Season of love ฤดูนี้...หัวใจฉันมีเธอ

ปึ้ง! “เดี๋ยวก่อนค่ะ หนูยังอยู่ข้างใน” เสียงร้องตะโกนของเด็กหญิงวัยหกขวบดังออกมาจากห้องเก็บของ “แม่ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ดูแลลูกนะ...” “แม่ขา~ เปิดประตูให้หนูหน่อย” “แม่ต้องไปแล้ว หนูอยู่กับพ่อต้องเป็นเด็กดีนะ” “ไม่เอา หนูจะไปกับแม่ ฮึก ฮือออ~” เด็กหญิงปล่อยโฮออกมา เสียงดังสนั่นและเสียงกรีดร้องแตกตื่นของผู้คน ค่อยๆ เงียบลงไปอย่างเชื่องช้า ทุกวินาทีเหมือนกับนาฬิกาชีวิตที่กำลังเดินถอยหลัง ช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย ก่อนหน้านี้คุณปู่คุณย่าและคุณแม่รวมถึงคนอื่นๆ เกือบยี่สิบคนที่อยู่ภายในงานวันเกิดครบรอบห้าขวบของเธอกำลังพูดคุยและให้ของขวัญกับเธอกันอย่างมีความสุข แต่จู่ๆ ก็มีเสียงคล้ายระเบิดดังขึ้น ทำให้ทุกคนต่างก็แตกตื่นและวิ่งหนีไปคนละทิศละทาง ขณะเดียวกันแม่ก็พาเธอขังไว้ในห้องนี้ เวลาผ่านไปจนกระทั่งมีเสียงไซเรนรถตำรวจดังขึ้น ทุกอย่างด้านนอกจึงค่อยๆ เงียบลง “แม่ขา~” เสียงเด็กหญิงร้องไห้พลางเรียกแม่ไปด้วย ทำให้คนที่เดินเข้ามาใกล้ได้ยินจึงค่อยๆ เดินตามหาต้นตอของเสียง แอ๊ด~ เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับร่างของผู้ชายคนหนึ่งกำลังย่างเท้าก้าวเข้ามาหาเธอ ก่อนที่จะนั่งลงตรงหน้าของเธอ “ญาดา” ผู้ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพลางยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ “ฮือออ~ พ่อขา~ แม่ไปไหน” “พ่อขอโทษ พ่อขอโทษที่มาช้า” ผู้เป็นพ่อไม่รู้ว่าจะตอบลูกสาวยังไง ได้แต่พร่ำขอโทษต่อลูกสาวที่ไม่รีบกลับมาให้เร็วกว่านี้ อ้อมกอดของชายหนุ่มโอบร่างเล็กจ้ำม่ำเอาไว้ พลางพูดคุยกับตำรวจที่เข้ามาช่วยเหลือ “ถ้าตามจับตัวคนร้ายได้แล้ว พวกเราจะติดต่อกลับไปนะครับ” “ขอบคุณครับ” ภูผาเอ่ยก่อนจะรีบพาลูกสาวออกจากบ้านหลังนั้น แม้ว่าเขาจะเสียใจกับการสูญเสียครั้งนี้มากแค่ไหนก็ต้องเก็บงำเอาไว้ หน้าที่ของเขาต่อจากนี้คือ การทำหน้าที่พ่อให้ดีที่สุด ตอนนี้ญาดาเหลือเพียงเขาคนเดียวแล้ว 1 สัปดาห์ผ่านไป “พ่อขา~ เราจะไปไหนกันเหรอคะ” เด็กสาวตัวน้อยหันไปถามผู้เป็นพ่อระหว่างที่กำลังนั่งรถยนต์ไปที่ไหนสักแห่ง “เราจะไปอยู่บ้านของแม่กัน ไปอยู่กับคุณตาคุณยาย” “ที่นั่นมีทะเลใช่ไหมคะ” “ใช่ค่ะ ญาดาชอบทะเลใช่ไหมคะ” “ค่ะ หนูชอบทะเล” เด็กสาวรีบตอบรับด้วยความตื่นเต้น “ถ้างั้นเรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวคุณตาคุณยายจะรอนาน” “ไปกันเถอะค่ะ~” สองแขนอ้วนๆ ยกชูขึ้นเหนือหัวก่อนจะตะโกนเสียงดังเรียกเสียงหัวเราะของภูผาได้เป็นอย่างดี 1 เดือนผ่านไป “ภูผาจะขึ้นไปกรุงเทพอีกแล้วเหรอ” “ครับ ผมจะปล่อยให้คดีนี้เงียบลงไปไม่ได้เด็ดขาด” เด็กน้อยที่ยังไม่รู้ความมากนัก ได้แต่นั่งฟังพ่อคุยกับตายายพลางมองตาปริบๆ แต่ก็จับใจความได้ว่าพ่อของเธอกำลังจะไม่อยู่บ้านอีกแล้ว “ถ้างั้นก็ระวังตัวด้วย อย่าลืมว่ายังมียัยหนูญาดาอยู่อีกคนนะ อย่าใจร้ายทิ้งยัยหนูไว้คนเดียวเลยนะ” “ครับ ผมจะระวังตัว” “พ่อจะไปไหนคะ” “พ่อไปทำธุระ เดี๋ยวขากลับพ่อจะซื้อขนมกลับมาฝากดีไหม” “ดีค่ะ หนูขอช็อกโกแลตเยอะๆ เลยได้ไหมคะ” “ได้เลยค่ะ” ภูผาเกี่ยวก้อยกับลูกสาว ก่อนที่จะหันมาไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองและออกเดินทางไปกรุงเทพฯ 1 ปีผ่านไป เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนภูผาเองก็ยังไม่อยากเชื่อ ลูกสาวตัวน้อยอายุหกขวบอย่างเป็นทางการ “เดี๋ยวเช้านี้เราไปทำบุญกัน แล้วขากลับไปซื้อของฉลองวันเกิดกันนะคะ” “ค่ะ คุณตาคุณยายคะ เดี๋ยวหนูญากลับมานะคะ” ว่าแล้ว เด็กน้อยก็รีบวิ่งไปรอพ่อที่รถทันที เรื่องไปเที่ยวเธอไม่เคยเกี่ยง แต่เรื่องไปโรงเรียนแทบจะต้องลากกันไปส่งเลยทีเดียว “ขับรถดีๆ นะ แม่ซื้ออาหารทะเลจากเรือประมงไว้เมื่อเช้านี้” “ครับ อยากได้อะไรไหมครับ” “ไม่หรอก พาหนูญาไปเที่ยวเถอะ” “ครับ” เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้ว กลายเป็นตราบาปที่ติดตรึงอยู่ในใจของภูผามาตลอด คดีก็เงียบหายไป ไร้เบาะแส ไม่มีหนทางที่จะตามหา สุดท้ายเขาก็ต้องตัดเรื่องทุกอย่างทิ้งและกลับมาดูแลญาดา ทำงานกับเรือประมง คอยออกเรือไปหาปลาตอนกลางคืน กลับมาถึงก็คอยไปส่งญาดาที่โรงเรียน แล้วกลับมานอนพัก “พ่อคะ หนูญาสวยไหมคะ” เด็กน้อยหมุนตัวในชุดกระโปรงเจ้าหญิงก่อนจะวิ่งมาหาพ่อ “สวยสิคะ” “ถ้างั้นหนูญาเอาชุดนี้นะคะ” “ค่ะ หนูญาอยากได้อะไรอีกไหม” “ไม่ค่ะ หนูญาไม่อยากได้อะไรแล้ว” น้ำเสียงเจื้อยแจ้วของญาดา เรียกผู้คนรอบข้างให้หันมามองด้วยความเอ็นดู “ลูกสาวน่ารักจังเลยนะคะ” จู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทาย พลางทำหน้าเอ็นดูญาดา “ขอบคุณครับ” “แล้วคุณแม่ไปไหนล่ะคะ” “เอ่อ...” “แม่ไปเป็นนางฟ้าแล้วค่ะ” ญาดาเอ่ยตอบแทนผู้เป็นพ่อที่ชะงักไป “ขอโทษที่เสียมารยาทนะคะ พอดีว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ...” “ไม่เป็นไรครับ” ภูผารีบจูงมือป้อมๆ ของลูกสาวไปเปลี่ยนกลับใส่ชุดเดิน และพามายังจุดจ่ายเงิน “รีบกลับกันเถอะค่ะ หนูอยากกินเค้กจะแย่แล้ว” “ค่ะ พ่อจะพากลับเดี๋ยวนี้เลย” ญาดาอายุได้เจ็บขวดแล้ว เธอรู้เรื่องขึ้นมากกว่าปีที่แล้วเยอะ และรู้ดีว่าพ่อของเธอมักจะมีสาวๆ เข้าหาทุกครั้งที่ออกไปข้างนอก ซึ่งเธอก็เข้าใจเรื่องนี้ดี หากพ่อของเธอจะมีภรรยาใหม่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร 12 ปีผ่านไป “พ่อคะ หนูญาสอบติดมหาลัยแล้วค่าาา~” เด็กสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลายวิ่งตรงดิ่งมาหาพ่อที่เพิ่งจะกลับมาจากการออกเรือ “ถ้างั้นเตรียมตัวฉลองกันเถอะ หนูญาของพ่อเก่งที่สุดเลยค่ะ” “แต่ว่าหนูญายังไม่ได้ตัดสินใจเลยนะคะว่าจะไปไหม” “ทำไมล่ะ” “หนูญาไม่อยากไปอยู่ไกลบ้านค่ะ ทั้งพ่อคุณตาคุณยายก็อยู่ที่นี่กันหมด หนูญาไม่อยากไปอยู่กรุงเทพคนเดียว” “...” “ภูผา ทำไมไม่ไปอยู่กับลูกซะเลยล่ะ” ตากับยายที่นั่งฟังอยู่ก็เอ่ยเสนอขึ้น “แต่...” “ไม่ต้องห่วงตายายหรอก แถวนี้มีญาติเยอะแยะ จะกลัวอะไรกัน ไว้หนูญาปิดเทอมค่อยกลับมาก็ได้” “แต่หนูญาก็ไม่อยากทิ้งคุณตาคุณยายนะคะ” ท่าทางออดอ้อนของเด็กสาวทำให้ทุกคนใจอ่อนอยู่เสมอ แต่ถึงอย่างนั้นตายายก็ไม่หลงกลเด็ดขาด “หนูญาไปเถอะ เรียนให้จบแล้วค่อยกลับมาอยู่บ้านเราก็ได้” “ค่ะ ถ้าคุณตาคุณยายว่ายังไง หนูญาก็ว่าอย่างนั้นค่ะ” “ครับ เดี๋ยวผมจะพาหนูญากลับไปอยู่กรุงเทพ” ภูผาตัดสินใจที่จะก้าวข้ามเรื่องราวในอดีตและพาลูกสาวกลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกครั้ง