05
1801 คำ
เพียงแค่พริบตาเดียว เวลาก็ล่วงเลยผ่านมาเกือบห้าเดือนและเข้าสู่การสอบปลายภาคครั้งแรกของนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่ง
ญาดาต้องแยกกันกับพ่อเพื่อเดินทางมามหาลัยด้วยตัวเอง เพราะภูผามีประชุมแต่เช้า ส่วนเธอมีสอบช่วงสายจึงไม่อยากรีบออกไปมหาลัย
แต่เมื่อสอบเสร็จและถึงเวลาที่จะต้องกลับบ้าน ก็ต้องเจอกับเซอร์ไพรส์ที่พ่อเพิ่งจะส่งข้อความมาบอกกับเธอ
ไต้ฝุ่นขับรถยนต์เข้ามารับเธอที่หน้าคณะ ท่ามกลางสายตาของคนอื่นๆ ที่ต่างก็จ้องมองมาที่เธอ
"พี่ไต้ฝุ่นไม่ต้องไปส่งญาก็ได้ค่ะ”
“ไม่ได้ พี่รับปากลุงภูผาไปแล้ว”
“ถ้างั้นก็รีบไปเถอะค่ะ”
ญาดารีบขึ้นรถและบอกให้เขารีบพาออกไปจากตรงนี้ เพราะเธอไม่ชอบการเป็นจุดสนใจสักเท่าไร มีแต่จะทำให้คนหมั่นไส้เอาได้
“จะพาญาไปส่งที่ไหนคะ”
“ลุงภูผาบอกให้พาไปที่บ้านของพี่ก่อน”
“ทำไมล่ะคะ”
“เดี๋ยวเล่าให้ฟังทีหลัง” ไต้ฝุ่นตอบสั้นๆ ก่อนจะมุ่งหน้าพาเธอไปที่บ้านของเขาที่อยู่ห่างออกไปแถบชานเมือง ซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงให้มาที่นี่
“มาแล้วเหรอ” ทันทีที่เธอก้าวเข้าไปในบ้านก็เจอพุดซ้อนเป็นคนแรก
ญาดารีบวิ่งเข้าไปกอดพุดซ้อนด้วยความคิดถึงเพราะอีกฝ่ายเอ็นดูเธอมากและมักจะฝากขนมและของกินต่างๆ ไปให้เธอที่มหาลัยและที่บ้านเสมอ
“พ่อกับคุณลุงล่ะคะ”
“เดี๋ยวก็คงมาถึง หนูญามากินขนมที่ป้าทำไว้ให้ก่อนดีกว่า”
“ค่ะ” หญิงสาวเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับพุดซ้อน ก่อนที่แม่บ้านจะนำขนมมาเสิร์ฟให้พร้อมกับน้ำผลไม้
หลังจากที่ทำตามหน้าที่ของตัวเองเสร็จ ไต้ฝุ่นก็กลับมานอนบนห้องด้วยความเหนื่อยล้า
“ฮัลโหล”
(เออ มึงจะมาไหม)
“ไม่ วันนี้พ่อกูสั่งไม่ให้ไปไหน”
(แต่แมทช์นี้ ถ้าไม่มีมึง พวกกูก็ไม่รอดนะเว้ย)
“แล้วคนอื่นล่ะ”
(เฮียใหญ่อยู่อังกฤษ ไอ้ไม้โดนเมียยำเละ)
“...ก็ได้” สุดท้ายเขาก็ตอบตกลง แม้จะต้องฝ่าฝืนคำสั่งของพ่อก็ตาม
ไต้ฝุ่นเปลี่ยนเสื้อผ้าและลงมาจากห้อง ก็บังเอิญเจอกับพ่อที่เพิ่งจะกลับมาจากบริษัทพอดี
“จะออกไปไหน”
“ผมจะไปหาเพื่อน” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“ที่ไหน”
“ที่สนามแข่งรถ”
“คำพูดของฉันมันไม่มีค่ากับแกเลยสินะ” เขตต์ตัดพ้อ ก่อนจะหันหลังเดินหนีกลับมาที่ห้องรับแขกที่มีทุกคนนั่งทานขนมและพูดคุยกันอยู่
“พ่อ”
“อยากไปก็ไปสิ” เขตต์ประชดประชัน พลางหันมาพูดคุยกับญาดาที่กำลังเล่าเรื่องให้พุดซ้อนฟังอย่างสนุกสนาน
“ถ้างั้น... ผมจะพาญาดาไปด้วย”
“...” ทุกคนหยุดการสนทนาลง พลางหันมามองไต้ฝุ่นที่ยืนมองญาดาอยู่
“ไม่ได้ แกจะพาลูกสาวคนอื่นเขาไปได้ยังไง”
“ก็พ่อไม่เชื่อผม ผมก็จะพาญาดาไปเป็นพยาน แล้วเดี๋ยวจะพากลับมาบ้านพร้อมกัน”
“ญาดา หนูว่ายังไง” ภูผาหันมาถามลูกสาว ส่วนตัวเขาไว้ใจไต้ฝุ่นพอสมควร เพราะไต้ฝุ่นนั้นถอดแบบเขตต์มาเหมือนกันเปี๊ยบ เพียงแต่เรื่องราวในอดีตทำให้เขตต์กลัวว่าจะต้องสูญเสียลูกชายไป
“เอ่อ... ก็ได้ค่ะ”
“ตกลงตามนั้นนะไต้ฝุ่น อาฝากญาดาด้วย”
“ครับ เดี๋ยวผมจะรีบพาน้องกลับมา” ญาดารีบลุกเดินตามไต้ฝุ่นออกไปจากบ้านอย่างกล้าๆ กลัวๆ
จนถึงตอนนี้เธอยังไม่รู้เลยว่าเขากำลังจะพาเธอไปที่ไหนและทำไมลุงเขตต์ถึงได้โมโหมากขนาดนั้น
“ถ้าไปถึงแล้ว ห้ามเดินเพ่นพ่านไปไหนนะ มันอันตราย”
“ค่ะ”
ไต้ฝุ่นพาเธอมายังสนามแข่งรถขนาดใหญ่ที่ได้ยินเสียงผู้คนโห่ร้องกันก้องสนาม มีรถแข่งนับสิบคันจอดเรียงกันอยู่ที่อีกฝั่งของสนาม
“ไอ้ไต้ฝุ่นมาแล้ว”
“นั่นใครวะ” นับสิบรีบวิ่งมาหาพร้อมกับแลไปดูหญิงสาวข้างกายที่เพื่อนสนิทพามาด้วย
“ญาดา ลูกสาวของอาภูผา”
“มึงรีบไปเปลี่ยนชุดเถอะ เดี๋ยวกูพาน้องไปฝากไว้กับยัยนั่น”
“อืม ตามไอ้นับสิบไป เดี๋ยวแข่งเสร็จจะไปหา”
“ค่ะ” เธอรีบเดินตามผู้ชายคนนั้นไป ก่อนจะมาถึงห้องหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากลานจอดรถก่อนหน้านี้
ญาดาเดินเข้ามาด้านในห้องก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งตะไบเล็บอยู่บนโซฟา ในห้องมีกระจกที่สามารถมองเห็นสนามแข่งรถได้อย่างชัดเจน
“หืม เด็กไอ้ไต้ฝุ่นเหรอ” ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับหันไปเอ่ยถามคนที่พาเธอมา
“ไม่รู้ มันบอกว่าเป็นลูกสาวของเพื่อนพ่อมัน”
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีจ้ะ พี่ชื่อญารัณนะ”
“หนูชื่อญาดาค่ะ”
“ว้าว ชื่อคล้ายกันด้วยแหะ” นับสิบเอ่ยแซว พลางมองสลับระหว่างเพื่อนสนิทกับผู้หญิงที่เพื่อนพามา
“มึงไปดูแลไอ้ไต้ฝุ่นเลย”
“เออๆ” คนถูกไล่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก แต่ก็ต้องยอมออกไป
“ญาดาเรียนอยู่ปีไหนเหรอ”
“ปีหนึ่งค่ะ”
“แล้วนี่นึกยังไงถึงมากับไอ้ไต้ฝุ่นเนี่ย” ญารัณพยายามชวนเธอคุยด้วยอย่างเป็นมิตร
“ก็เขาบอกจะพาหนูมาช่วยยืนยันกับลุงเขตต์ค่ะ หนูก็เลยมา”
“หิวหรือเปล่า พี่มีขนมเยอะเลยนะ”
“เอ่อ...ขอบคุณค่ะ” ญาดาไม่ปฏิเสธอีกทั้งยังรับขนมเอาไว้ ทั้งที่เพิ่งจะกินขนมเข้าไปจานใหญ่ก่อนจะมาที่นี่
หลังจากที่มีขนมเข้ามาเป็นตัวกลางในการสานสัมพันธ์ระหว่างเธอกับญารัณ ความอึดอัดก็เริ่มหายไปแทนที่ด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้วที่เริ่มกล้าพูดกล้าคุยมากขึ้น จนญารัณเองก็นึกเอ็นดูหญิงสาวตรงหน้าไม่น้อย
“หนูญาอยากลดน้ำหนักจังเลยค่ะ แต่ว่าของกินก็น่ากินไปหมดเลย”
“หนูญาไม่ต้องลดหรอก อวบๆ แบบนี้กำลังน่ารัก” คำสรรพนามที่ใช้เรียกแทนกันก็เปลี่ยนไปเมื่อเริ่มสนิทกัน
“แต่ว่าหนูญาอยากหุ่นดีแบบพี่รัณ”
“ถ้างั้นก็คงต้องงดขนมพวกนี้ และออกกำลังกายวันหนึ่งชั่วโมง หนูญาไว้ไหมล่ะ”
“แหะๆ หนูญาน่าจะไม่ไหวหรอกค่ะ แค่พ่อบังคับให้ออกกำลังกายวันละสามสิบนาทีก็จะตายแล้ว”
“งั้นก็ไม่ต้องลดหรอก แค่ควบคุมน้ำหนักไว้ให้คงที่แบบนี้ก็พอ ไม่อ้วนไม่ผอม สุขภาพดีก็โอเคแล้ว”
“ค่ะ” ญาดาไม่ค่อยได้พูดคุยกับใครแล้วถูกคอแบบนี้มานานมากแล้ว นอกเสียจากแก้วตาเพียงคนเดียว นอกนั้นก็ไม่มีใครคุยถูกคอกับเธอเลยสักคน
“ถ้าไม่ติดอะไร จะตามไอ้ไต้ฝุ่นมาที่นี่บ่อยๆ ก็ได้นะ พี่อยู่ที่นี่ตลอด”
“พี่รัณอยู่ที่นี่ตลอดเลยเหรอคะ”
“ใช่ ก็ผัวพี่เป็นเจ้าของสนามนี้”
“จริงเหรอคะ” ดวงตาสองข้างของญาดาพองโตและใจเต้นแรงด้วยความอึ้งและตะลึง
“จริงสิ”
“พี่รัณขับรถยนต์เป็นไหมคะ”
“แน่นอนสิ หนูญาอยากฝึกขับรถเหรอ”
“ใช่ค่ะ แต่พ่อไม่มีเวลาว่างสอน”
“ถ้างั้นเดี๋ยวพี่สอนเอง เรามาแลกไลน์กันไว้คุยดีกว่า” สองสาวแลกไลน์กันอย่างไม่รีรอ หลังจากที่ได้พูดคุยและเม้าท์กันจนคอแห้ง ก็ยังไม่หมดเรื่องที่จะคุยกัน ญาดาเองก็ฟาดขนมไปแล้วห้าห่อ จนญารัณต้องห้ามเอาไว้ก่อนที่จะมากไปกว่านี้
แกรก~
“กลับบ้านกัน” ไต้ฝุ่นเข้ามาพร้อมกับศีรษะที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อพร้อมกับเอ่ยบอกเธอ
“ค่ะ”
“ไว้เจอกันนะหนูญา”
“ค่ะพี่รัณ” ท่าทางสนิทสนมทำให้ไต้ฝุ่นแปลกใจเล็กน้อย ก่อนที่ญาดาจะเดินนำหน้าไต้ฝุ่นออกมารอที่รถ
ไต้ฝุ่นเดินตามหลังมาพร้อมกับซองกระดาษสีน้ำตาลที่เขาถือมา ด้านในน่าจะมีเงินอยู่จำนวนไม่น้อยเลย
“แข่งเป็นยังไงบ้างคะ”
“คิดว่ายังไงล่ะ”
“เอิ่ม... ชนะใช่ไหมคะ”
“อืม แต่เธอกินขนมไปตั้งห้าห่อเลยเหรอ” ก่อนที่จะเดินตามญาดาออก เขาได้ยินญารัณบอกว่าญาดากินขนมห่อใหญ่ไปตั้งห้าห่อทั้งที่นั่งรอเขาไม่ถึงสองชั่วโมง
“ค่ะ”
“ทั้งที่กินจากที่บ้านมาแล้วด้วยนี่นะ”
“ใช่ค่ะ” ไต้ฝุ่นแค่นหัวเราะเล็กน้อย เมื่อได้รับคำตอบอย่างตรงไปตรงมา ก่อนจะเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วง
“กินเยอะน่ะไม่ว่าหรอก แต่อย่าเยอะจนเกินไป มันไม่ดี”
“ก็มันอร่อยนี่คะ” แต่ดูเหมือนการเตือนจะไม่ค่อยได้ผลสักเท่าไร
“ถ้างั้นก็กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวอาภูผาจะเป็นห่วง” เขาตัดบท ก่อนที่จะออกรถจากสนามแข่งมุ่งตรงกลับบ้านทันที
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว แต่เพิ่งจะกลับมาถึงบ้านกัน ญาดาแอบรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยแต่พรุ่งนี้เธอก็มีสอบอีกจะนอนเร็วก็ไม่ได้อีก
“อะนี่ ค่าจ้าง” ไต้ฝุ่นยกซองกระดาษยัดใส่มือของเธอทั้งหมด
“หา! ตะ แต่ว่า...”
“พี่ไม่อยากได้ เธอเอาไปเถอะ” ไต้ฝุ่นเอ่ย ก่อนจะเดินหนีกลับเข้าห้องของตัวเองไป
พ่อของเธอบอกว่าช่วงนี้จะให้ย้ายมาอยู่ที่บ้านของลุงเขตต์สักพัก เพราะที่บ้านมีปัญหาเรื่องระบบน้ำและระบบไฟต้องใช้เวลาแก้ไขอีกสักหน่อย พ่อเองก็ยุ่งกับงานบริษัทไม่มีเวลาคอยดูแลเธอด้วย
“กลับมาแล้วเหรอลูก”
“ค่ะพ่อ พี่ไต้ฝุ่นให้ค่าจ้างมาด้วยค่ะ” เธอเอ่ย พร้อมกับชูซองกระดาษสีน้ำตาลที่ด้านในเต็มไปด้วยเงินปึกใหญ่
“หนูญาเก็บไว้เองเลยนะ รีบไปอาบน้ำเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปสอบอีกไม่ใช่เหรอ”
“ค่ะ ถ้างั้นหนูญาขอตัวก่อนนะคะ”
“ฝันดีนะหนูญาของพ่อ” ญาดาส่งยิ้มให้พ่อ ก่อนจะเข้าไปในห้องนอนที่พุดซ้อนสั่งให้แม่บ้านเตรียมเอาไว้ให้เธอ
ต่อจากนี้เธอจะต้องไปมหาลัยพร้อมกับไต้ฝุ่นและกลับมาพร้อมกันเสมอ นั่นก็แสดงว่าเธออาจจะต้องโดนสายตาของคนในคณะจับจ้องไปอีกนานเลยสินะ แค่คิดก็กลัวแล้ว...
- ผู้เขียน
