“แล้วศักดิ์ศรีของเราล่ะแม่ ทำไมแม่ไม่คิดถึงบ้าง แม่ไม่เห็นสายตาพวกเขาเวลามองเราอย่างดูถูกเหยียดหยามเหรอ ทำไมแม่ให้เงินสำคัญกว่าอย่างอื่น สำคัญกว่าชีวิตพ่อ สำคัญกว่าชีวิตหยาและสำคัญกว่าศักดิ์ศรีความเป็นคนของเรา หยาไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงได้คิดถึงแต่เงินเท่านั้น แม่จะหน้าเงินไปถึงไหน!”
เผียะ
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ลูกคนนี้ถูกแม่ตบ มันเจ็บแสบไปจนถึงขั้วหัวใจเลยก็ว่าได้ เจ็บกายไม่เท่าไหร่ แต่เจ็บใจนั้นมันมีล้นเหลือ แต่ดูเหมือนแม่จะไม่แคร์ด้วยซ้ำ ยังคงชี้หน้าด่าลูกด้วยท่าทีโกรธจัดอีก
“นี่สำหรับความโง่เขลาของแก ที่ทำให้ฉันขายหน้า ถ้าแกคิดว่าศักดิ์ศรีที่แกรักนักรักหนาไม่ต่างจากพ่อแกมันจะกินเข้าไปได้โดยไม่มีเงินล่ะก็ ฉันขอสั่งให้แกกลับไปเปลี่ยนความคิดซะใหม่ ใช้สมองอันน้อยนิดที่แกมีคิดให้ดี ว่าแกจะเสียตัวให้มันฟันฟรีๆ หรือแกจะให้ฉันพาไปหาพวกมันแล้วบอกความจริงทุกอย่าง”
มัสยาทั้งโกรธทั้งเสียใจใน
