บทที่ 6
รอยแผลเป็นบนแผ่นหลังภรรยา
รอยอะไรกัน
ภาพกอดก่ายประสานแนบชิดฉายชัดอยู่ในห้วงแห่งความคิดจนไป๋หลันต้องหลับตาแน่นก่อนจะส่ายใบหน้าไปมาเพื่อปัดความทรงจำหวามทิ้งไป ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มเดินมาถึงพอดี
“คุณหนูเกอเจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงทุ้มนุ่มทอดถามด้วยความอ่อนโยน หญิงสาวจึงลืมตาขึ้น และนั่นทำให้หัวใจของนางเต้นแรงแทบจับจังหวะไม่ได้เมื่อเขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดออกมาจากปลายจมูกโด่งเป็นสัน
“มะ...ไม่เป็นอะไรเจ้าคะ”
นางรีบปฏิเสธเสียงสั่น มือสั่น หัวใจก็สั่น มันหวิวโหวงไปหมด เหตุใดท่านเซียนจึงให้นางหวนคืนกลับมาในวันนี้นะ นางทำอะไรไม่ถูกเลย รู้สึกตื่นเต้นราวกับตนเองเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้มเสียอย่างนั้น
“เช่นนั้นก็ดื่มน้ำก่อนเถอะ ให้ข้าป้อนดีหรือไม่”
“ข้าดื่มเองได้เจ้าค่ะ”
หญิงสาวรีบปฏิเสธด้วยหวาดหวั่นความใกล้ชิดจะทำให้นางตก
