขึ้นมาอีกครั้ง “ฮูหยินเอกโม่อวี้เฟยต่อหน้าท่านนางก็แสนดี แต่พอลับหลังยิ่งกว่านางปีศาจจิ้งจอกเสียอีก สิ่งที่ข้าพูดล้วนเป็นความจริง หากคุณชายจะไล่ออก ข้าน้อยก็ยินดีรับขอรับ”
“ไม่จริงเป็นไปไม่ได้” เขาหยัดกายลุกขึ้นยืน พอเขากรุ่นโกรธแทบจะมีเปลวเพลิงผ่านดวงตา ผ้าสีขาวนั้นไม่ได้ปิดดวงตามาหลายวันแล้ว ด้วยเพราะพ่อบ้านฉางกล่าวให้ถอดออก “นางจะเก่งวิชาแพทย์ได้อย่างไรกัน” หยางจงหมิงไม่เชื่ออย่างเด็ดขาด
“จะเชื่อหรือไม่ก็สุดแท้แต่เจ้าจะคิด ข้าแวะมาบอกว่าตอนนี้นางมีความสุขดี พี่ใหญ่ ไปหาทุกเช้าเย็น ต่อไปไม่แน่นางอาจจะกลายเป็นพี่สะใภ้ของข้า เจ้ามานึกเสียดายก็ช้าไปแล้วนะ” องค์ชายรองมาเพื่อแจ้งข่าว น่าเสียดายที่นางใจแข็งไม่เปิดรับใครเข้าไปในใจของนางสักคน
แม้ว่าพี่ใหญ่ของตนมีฐานะเป็นถึงไท่จื่อ แต่ยังพิชิตหัวใจอันด้านชาและเจ็บปวดของนางไม่ได้สักนิด ยามนี้นางกลายเป็นหลานสาว และน้องสาวของพวกเขาไปแล้ว ใครจะไม่รักไม่เอ็นดูได้เล่า เก่งกาจการแพทย์จนท่านหมอหลวงยังต้องยกมือคารวะ นางศึกษาเพียงแค่ตำราพิสดารของหมอเทวดาเท่านั้น
หยางจงหมิงแทบจะยืนไม่อยู่ นี่มันคืออะไรกัน สตรีที่เขาก่นด่ามากมาย ต่อว่านางไปก็มาก นางยังมีจิตใจอันงดงามมอบยารักษาดวงตาให้เขาอีก และดูเหมือนว่ามันกำลังทำให้เขากลับมามองเห็นอีกครั้ง
“เป็นไปไม่ได้” หยางจงหมิงนั่งจมจ่อมอยู่กับความคิดของตนเอง ดวงตาของเขาท่านหมอบอกว่าไร้หนทางการรักษา แต่มีเพียงแค่สตรีนางหนึ่ง มักจะก้าวเท้าเข้ามาเพื่อมอบยาอันแสนล้ำค่าให้ แต่กลับปล่อยนางให้หลุดมือไป ด้วยเพราะมีอคติกับนาง
- ผู้เขียน
