จ้าวเล่อเยียนนั้นหลับสนิทพอถึงยามเหมาที่กลายเป็นเวลาตื่นนอนโดยมิต้องมีนาฬิกาคอยปลุกเช่นในอดีต เช้านี้อาจเพราะนางยังไม่คุ้นเคยกับการนอนโดยมีผู้ร่วมเรียงเคียงหมอนเช่นนี้มือจึงป่ายเปะปะกายนั้นก็ขยับเหยียด ทว่าภายในวันนี้ นางกลับสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่แข็งตึงขึ้นเป็นท่อนลำแข็งโป๊กราวกับ...กระบอกข้าวหลาม!? ...มีกระบอกข้าวหลามมาอยู่บนเตียงนอนได้อย่างไร???
สงสัยย่อมต้องคลำหาต้นตอ นางจึงขยับมือไปคลำหา’ บ้องข้าวหลาม’ ด้วยกิริยายังตื่นไม่เต็มดีเท่าใดนักจากนั้นสมองของคนเพิ่งจะตื่นนอนก็เรียบเรียงสติว่าก่อนนอนตนเองอยู่ที่ใดไล่เรียงไปเรื่อยๆ ฝ่ายฝ่ามือเรียวก็คลำไปไม่หยุดเช่นกัน
“ซี้ด…”
“!!!”
ราวภาพทับซ้อนของเมื่อวานเช้าตรู่ย้อนกลับมาวนเวียนอีกครั้ง เมื่อดวงตากลมโตเปิดพรึบขึ้นมาทันควันที่นางคิดจบว่าวันนี้ตนเองได้นอนที่ใดและนอนอยู่กับผู้ใด!!!
“กรี๊ด!…พี่ฮ่าวเฉินท่านมัน…ลามก!!!”
คนที่เพิ่งจะได้ห
