เพราะกว่าจะมาที่วิมานฟ้าเรสสิเดนท์ได้ก็ดึกมากแล้ว พอโดนสูบแรงจากกิจกรรมเร่าร้อนศลิษาเลยหมดแรงและหลับจนเช้าโดยที่ลืมไปสนิทว่าเธออยู่แปลกที่แปลกทางกับคนแปลกหน้าบนเตียงของเขา ความเครียดที่สะสมมาเหมือนถูกลืมในยามที่ได้หลับตาพักผ่อนเธอจึงนอนเสียเต็มตื่น พอรู้สึกตัวในยามรุ่งอรุณขยับตัวไปมาแล้วก็นิ่วหน้าเพราะความเจ็บแปลบร้าวระบมนิดๆ กลางร่าง
เพียงความรู้สึกนี้ดวงตาที่ปิดอยู่จึงลืมตาขึ้นมาทันใด... แล้วก็หยีตาและกะพริบตาปริบๆ กับแสงสว่าง มองไปทางหน้าต่างแล้วเธอก็ลุกพรวดขึ้นนั่ง กวาดสายตามองเสื้อผ้าที่หล่นเกลื่อนกลาดบนพื้นพรมมีทั้งของเขาและเธอ ศลิษาดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแล้วก้าวขาลงไปหยิบกระโปรงและเสื้อของตัวเองพร้อมชั้นในชิ้นน้อยสองชิ้นที่ถูกทิ้งไม่ไยดี
เสียงคุยแว่วๆ จากหน้าต่างทำให้เธอหันไปมองอีกครั้ง คราวนี้เห็นร่างสูงพิงราวระเบียงอยู่ด้านนอก เขาไม่ได้หันไปมองทิวทัศน์ของกรุงเทพมหานคร แต่กลับหันหน้า
