3
1079 คำ
3
แขวลัยเดินทางมาถึงโรงพยาบาลกรุงเทพ เมเมอรัลในอีกสี่สิบห้านาทีต่อมา พอมาถึงเธอก็รีบรุดไปยังแผนกผู้ป่วยหนัก เพื่อไปหาดวงพรคนที่จะช่วยเหลือเธอได้
“พี่กิ่งคะ พี่พรอยู่หรือเปล่าคะ?” แขวลัยถามกิ่งแก้วพยาบาลอีกคนหนึ่งของแผนกนี้
“พี่พรอยู่ข้างในน่ะ มีอะไรหรือเปล่าแข?” กิ่งแก้วตอบพร้อมกับถามกลับตามประสาคนสอดรู้
“แขมีเรื่องคุยกับพี่พรนิดหน่อยค่ะพี่กิ่ง”
“เรื่องอะไรล่ะ บอกพี่หน่อยได้มั้ยพี่อยากรู้” คนที่อยากรู้เรื่องของชาวบ้านถามกลับ
ยังไม่ทันที่แขวลัยจะตอบ เสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้น “ไม่รู้สักเรื่องจะตายมั้ยกิ่ง อยากทำงานที่นี่หรือเปล่าถ้าอยากทำก็ไปทำงานตามหน้าที่ได้แล้ว ไม่ใช่มาจุ้นเรื่องชาวบ้านชาวช่องเขาอย่างนี้”
ดวงพรที่มีตำแหน่งเป็นหัวหน้าพยาบาลประจำแผนกเอ็ดคำโต ทำให้กิ่งแก้วรีบเดินไปทำงานของตน ก่อนที่หัวหน้าแผนกเจ้าระเบียบจะรายงานการทำงานของตนเอง
“มีอะไรแขมาหาพี่ถึงที่นี่?”
ดวงพรได้ยินตั้งแต่แขวลัยถามถึงเธอแล้ว เพียงแต่ว่าเธอกำลังจัดเตรียมเอกสารสำคัญอยู่ทางด้านหลังฉากกั้น จึงไม่ได้ออกมาแสดงตัวตั้งแต่คราแรก
“พี่พรหาคนไปดูแลคนตาบอดที่ฝรั่งเศสได้หรือยังคะ?”
แขวลัยเอ่ยถามความหวังเดียวของตัวเองทันที แล้วรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“ยังเลย ทำไมเหรอหรือว่าแขสนใจ?”
“ใช่ค่ะ แขสนใจค่ะพี่พร” คนที่กำลังหาเงินใช้หนี้ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มแห่งความหวัง
“แน่ใจเหรอว่าไปได้น่ะ แล้วแม่กับน้องๆ ล่ะแขจะทำยังไง?”
ไม่ใช่ว่าดวงพรจะไม่ยินดีหากสาวตรงหน้าจะไปทำงานเป็นพยาบาลดูแลคนตาบอดยังประเทศฝรั่งเศส หากแขวลัยไปจริงๆ ห่วงที่ผูกคอสาวตรงหน้าใครล่ะจะดูแล ถึงแม้ว่าจะโตๆ กันแล้ว แต่อุปนิสัยไม่ได้โตตามวัยไปด้วย ยังหาเรื่องให้แขวลัยปวดหัวและต้องตามล้างตามเช็ดเรื่องที่ก่อไว้ตลอดเวลา ไปทำงานไกลหูไกลตาแบบนี้ ดวงพรกลัวว่าเวลามีเรื่องแล้วจะหนีกลับเมืองไทย หากเป็นเช่นนั้นคนที่เสียก็คือ ตัวของดวงพรเอง
“เรื่องนั้นไม่มีปัญหาค่ะพี่พร แขจัดการได้ค่ะ”
แขวลัยคิดว่าทางครอบครัวคงไม่มีปัญหาเรื่องที่เธอจะเดินทางไปต่างประเทศ เพราะเหตุผลที่ทำนั้นคือนำเงินไปใช้หนี้ให้จารุณี ซึ่งมันเป็นหนทางเดียวที่เธอคิดได้เวลานี้ด้วย
“ถ้าแขมั่นใจพี่ก็ไม่มีปัญหา อย่างที่พี่เคยพูดไว้ คนที่แขจะไปดูแลไม่เหมือนกับคนไข้ทั่วๆ ไปที่แขเคยเจอนะ คนไข้รายนี้เจ้าอารมณ์ ขี้โมโหถึงขั้นโมโหร้ายด้วยนะ เอาแต่ใจและไม่ยอมรับพยาบาลคนไหนมาดูแลด้วย ระยะเวลาหกเดือนที่เขาตาบอดมีคนทำหน้าที่เกือบยี่สิบคน ไม่มีใครทนได้เกินสามวันเลยสักคน บางคนแค่วันสองวันก็ขอลาออก จนกิตติศัพท์ระบือไกลไปทั่วปารีสและเมืองใกล้เคียง เลยไม่มีพยาบาลคนไหนรับทำหน้าที่นี้ พอดีว่าแม่บ้านของคนไข้เป็นอดีตพี่สะใภ้ของพี่เอง เขาโทรมาไว้วานให้พี่หาพยาบาลที่มีน้ำอดน้ำทนให้สักคนหนึ่ง พี่ก็ไม่ได้รับปากว่าจะหาให้ได้หรือไม่ได้ เพราะมันยากนะที่จะหาให้ได้ตามความต้องการนั้น แต่ถ้าแขมั่นใจว่าทำได้ พี่ก็จะบอกญาติพี่ให้ว่าแขจะไปเป็นพยาบาลพิเศษให้คุณลูอีส”
ดวงพรอธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับอุปนิสัยใจคอของคนไข้รายนี้ที่ไม่เหมือนใครๆ ที่ผ่านมาของแขวลัยเคยเจอ อาจจะต้องใช้น้ำอดน้ำทนอย่างหนักที่จะอยู่ดูแลให้ตลอดรอดฝั่ง จากคำบอกเล่าของมาเรียอดีตพี่สะใภ้ บอกให้เธอรู้ว่า งานนี้ยากยิ่งที่จะหาคนไปดูแลลูอีส ซึ่งข้อนี้เองที่ดวงพรหนักใจเป็นที่สุด เพราะถ้าหากคนที่จะเดินทางไปดูแลคุณลูอีสไม่มีคุณสมบัตินั้น ก็จะถือว่าเสียเวลาเปล่า ไหนจะต้องเสียเวลาไปทำหนังสือเดินทาง ไหนจะเสียเวลาเดินทางไกล ดวงพรจะต้องดูด้วยว่า คนที่รับงานนี้มีคุณสมบัติตามที่ต้องการหรือไม่
“แขทำได้ค่ะพี่พร ต่อให้คุณลูอีสเป็นมากกว่าที่พี่พรพูดซักร้อยเท่า แขก็ทำได้ค่ะ”
แขวลัยพูดอย่างมั่นใจ ต่อให้หนักหนากว่านี้มากเพียงไร เธอก็จะอดทนให้ถึงที่สุด ดีกว่าที่เธอต้องเข้าไปอยู่ในซ่องตามที่จารุณีข่มขู่
“แขคิดดีแล้วใช่มั้ย?” ดวงพรถามอีกครั้ง
“ค่ะพี่พร แขมั่นใจเกินร้อยค่ะ”
“ถ้าแขมั่นใจพี่ก็โอเค เพราะพี่ก็เชื่อว่าแขทำได้”
ดวงพรมีความมั่นใจในตัวของแขวลัยไม่น้อย เรื่องความอดทนเธอคิดว่าเธอมองสาวตรงหน้าไม่ผิด ทั้งเรื่องครอบครัว ทั้งเรื่องงาน ทั้งเรื่องเพื่อนร่วมงานของแขวลัยที่ดวงพรรับรู้มา บอกให้รู้ว่า คำว่าอดทนติดอยู่ในสายเลือดของสาวแสนดีตรงหน้า
“งานนี้แขจะได้เงินเดือนเท่าไหร่คะพี่พร?” เธอเข้าเรื่องสำคัญ
“ได้เดือนละสองแสนนะถ้าคิดเป็นเงินไทย เพราะครอบครัวของคุณลูอีสจ่ายไม่อั้น แล้วถ้าทำให้คุณลูอีสยอมรักษาตา ทางโน้นจะให้เงินหนึ่งล้านยูโรเป็นการตอบแทน”
แขวลัยตาโตทันทีที่ได้รับรู้จำนวนเงินมากมายหลายเท่ากว่าเงินเดือนที่เธอทำอยู่ปัจจุบันนี้ แล้วเงินเดือนที่ดวงพรพูดก็จะเป็นโอกาสเดียวด้วยที่จะใช้หนี้จารุณีได้
“แขสงสัยอย่างนึงนะคะพี่พร แขสงสัยว่าทำไมคุณลูอีสถึงไม่ยอมรักษาตาล่ะคะ เขามีเงินมากมายขนาดนั้นน่าจะรักษานะคะพี่พร?” นี่คือสิ่งที่แขวลัยสงสัย
- ผู้เขียน
