บทที่ 4 ค่ำคืนที่ร้อนระทวย
1509 คำ
บทที่ 4
ค่ำคืนที่ร้อนระทวย
สอดประสานเป็นหนึ่ง
จ้าวซีฮั่นจับแกนกลางกายของตนจ่อไปที่ปากทางแห่งบุปผางาม ใช้ปลายหัวหยักถูไถไปมาผ่านกลีบและเมล็ดอวบอูมช้าๆ ยิ่งถูก็ยิ่งมีน้ำใสๆ ไหลเยิ้มออกมา หยดย้อยไปตามร่องก้น เปียกซึมลงบนหมอนใบยาวที่ใช้รองสะโพกจนเป็นด่างดวง
เขาเรียนรู้จากตำราปกขาวว่าครั้งแรกของสตรีนั้นเจ็บปวดอย่างสุดแสน ดังนั้นการเอาใจใส่ของบุรุษจึงเป็นสิ่งสำคัญเพื่อทำให้ครั้งแรกของสตรีไม่ต้องพบกับความทุกข์ระทม
“ขะ...ข้าจะใส่เข้าไปช้าๆ เจ้าไม่ต้องกลัวหรอกนะ หากเจ้าเจ็บ ขะ...ข้าจะรีบหยุดทันที”
เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเก้อกระดาก สามปีที่ผ่านมา...นี่เป็นประโยคคำพูดที่ยาวที่สุดที่เขาเอื้อนเอ่ยกับภรรยาตัวน้อย เพราะโดยปกติแล้วมักมีเพียงฝ่ายหญิงที่ค่อนขอดเหน็บแนมเขาทุกครั้งที่เจอหน้า ส่วนเขาก็มักจะเดินเลี่ยงไปทางอื่นด้วยไม่อยากชวนทะเลาะให้กลายเป็นขี้ปากบ่าวไพร่ในจวน
“ขอบคุณนะเจ้าคะสามี ทะ...ที่เมตตาข้า”
น้ำเสียงอ่อนหวานที่เอ่ยออกมาจากหลังม่านทำให้หัวใจของซีฮั่นกระตุกแรง กอปรกับปลายหัวหยักที่กำลังถูไถสร้างความเสียวจนหน่วงหนึบไปทั้งหน้าขาแข็งแกร่ง ยิ่งนางเรียกเขาว่า ‘สามี’ หัวใจก็พานอ่อนยวบราวกับไขผึ้งลนไฟก็ไม่ปาน
ชายหนุ่มผู้มีใบหน้างดงามกัดฟันจนสันกรามปูดโปน ก่อนจะค่อยๆ ดันปลายหัวหยักผ่านปากทางแห่งสตรีเข้าไปกว่าเจ็ดในสิบส่วน
สวบ!
“อื้อ! เจ็บ!”
ความเจ็บปวดกระตุ้นความทรงจำเลวร้ายในชาติก่อนให้หวนคืน ความกลัวแล่นปราดเข้าเกาะกุมหัวใจราวกับห้วงแห่งฝันร้าย
ไป๋หลันถึงกับสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง ยิ่งเกร็งภายในช่องแคบชื้นก็ยิ่งบีบรัดจนเจ็บปวด แกนกลางกายปวดร้าวดั่งจะฉีกขาด ใบหน้างดงามเริ่มบิดเบี้ยวเหยเก
“ใจเย็นๆ คุณหนูเกอตอนนี้เจ้ากำลังเกร็ง เจ้าต้องผ่อนคลาย ค่อยๆ สูดลมหายใจเข้าปอดช้าๆ แล้วจึงค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออก”
ซีฮั่นถึงกับกัดฟันกรอดเมื่อถูกบีบรัดจนแทบทนไม่ไหว เขาไม่กล้าแม้แต่จะขยับเขยื้อนกาย ด้วยกลัวว่านางจะเจ็บปวดไปมากกว่านี้ ได้แต่เฝ้ารอให้นางคลายความหวาดกลัวเพื่อที่ภายในช่องแคบชื้นจะได้ทำความคุ้นชินกับแท่งหยกของเขา
“ข้าเจ็บ ฮือ...”
ไป๋หลันถึงกับปล่อยโฮออกมาด้วยเป็นสิ่งฝังใจมาจากชาติก่อน ร่างบอบบางสะอึกสะอื้นจนตัวโยน นางอยากจะผลักไสเขาออกไปให้ไกลห่าง ทว่าความเป็นแม่ที่อยากให้บุตรสาวกลับมาเกิดกับตนอีกครั้งทำให้นางไม่กล้าแม้แต่จะดีดดิ้นหนีจากความเจ็บปวด
“คุณหนูเกอได้โปรดฟังข้า เจ้าต้องค่อยๆ ตั้งสติแล้วสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ”
จ้าวซีฮั่นเอ่ยอีกครั้ง เสียงปล่อยโฮสะอึกสะอื้นของภรรยาตัวร้ายทำให้เขาถึงกับทำอะไรไม่ถูก และดูเหมือนว่าคำพูดของเขาจะไม่ช่วยทำให้นางผ่อนคลายลงแม้แต่น้อย ท้ายที่สุดเขาจึงตัดสินใจกระชากม่านกั้นสังวาสออก
แคว้ก!
ใบหน้างดงามอาบไปด้วยหยาดน้ำตาถึงกับตะลึงงันเมื่อจู่ๆ สามีก็กระชากม่านกั้นจนขาดวิ่น
“คะ...คุณชายจ้าว”
ริมฝีปากอวบอิ่มเอื้อนเอ่ยด้วยความตกใจ ทว่าโดยที่นางไม่ทันตั้งตัวเขากลับโน้มกายลงมาโอบกอดนางเอาไว้ด้วยสัมผัสปลอบโยน
“คุณหนูเกอข้าจะทำให้เจ้าค่อยๆ ผ่อนคลาย ข้าสัญญาว่าเจ้าจะไม่เจ็บไปมากกว่านี้”
ตึก! ตึก! ตึก!
คนตัวเล็กโหยหาอ้อมกอดมาทั้งชีวิต เมื่อถูกกอดอย่างปลอบประโลมจึงทำให้หัวใจของนางไหววูบอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
เหตุใดอ้อมกอดของจ้าวซีฮั่นจึงทำให้นางรู้สึกดีกว่าอ้อมกอดของมารดาผู้ให้กำเนิดเล่า เหตุใดอ้อมกอดของเขาจึงทำให้นางรู้สึกปลอดภัย อบอุ่น ราวกับมีกระแสบางอย่างแล่นซ่านไปยังกึ่งกลางหัวใจ
จ้าวซีฮั่นเองก็มีปฏิกิริยาต่อการกอดภรรยาสาวไม่น้อยไปกว่ากัน เขาไม่เคยรู้เลยว่านางตัวเล็กบอบบางและนุ่มนิ่มหอมละมุนถึงเพียงนี้ ที่ผ่านมาเขาเกลียดชังแทบไม่อยากมองหน้า นั่นเพราะแม่นมห่าวซินมักแจ้งแก่เขาว่า ภรรยาเกลียดชังเขามากเพียงใด และนางไม่คิดแม้แต่จะร่วมโต๊ะอาหารกับเขา ไม่คิดอยากให้หายใจร่วมชายคาเดียวกับเขา
ทว่าเวลานี้เขากลับตื่นเต้นเมื่อรับรู้ได้ถึงลมหายใจของนางที่เป่ารดมาที่ไหล่หนา หลงใหลไปกับผิวนวลเนียนชื้นเหงื่อ และแทบคลั่งไปกับความคับแน่นที่บีบรัดตัวตนของเขาอยู่ในขณะนี้
ไม่ใช่เวลาที่ข้าจะมาฟุ้งซ่าน เวลานี้ข้าต้องทำให้นางคลายอาการเกร็ง เพื่อที่จะเสพสังวาสร่วมกันอย่างสมบูรณ์ตามหน้าที่
คิดเช่นนั้นเขาจึงเอ่ยออกไปอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าใดนัก
“อะ...เอ่อ ขะ...ข้าขออนุญาตสัมผัสนมเจ้าได้หรือไม่ พะ...เพราะว่าหากขะ...ข้าบะ...บีบ”
“ได้เจ้าค่ะ”
ไป๋หลันรีบเอ่ยอนุญาตด้วยความเขินอาย ใบหน้าของนางแดงก่ำ หัวใจเต้นระรัวแรง ความเจ็บปวดเมื่อสักครู่ค่อยๆ จางหายไปอย่างช้าๆ โดยที่นางไม่รู้ตัว
“อ๊ะ...”
หญิงสาวถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อมือหนากอบกุมทรวงอกของนางเอาไว้เต็มมือ มือของเขาเรียวยาว ตรงฝ่ามือมีรอยด้านแข็งเพราะกรำดาบมาตั้งแต่เยาว์วัย และเมื่อรอยสากกระด้างนั้นถูไถมาบนเนื้อนมก็ทำให้นางถึงกับหอบหายใจแรง
“อะ...อื้อ อื้อ”
ยิ่งเขาบีบนางก็ยิ่งคราง ยิ่งเขาใช้นิ้วโป้งบี้บดลงมาบนปลายถัน มันก็ยิ่งชูชันสล้างราวกับเย้ายวนหลอกล่อให้เขาสัมผัสด้วยปลายลิ้น
จ้าวซีฮั่นมองเต้าหวานที่กำลังบีบเฟ้นด้วยหัวใจที่แทบเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่คิดเลยว่าบนโลกใบนี้จะมีสิ่งที่นุ่มเด้งสู้มือเช่นนี้ ยิ่งบีบก็ยิ่งเสียว ยิ่งเฟ้นเคล้นคลึงก็ยิ่งทำให้ลมหายใจสะดุดขาดห้วง
ท้ายที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหว โน้มใบหน้าลงไปก่อนจะแลบลิ้นสัมผัสลงบนปลายถันแผ่วเบา
“สะ...สามีขา อะ...อื้อ”
คุณหนูเกอถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อถูกปลายลิ้นร้อนลามไล้ ก่อนที่เขาจะอ้าปากครอบครองเต้าหวานของนางเอาไว้เต็มปาก แล้วดูดดุนใช้ลิ้นตวัดไปมาราวกับหิวกระหาย
“อะ...อาห์ อาห์”
ความซ่านสะท้านทำให้นางบิดกายเร่าๆ และนั่นทำให้แกนกลางกายที่ถูกเอ็นอุ่นใหญ่ยาวตอกตรึงถึงกับขยับไหว พอขยับปลายหัวหยักก็ยิ่งเบียดชิดดันเข้าไปจนถึงสุดปลายอุโมงค์
“อืม”
จ้าวซีฮั่นถึงกับครางในลำคอด้วยความซ่านเสียว ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นจากเต้าหวาน พิศมองใบหน้าหวานระเรื่อเมื่อเห็นว่านางไม่แสดงอาการเจ็บปวด อีกทั้งยังบิดเบี้ยวใบหน้าราวกับซ่านเสียวเขาจึงค่อยๆ ขยับเอวสอบเข้าออกช้าๆ
ตับ! ตับ!
“อะ...อะ...ฮึก”
ความเสียวแล่นปราดไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย ไป๋หลันหอบหายใจแรงด้วยความซ่านหฤหรรษ์ สองมือปัดป่ายจิกทึ้งฟูกนอนเอาไว้แน่น ในขณะที่สองขาอ้าออกกว้างเพื่อให้เขาเติมเต็มเข้ามาในร่างกายของนางได้อย่างถนัดถนี่
“ยะ...ยังเจ็บอยู่หรือไม่”
ชายหนุ่มร้องถามพลางกระแทกเอวสอบไม่หยุดหย่อน เขาเองก็เพิ่งเข้าใจวันนี้เองว่าการหลับนอนกับภรรยานั้นเป็นสิ่งที่น่าอภิรมย์มากเพียงใด การสัมผัสชิดเชื้อ แนบชิดสอดประสาน สร้างความสุขสมจนเขาแทบคลั่ง
“มะ...ไม่เจ็บเจ้าค่ะ อะ...อื้อ อื้อ”
ตับ! ตับ! ตับ!
เสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังลั่นเรือนนอนที่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างงดงาม แสงจากตะเกียงทอดผ่านสองร่างที่กำลังกอดก่ายกันและกันแนบแน่น ในขณะที่กลิ่นกำยานลอยเอื่อยส่งกลิ่นหอมฟุ้งราวกับกำลังมอมเมาให้ชายหญิงเริงกามาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
“อะ...อืม ขะ...ข้าจะปล่อยมันเข้าไปในตัวเจ้าแล้วนะคุณหนูเกอ”
จ้าวซีฮั่นไม่อาจทนไหว เขาจึงบอกกล่าวภรรยาก่อนที่เขาจะหลั่งออกมา
“เจ้าค่ะ ปะ...ปล่อยเข้ามาในตัวข้าได้เลยเจ้าค่ะ”
ไป๋หลันร้องบอกออกไปด้วยลมหายใจที่หอบกระชั้น เรือนกายบิดเกร็งเร่าร้อนราวกับกำลังเคลิ้มฝันไปในเพลิงแห่งกามา ก่อนที่ภายในช่องแคบชื้นของนางจะกระตุกบีบรัดเอ็นอุ่น ในขณะที่สายน้ำแห่งชาติพันธุ์มากมายไหลทะลักเข้าไปในร่างกายจนแทบเอ่อล้นออกมาจากรูบุปผาอวบอูม
- ผู้เขียน
