“อีพี่หาญบอกว่ารักสองจริงๆ รักสองมาก ทำงานเก็บเงินมาตั้งหลายปีมีเงินเก็บแค่แสนเดียว หนูเลยบอกพี่หาญไปว่าคนที่ตอบจดหมายนั่นน่ะนังพี่หนึ่ง ทั้งสองก็ดราม่ากอดกันร่ำไห้ สัญญาว่าจะมาตบแต่งสู่ขอ โอ๊ย! ลำไยมากค่ะคุณแม่ ดีที่คุณภูผาเขามาส่ง ไม่อย่างนั้นหนูจะอาละวาดให้บ้านพังเลยคอยดู” คนพูดทำเสียงฮึดฮัดขัดใจ กอดอกหน้าตาบูดบึ้ง
“คุณภูผาคือใครเหรอลูก”
“เจ้านายอีพี่หาญน่ะสิคะ”
“โอ๊ย! อกอีแป้นจะแตก หลอกกันขนาดนี้เลยเหรอ”
“นังพี่หนึ่งก็ดีใจใหญ่ที่อีพี่หาญรู้ความจริง จนแบบนั้นยกให้มันไปเถอะค่ะ”
“สรุปเรื่องทุกอย่างโกหกเหรอลูก ที่มาหาเรา ทำทีร่ำรวยหลอกลวงทั้งนั้น” ปานดาวเอ่ยถาม นึกไม่ถึงว่าเรื่องราวทุกอย่างจะเป็นแบบนี้
“ใช่ค่ะ เดี๋ยวนี้คนเราแค่แต่งตัวดูดีบอกว่าร่ำรวยก็เชื่อไม่ได้นะคะ ต้องไปเจอกันจริงๆ สืบกันให้รู้ ดีนะคะที่หนูหลุดมาได้ ไม่ไปยั่วเสียตัวให้อีพี่หาญ ทั้งจนทั้งกระจอกขนาดนั้น ขยะแขยงเหลือ
