เควินหยิบสมุดเช็ดในกระเป๋าเสื้อสูท แล้วหยิบปากกาออกมา เขาเขียนจำนวนเงินและเซ็นชื่อลงไป ก่อนยื่นให้ยลรดา
“ของคุณ”
ยลรดารับมาแล้วก้มมองดู เธอตกใจกับตัวเลขที่เขาเขียนให้
“ห้าพันดอลล่าร์มันมากไปหรือเปล่าคะ ฉันขอแค่หนึ่งพันดอลล่าร์”
“ผมให้เป็นค่า... ค่าอะไรนะ เวลาคนไทยเขาตกใจกันมากๆ”
ยลรดากำลังยืนงง แต่ลูก้าช่วยตอบแทนให้
“ค่าทำขวัญครับ”
“อืม ใช่ ค่าทำขวัญ ผมให้ค่าทำขวัญคุณ”
ยลรดาอยากจะกรีดร้องหรือทำอะไรก็ได้เพื่อเป็นการระบายความโมโหใส่หน้าผู้ชายบ้าตัณหาคนนี้ เขาตีค่าความรู้สึกของเธอเป็นเงินทุกอย่าง เขาเอางานมาบังหน้าแต่คิดเคลมเธอมาตลอดตั้งแต่การสัมภาษณ์ รวมทั้งเลขาของเขาด้วย เธอหันไปมองลูก้า มองเควิน
ทั้งเจ้านายทั้งลูกน้อง รวมกันต้มเธอ ยลรดาไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้อีกสักนาทีเดียว
“ฉันไม่ได้ตกใจจนต้องได้ค่าทำขวัญ ช่วยเซ็นเช็คให้ฉันใหม่ด้วยค่ะ” เธอยืนกรานแล้วขยำเช็คใบนั้นต่อหน้าเขาราวกับเห็
