แล้วนางจะปฏิเสธคนหน้านิ่งได้หรือจึงต้องขอตัวจากมารดาสามีและทุกคนบนโต๊ะอาหารอย่างมีมารยาทแล้วเดินไปส่งสามีที่ภายนอกของมู่หรงฮ่าวเฉินนั้นเป็น’ พ่อก้อนศิลายักษ์’ เดินได้แต่ผู้ใดจะทราบดีเท่ากับนางว่าเขานั้น...
…แซ่บไฟลุกมากพ่อ…
นี่แหละนิยามในใจของจ้าวเล่อเยียนในวันนี้ซึ่งจะมอบให้แก่สามีก้อนศิลาเดินได้ตรงหน้า ทว่าเดินมาได้ครู่หนึ่งคนตัวสูงใหญ่ที่อันใดก็’ ใหญ่’ ไปหมดจนนางนี้จุกแน่นไปหมดก็หยุดเดินเสียอย่างนั้น คนเดิมตามนี่ถึงกับหยุดฝีเท้าแทบไม่ทันเกือบชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างเข้าเสียแล้ว
“มีอันใดเจ้าคะ?” นางย่อมจะอดสอบถามมิได้กลับปฏิกิริยาของท่านรองฯ ที่หยุดยืนนิ่งไม่พอ ยังมีกลิ่นอายของความอำมหิตลอยฟุ้งกรุ่นกำจายรายล้อมรอบกายของพวกนางทั้งสองอีกด้วย
“ฮ่าวหรานแอบมองพวกเราอยู่ด้านนั้น” มู่หรงฮ่าวเฉินกล่าวด้วยกิริยาสงบนิ่งมิได้แสดงว่าเขาเห็นน้องชายคนรองที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังต้นของผลซิ่งนอกจากบอก
