“ก็ดีหรอกค่ะ แต่อยู่บ้านป่าเมืองเถื่อน จริงๆ แล้วหนูมีผู้ชายที่ดีกว่านั้น”
“ใครกันจ๊ะ” ปานดาวถามอย่างตื่นเต้น
“เจ้าของไร่ภูตะวันค่ะ คุณเอกลิขิตเป็นเจ้าของไร่เหมือนกัน แต่รวยกว่า เปย์หนักกว่า ใจดีกว่า คุณภูผาเฉยเมยกับสองจะตายไป ขนาดยั่วก็ยังไม่เล่นด้วย ซื่อบื้อจะตายไปค่ะ”
“เดี๋ยวนะ คุณเอกลิขิตอย่างนั้นเหรอ” สองแม่ลูกมองสบตากัน คนเป็นลูกยิ้มกว้างทันที
“ใช่ค่ะคุณแม่ เจ้าของไร่ภูตะวัน คุณเอกลิขิตยังไงล่ะคะ” ชื่อนี้ทำเอาสองแม่ลูกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ นางรู้ดีว่าการที่บุตรสาวเข้าไปพัวพันกับผู้ชายคนนี้ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน
“แม่เชื่อว่าลูกต้องจัดการได้อยู่แล้ว”
“คุณแม่รอดูฝีมือหนูนะคะ”
“นายใหญ่คงดีใจไม่แพ้เราที่จะได้จัดการเสี้ยนหนามสำคัญที่ขวางทางทำมาหากินมาหลายปี” ปานดาวพูดเสียงเหี้ยมเกรียม ในขณะที่สุทธิดาหัวเราะเบาๆ
“จัดการมันแล้วเราก็ต้องหาทางออกให้ตัวเองนะคะคุณแม่ หนูเบื่อนายให
