ตอนที่หนึ่ง นางบำเรอชั่วคืน 1
ร่างกายที่อยู่ในเสื้อคลุมอาบน้ำหอมกรุ่นกลิ่นหอมนั่งประหม่า เธอหันไปมองบานกระจกที่ตั้งอยู่ปลายเตียงก็เห็นเงาสะท้อนตัวเองเป็นหญิงสาววัยยี่สิบกว่า ดวงหน้าเรียบนิ่งหากแต่แววตากลับเศร้าหมองตรอมตรม หัวคิ้วย่นขมวดครุ่นคิดแม้ในยามที่มองตัวเองในกระจก...
สิ่งที่ทำตอนนี้ถูกแล้วหรือ ศลิษาเฝ้าถามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า
เหลือบตามองนาฬิกาบนฝาผนังแล้วก็ถอนหายใจ อยู่ๆ ร่างกายก็สั่นเทาขึ้นมาดื้อๆ หรือเธอควรจะเปลี่ยนใจ?
ถ้าเธอก้าวออกไปจากห้องนี้ตอนนี้ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง แต่รู้ว่าเส้นทางจะเต็มไปด้วยขวากหนามแน่นอน หากแต่ถ้าเธออยู่ตรงนี้ และกลั้นใจทำให้มันจบๆ ไป ปัญหาที่สุมหัวเธออยู่ตอนนี้จะจางลง เส้นทางที่เหลือจะโรยด้วยกลีบกุหลาบหอมกรุ่นแบบที่เธอวาดหวังเอาไว้ว่าชีวิตนี้จะเจอเรื่องราวแบบนั้นสักที
สัญญาหนี้ทั้งหมดก็ล่วงเข้าหลายแสนแล้ว นายพี่เขาเร่งรัดมาให้เป็นวันนี้ ถ้าอย่างนั้นบ้านที่เอาไปจำนองไว้ก็ต้องยึด ทางน้องเพิกเฉยมาตลอดดอกเบี้ยก็ขึ้นทุกวัน นายเขาถามว่ายอดนี้ทำไมเราไม่ปิดสักที นายพูดอย่างนี้พี่ก็จนใจจะช่วยแล้ว ถ้าเขาบอกว่าจะเอาก็ต้องได้ทันที เข้าใจพี่ด้วยนะ
เสียงบอกจากพี่มินนี่ผู้ประสานงานที่ดูแลเรื่องหนี้สินที่เธอมีต่อเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์เจ้าของโครงการที่ปล่อยให้เธอติดค้างค่าบ้านในตอนที่เธอซื้อเมื่อสามปีก่อนยังคงก้องในหัว เพราะต้องการปล่อยบ้านหลังสุดท้ายที่ผู้บริหารของโครงการเก็บไว้เก็งกำไร เซลล์จึงคะยั้นคะยอให้เธอซื้อบ้านโดยการช่วยเหลือจากเจ้าของโครงการโดยที่เขาทำสัญญาขายบ้านให้เธอในราคาที่ธนาคารปล่อยกู้ให้แม้จะน้อยกว่าราคาขายสามแสนกว่าบาท โดยทางเซลล์ทำสัญญานอกให้เธอหาเงินมาจ่ายสดทีหลัง
เธอเองก็ไม่ได้เพิกเฉยหากแต่หลังจากซื้อบ้านมรสุมต่างๆ ก็พัดเข้ามามากมาย รายได้ทั้งหมดของเธอไม่เคยชักหน้าถึงหลัง หนี้จากคนใจดีที่ช่วยให้เธอได้มีบ้านอยู่ก็เกือบจะถูกลืมเลือนไป จนทางคนที่ประสานงานให้กับเจ้านี้นายเงินของเธอติดต่อเข้ามาสอบถามเธอเกี่ยวกับยอดหนี้คงค้าง เพื่อเรียกให้เข้าไปชำระเงินก้อนนั้น
เธอไม่ได้อยากเป็นคนเพิกเฉยต่อหนี้สักนิดเดียวหากแต่ช่วงชีวิตนี้ปัญหาหลากหลายนักที่ต้องเผชิญทั้งที่ขยันหารายได้มาทุกทางเท่าที่จะหาได้แล้วแต่หนี้สินก็มากกว่า อย่าว่าแต่หาเงินมาคืนเขาเลย หนี้ที่ต้องรับผิดชอบมากมายราวกับมรสุมหลายๆ ลูกที่ซัดเข้ามายังเธอเองทำให้เธออยากจะปลิดลมหายใจตัวเองให้พ้นๆ เพราะรู้สึกเหนื่อยและอยากจะพอกับการหาทางออกนี้แล้ว...