“นี่ๆ รู้ป่าวว่าตอนนี้ฉันเริ่มชู้ตไกลเข้าบ่อยขึ้นแล้วน้า ยิงสิบเข้าหกอะ *0* (จากเดิมศูนย์) อีกหน่อยจะทำสถิติแซงปริ๊นซ์ที่ยิงไกลเข้าเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ให้ดู! อยากดูป่าว? เธออย่าลืมไปดูฉันแข่งนะ อย่าลืมไปเป็นสักขีพยานความรักระหว่างฉันกับคิวริด้วยล่ะ ฮ่าๆ แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้วเนี่ย”
“...”
“โอ๊ย! หิว~ เธอกินข้าวกลางวันรึยัง โห! บ่ายสามแล้วนี่ ไปกินข้าวกันเถอะ”
ผมก้มลงมองนาฬิกา ก่อนผุดลุกขึ้นฉุดข้อมือเอฟาให้ลุกตาม แต่เธอกลับสะบัดแขนออกจากอุ้งมือผมทันทีเหมือนกัน ผมชะงัก หันขวับไปมองคนที่ยังนั่งก้มหน้านิ่งอย่างขัดใจ เป็นอะไรทำไมไม่พูดไม่บอก แล้วผมจะรู้มั้ยว่าเธอต้องการอะไรน่ะ!
อ้อ... หรือเพราะผมไม่ใช่ปูโน่ เลยรำคาญ รอให้ผมพล่ามจบแล้วไปๆ ซะทีงั้นสิ?!
“เออ! ดี!”
ผมกระแทกเสียงดังอย่างหงุดหงิด ก่อนลุกพรวดขึ้นยืนตรงหน้าเธอ
“ขอโทษนะที่รบกวน ฉันผิดเองที่นึกห่วงเธอขึ้นมาตามประสาเพื่อน! ลืมไป
