4
1053 คำ
4
“ที่คุณลูอีสไม่ยอมรักษาตาก็เพราะว่าคุณย่าของเขาเป็นต้นเหตุของการตาบอดในครั้งนี้น่ะสิ จะพูดยังไงดีล่ะ ประมาณว่าคุณย่าของคุณลูอีสหลอกเขาว่า ตอนนี้อยู่โรง’ บาลเพราะตกบันได แล้วเกิดคิดถึงหลานคนโปรดขึ้นมา คุณลูอีสที่อยู่ต่างเมืองจึงรีบขับรถกลับปารีสจนเกิดอุบัติเหตุยังไงล่ะ พอคุณลูอีสรู้ความจริงว่าย่าของตัวเองไม่ได้เป็นอะไร เพียงแค่ว่าอยากจะให้เขากลับมาบ้านเพื่อมาดูตัวว่าที่หลานสะใภ้ที่ย่าหาให้เท่านั้นเอง ถ้าไม่ใช่วิธีนี้คุณลูอีสก็จะไม่กลับเพราะเบื่อที่จะดูตัวสาวๆ ทั้งหลายไง นี่แหละคือสาเหตุที่ทำให้เขาไม่ยอมรักษาตา หากตาบอดไปอย่างนี้ คงไม่มีสาวคนไหนต้องการ แล้วคุณย่าของเขาก็ไม่มาเจ้ากี้เจ้าการด้วย แม้ว่าครอบครัวของคุณลูอีสอ้อนวอน ขอร้องยังไงก็ไม่เป็นผล ยังคงความคิดเดิมแล้วยังอาละวาดเหมือนเดิมด้วย”
ดวงพรตอบข้อสงสัยของแขวลัยให้กระจ่างแจ้ง คำพูดทุกคำพูดของเธอเป็นการบอกเล่าที่มาที่ไปของชายอารมณ์ร้อนที่ไม่รับการรักษาในครั้งนี้ เขาคิดว่าหากผู้เป็นย่านิสัยเอาแต่ใจไม่ทำเช่นนั้น เขาก็คงไม่เกิดอุบัติเหตุร้ายแรง ถือว่าเป็นการแก้เผ็ดย่าไปในตัว
“เป็นอย่างนี้นี่เอง ไม่ต้องห่วงนะคะพี่พร แขจะทำให้ได้ค่ะแล้วไม่ถอยหนีด้วยค่ะ”
แขวลัยรู้สึกสงสารและเห็นใจลูอีสขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แล้วยังมีอีกความรู้สึกหนึ่งว่า เธอจะทำให้ลูอีสกลับมามองเห็นอีกครั้ง มันคือความมั่นใจทันทีที่ได้ยินเรื่องราว
“พี่ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นนะแข” ดวงพรภาวนาให้เป็นเช่นนั้น “พี่ลืมถามไปเลย แขพูดภาษาอังกฤษได้หรือเปล่าหรือไม่ก็ภาษาฝรั่งเศส?”
ภาษาที่ใช้ในการสื่อสารก็เป็นอีกหนึ่งความสำคัญที่มองข้ามไม่ได้ หากแขวลัยไม่มีความสามารถทางด้านภาษาที่ว่านี้ การทำงานคงไม่ราบรื่นแน่นอน
“ภาษาฝรั่งเศสแขพูดไม่ได้ค่ะ แต่ถ้าเป็นภาษาอังกฤษสบายมากค่ะพี่พร แขอ่านออกเขียนได้และพูดได้ค่ะ”
วิชาภาษาอังกฤษคือวิชาที่เธอชอบมากที่สุดวิชาหนึ่ง ตอนเรียนหนังสือตั้งแต่ระดับชั้นมัธยมปีที่ 1 จนถึงเรียนวิชาชีพผู้ช่วยพยาบาล เธอได้เกรด 4 มาโดยตลอดและเป็นที่หนึ่งในระดับชั้น แล้วยังได้เป็นตัวแทนโรงเรียนไปตอบคำถามภาษาอังกฤษทั้งในระดับโรงเรียนไปจนถึงระดับภาค ฉะนั้นเรื่องภาษาอังกฤษที่ใช้ในการสื่อสารไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ
“พี่ได้ยินอย่างนี้ค่อยโล่งใจหน่อย ถ้าแขพูดภาษานี้ไม่รู้เรื่องไปทำงานก็คงลำบาก สงสัยต้องใช้ภาษามือในการทำงาน” ดวงพรเบาใจไปเยอะเมื่อได้รับคำตอบจากแขวลัย
“พี่พรคะ แขมีเรื่องจะรบกวนนิดหน่อยค่ะ” เธอเข้าประเด็นหลักประเด็นสำคัญ
“อะไรล่ะ ว่ามาสิ?”
“คือว่าแขอยากจะขอเบิกเงินล่วงหน้าสักก้อนได้มั้ยคะ แต่รับรองค่ะว่าแขจะไม่หนีกลับ หรือว่าลาออกก่อนแน่นอนค่ะ จะอยู่ทำงานจนกว่าคุณลูอีสจะหาย หรือไม่ก็ตามจำนวนเงินที่ขอเบิกไปค่ะ”
แขวลัยบอกอีกจุดประสงค์หนึ่งของตนเอง
“เรื่องเงินทางโน้นไม่มีปัญหาอะไรนะ พี่จะช่วยพูดให้ก็แล้วกัน ว่าแต่จะขอเบิกเท่าไหร่ล่ะ?” ดวงพรไม่ถามถึงเหตุผลในการขอเบิกเงินในครั้งนี้ พอจะคาดเดาได้ว่าเงินจำนวนนี้จะนำไปใช้จ่ายอะไร คงหนีไม่พ้นนำไปใช้หนี้แทนคนที่ขยันเป็นหนี้เป็นสินแน่นอน แขวลัยอาจจะใช้หนี้ให้เสร็จสิ้นก่อนวันที่จะเดินทางไกลไปต่างแดน
“สองแสนค่ะพี่พร แขจะเอาไปใช้หนี้ให้แม่แสนนึงก่อนเพราะเจ้าหนี้เขายื่นคำขาดมาว่าจะต้องใช้ภายในอาทิตย์นี้ อีกแสนนึงแขจะแบ่งให้แม่ใช้สามหมื่น อีกเจ็ดหมื่นแขจะเก็บไว้กับตัว เพราะต้องทยอยใช้เงินเจ้าหนี้อีกเดือนละสามหมื่น ที่เหลืออีกสี่หมื่นแขต้องเก็บไว้สำรองเผื่อแม่กับน้องๆ ต้องใช้ในเดือนถัดไป จะได้มีโอนไปให้ค่ะ เพราะกว่าจะได้เงินเดือนอีกทีก็ต้องเข้าเดือนที่สองของการทำงาน”
แขวลัยบอกความจำเป็นของเธอให้ดวงพรรับฟัง โดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องถาม แขวลัยต้องมีเงินสำรองติดตัวไว้บ้าง จะให้มารดาหมดเลยไม่ได้ หากให้หมดรับรองว่าเงินก้อนนี้จะหมดในระยะเวลาหนึ่งเดือน แล้วเดือนถัดไปเธอก็จะไม่มีให้ทางครอบครัวไว้ใช้จ่าย แล้วพอได้เงินเดือนตามปกติ แขวลัยคิดว่าจะโอนให้มารดาทุกเดือนๆ ละสามหมื่น เก็บไว้เป็นทุนสำรองเจ็ดหมื่น แล้วนอกนั้นจะใช้หนี้จารุณีเดือนละหนึ่งแสน สามเดือนหนี้สินก็หมด
“เรานี่ภาระหนักเหลือเกินนะ งวดนี้รู้สึกว่าแม่กับน้องจะหาหนี้ก้อนใหญ่มาให้แขนะ มิน่าล่ะแขถึงได้รับทำงานนี้” ดวงพรเดาความคิดความอ่านของแขวลัยได้ถูกเผง เนื่องจากเรื่องเดือดร้อนของอีกฝ่ายนั้นมีเรื่องนี้เรื่องเดียว
“แล้วพี่จะพูดให้นะ แต่คิดว่าคงไม่มีปัญหา พรุ่งนี้พี่จะส่งข่าวให้รู้ก็แล้วกัน”
“ขอบคุณมากค่ะพี่พร ขอบคุณค่ะ” แขวลัยพนมมือไหว้และกล่าวขอบคุณรุ่นพี่พยาบาล
“ไม่เป็นไร ถือเสียว่าแขช่วยทางโน้น ทางโน้นก็ช่วยแขนะ”
“ค่ะพี่พร แขกลับก่อนนะคะสวัสดีค่ะ”
คราวนี้แขวลัยพนมมือไหว้แล้วกล่าวคำลา ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากแผนกผู้ป่วยหนักหลังจากที่การเจรจาเสร็จสิ้น ทีนี้ก็เหลือแค่เพียงทางผู้ว่าจ้างตอบรับกลับมา ซึ่งเธอมั่นใจลึกๆ ว่า ไม่มีปัญหาติดขัดแน่นอน
- ผู้เขียน
