“นี่น่ะเหรอที่บอกว่าไม่รู้เรื่อง!”
แต่สองเท้าก็ต้องหยุดกึก เมื่อเขาส่งน้ำเสียงที่ฟังยังไงก็ดูจะเย้ยหยันเธออยู่ดี แม้จะไม่ได้หันไปมองเขา แต่เธอก็เห็นด้วยหางตาว่าเขากำลังยิ้มมาหาและด้วยใบหน้าเหยียดหยามไม่ต่างจากแม่กับน้องของเขานัก
“คงเตี้ยมกันมาดิบดีแล้วสินะ พอเข้าไปคงจะเรียกร้องซะยกใหญ่กันถ้วนหน้า แต่อย่าคิดว่าผมจะยอมง่ายๆ หรือถ้าเลี่ยงไม่ได้ ผมยินดีจะจ่ายไม่ว่าจะมากเท่าไหร่ เพราะผมรู้ดีว่าเงินซื้อคนอย่างพวกคุณได้สบายมาก”
มัสยาไม่ได้หันกลับไปหาเขาหรือไม่แม้แต่คิดจะเอ่ยถ้อยคำใดๆ ออกมา นอกจากก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า เด็กรับใช้ที่เหมือนรออยู่แล้วจ้องมองมาหา
“คุณพ่ออยู่ไหน”
แต่คนอยู่ข้างหลังเดินแซงหน้ามาก่อน แล้วถามเสียงเข้มกว่าทุกครั้งที่เด็กเคยเห็นมาก็ว่าได้ ทั้งกลัวทั้งตอบเสียงสั่นออกไป
“คุณท่านรออยู่ห้องรับแขกค่ะ” คนถามไม่ได้เอ่ยอะไรอีกและไม่ได้หันมาหาคนข้างหลังที่ยืนฟังอยู่เงีย
