บทที่ 5
เขินอายดั่งคนไม่เคยเกลียดชัง
หัวใจเต้นแรง
ไป๋หลันรับรู้ได้ว่าแกนกลางกายชื้นแฉะของนางกำลังบีบรัดแท่งหยกของสามีอย่างรุนแรง ทุกแรงบีบกระตุกเร้านำมาซึ่งความซ่านกระสันจนหอบหายใจระทวยอ่อน และแรงบีบนี้เองที่จะนำพาสายน้ำแห่งชาติพันธุ์เข้าไปในร่างกายให้ลึกที่สุด เพื่อที่บุตรสาวตัวน้อยจะได้ถือกำเนิดขึ้นมาอีกครั้ง
จ้าวซีฮั่นค่อยๆ ถอนแท่งทวนของตนออกจากรูแคบชื้นช้าๆ หยิบกางเกงมาสวมใส่ก่อนจะทรุดกายลงนั่งข้างๆ เจ้าของเรือนกายเปลือยเปล่าเย้ายวนที่ยังคงนอนอยู่โดยที่สะโพกของนางเกยบนหมอนทรงยาวดังเดิม
“คะคุณชายจ้าวได้โปรดหยิบผ้าห่มให้ข้าหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ”
ไป๋หลันเอื้อนเอ่ยออกไปด้วยความเขินอายอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าหวานแดงก่ำไปจนถึงใบหู ยิ่งหวนคิดว่าเมื่อครู่นางร้องไห้ฟูมฟายราวกับเด็ก แล้วจากนั้นไม่นานนางก็กอดรัดสามีสอดประสานเข้าหากันและกันอย่างสุขสม ช่างเป็นความรู้สึกที่ย้อนแย้งเสียจริง
“ดะ.
