“คุณพ่อ! นี่จะไม่ถามอะไรผมสักคำเหรอครับ”
เขมินท์ท์ให้ขัดใจกับความเป็นแมนของพ่อไม่น้อย
“เงียบน่าเจ้าเป๊ก ทุกอย่างอยู่ที่หนูหยาคนเดียวเท่านั้น หนูหยาตอบลุงมาว่าตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ จริงเหรอที่เจ้าเป๊กไปหาหนู ไปอยู่ที่บ้านกับหนูและมีอะไรกันมานานแล้ว บอกความจริงลุงมา”
มัสยาไม่ได้มองหน้าใครในห้องทั้งนั้น ถึงจะมองก็คงจะเห็นไม่ชัด เพราะมันพล่าเลือนด้วยกลุ่มก้อนหยุดใสๆ ที่เอ่อล้น พร้อมที่จะไหลออกมาทุกเมื่อ หากไม่พยายามหักห้ามเอาไว้ ก่อนตัดสินใจเอ่ยถ้อยคำที่ไร้น้ำหนักออกไปให้ทุกคนได้ยินทั่วกันว่า
“ไม่จริงค่ะ! หยากับลูกคุณลุงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเป็นพิเศษ ไม่ว่าจะในอดีต ปัจจุบัน หรือแม้แต่อนาคต สำหรับเราสองคนเป็นได้ก็แค่คนรู้จักเท่านั้นค่ะ”
“หยา! นี่แกบ้าไปแล้วหรือไง แล้วที่เจ้ายะบอกว่าแกกับเขาร่ำลากันด้วยความอาลัยอาวรตอนลงจากรถล่ะ มันคืออะไร แกบอกมา ไม่ต้องกลัวใครทั้งนั้น”
ปรียาโมโห
