หาญรัก

“แกล้งน้องทำไม แกล้งน้องทำไมห้ะ! นางลูกคนนี้นี่ยังไง ยิ่งโตขึ้นนับวันจะยิ่งร้ายกาจ ไปเอานิสัยสันดานชั่วช้าเลวทรามแบบนี้มาจากไหน ใครสั่งใครสอนแก” กวิน กมลเมตร หนุ่มวัยสามสิบห้าปีกำลังตีบุตรสาวคนโตด้วยไม้เรียวแบบไม่ยั้งมือ “หนูเปล่านะคะคุณพ่อ” หนึ่งธิดายกมือขึ้นไหว้บิดาปลกๆ ร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเจ็บที่โดนไม้ฟาด เธอไม่ได้แกล้งสุทธิดาเลยแม้แต่น้อย อีกฝ่ายทิ้งตัวลงไปนอนร้องไห้ ตบตีตัวเองหาว่าเธอกลั่นแกล้ง “ยังจะมาเถียงอีก ผู้ร้ายปากแข็ง ไม่อย่างนั้นน้องจะมีรอยตบตีได้ยังไงกัน แกจะบอกฉันว่าน้องตบตีตัวเองรึไง” “ยายสองทำแบบนั้นจริงๆ นะคะคุณพ่อ คุณพ่อเชื่อหนึ่งสิคะ” หนึ่งธิดาร้องบอก เลยจะโดนบิดาฟาดเข้าให้อีกรอบ คราวนี้ปานดาวผู้เป็นมารดาเลี้ยงเข้ามาห้ามเอาไว้ได้ทัน “อย่าตีแกเลยค่ะ นี่ก็เจ็บมากพอแล้ว” ปานดาวรีบปรามสามีเอาไว้ ขณะที่กวินยกไม้เรียวค้างเอาไว้แบบนั้น “คุณนี่ดีจริงๆ เลยดาว ขนาดยายหนึ่งรังแกลูกของคุณ คุณยังไม่ถือโทษโกรธแก” กวินหันไปชื่นชมภรรยาใหม่ของตัวเอง ปานดาวหันไปขยิบตาให้บุตรสาว ก่อนจะเหยียดยิ้มให้กัน ที่เธอห้ามสามีเอาไว้เพราะกลัวนางลูกเลี้ยงโดนตีหนักเข้าจะไม่มีแรงทำงานบ้านต่างหากเล่า ที่บ้านมีสาวใช้ก็จริง แต่เวลาสามีไม่อยู่ เธอมักกลั่นแกล้งให้หนึ่งธิดาทำงานเยี่ยงทาส “แกจะไปไหนก็ไป เห็นแล้วรกลูกตาจริงๆ เชียว” เสียงไล่ของบิดาทำให้หนึ่งธิดาช้ำใจ เด็กสาววิ่งหนีมานั่งร้องไห้ตาบวมอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เธอเห็นหาญ พงศ์พิริยะทรัพย์พี่ชายข้างบ้านเดินเข้ามาในบ้าน พอทำท่าจะเดินเข้าไปหาด้วยความดีใจ ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเขาซื้อขนมมาฝากน้องสาวของเธอ เมื่อก่อนหาญรักและเอ็นดูเธอมาก แต่พอมีสุทธิดาเข้ามา เขาก็รักน้องสาวของเธอมากกว่า เหตุด้วยเขาเข้าใจว่าเธอรังแกน้อง ปานดาวเป็นมารดาเลี้ยงของเธอ แอบเป็นเมียน้อยของบิดามานานแรมปี จนมารดาของเธอเสียชีวิต บิดาก็พาปานดาวเข้ามาในบ้านพร้อมลูกอีกคนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอและบอกว่าเป็นน้องสาวของเธอ หนึ่งธิดายอมรับว่าช็อกมาก ไม่คิดว่าบิดาจะนอกใจมารดา แม้จะยังเด็กแต่ก็รับรู้เรื่องราวของผู้ใหญ่ดี เธอคิดว่ามารดาเลี้ยงจะเป็นคนดี แต่เปล่าเลย ต่อหน้าบิดาก็แกล้งทำตัวเป็นคนดี แต่ลับหลังนางร้ายกาจและหาเรื่องกลั่นแกล้งใส่ร้ายเธอตลอดเวลา ทุกคนรักและเอ็นดูสุทธิดามากเพราะเชื่อคำของปานดาวที่มักพูดจาให้บุตรสาวของตนเองน่าสงสาร ในขณะที่เธอกลายเป็นหมาหัวเน่า นางมารร้าย ไม่มีใครรักไม่มีใครต้องการ แม้แต่สาวใช้ในบ้านก็กลายเป็นพวกของปานดาวไปจนหมด หนึ่งธิดามองพี่ชายข้างบ้านตาละห้อย เขาหยอกล้อและโอบกอดสุทธิดาแนบอก แถมยังซื้อตุ๊กตาน่ารักมาฝากอีกฝ่ายด้วย ส่วนเธอได้แค่ตุ๊กตาพังๆ ที่น้องสาวหยิบยื่นให้ตอนไม่อยากเล่นแล้วเท่านั้น หลังจากหาญกลับไปแล้ว น้องสาวตัวแสบของเธอก็มาอวดตุ๊กตาตัวใหม่ “พี่หาญซื้อตุ๊กตาตัวใหม่ให้สองด้วยแหละ” สุทธิดาเหมือนแม่ราวกับแกะ ขี้อิจฉาและใจร้ายแต่เด็ก แถมยังโกหกเป็นไฟ สุทธิดาเห็นพี่สาวกำลังขัดห้องน้ำอยู่ จึงถือตุ๊กตามาพูดเย้ยและโอ้อวดให้อีกฝ่ายอิจฉาเล่น “ฉันไม่อยากได้หรอก” แม้จะอยากได้เพียงใด แต่คำที่พูดออกไปคือไม่อยากได้ เธอไม่อยากได้ของคนอื่น “แกต้องอยากได้สินางพี่สาวหมาหัวเน่า”  ถ้าอีกฝ่ายอยากได้ เธอจะไม่ให้ แต่ถ้าไม่อยากได้ เธอจะทำให้มันอยากได้ “กรี๊ดดด! พี่หนึ่งอย่าทำตุ๊กตาของสอง พี่หนึ่ง กรี๊ดด!” “นี่ทำอะไรน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ” หนึ่งธิดาตรงเข้าไปห้ามปรามยื้อแย่งตุ๊กตาที่น้องสาวทึ้งแขนขาจนขาดกระจุยกระจาย ก่อนจะเหยียดยิ้มประดุจดั่งนางมารร้าย “นี่มันอะไรกัน” ผู้ใหญ่วิ่งกรูกันเข้ามาดูที่หน้าห้องน้ำ มีกวิน ปานดาว และคุณภัทรวดีซึ่งเป็นมารดาของหาญ ทั้งหมดกำลังนั่งคุยเรื่องสำคัญกันอยู่ “ตายแล้ว ยายหนึ่งทำลายข้าวของน้องอีกแล้ว” ปานดาวรีบร้องขึ้นเสียงหลง เพื่อให้ทุกคนมองลูกเลี้ยงในทางไม่ดี “แกนี่มันยังไง นางลูกขี้อิจฉา ไปเอาสันดานแบบนี้มาจากไหนกัน” กวินตรงเข้าไปทุบตีบุตรสาวทันที “หนึ่งเปล่านะคะคุณพ่อ หนึ่งไม่ได้ทำ” “คุณแม่ขา... ตุ๊กตาของพี่หาญ พี่หนึ่งดึงจนแขนขาหลุดกระจุยกระจายไปหมดแล้ว ฮือ ๆ ๆ” เหมือนนักแสดงชั้นนำของประเทศ เด็กน้อยสุทธิดาบีบน้ำตาร้องไห้ยังกับสั่งได้ “โธ่ ๆ ๆ ลูกรักของแม่ ไม่ร้องนะคะคนดี ไม่ร้องนะลูก” ปานดาวกอดรัดบุตรสาวตัวน้อยเอาไว้เพื่อปลอบขวัญ ก่อนจะเหยียดยิ้มสาแก่ใจ มองสบตากับบุตรสาวอย่างรู้กัน “คุณกวินคะ ฉันคงต้องทบทวนเรื่องการหมั้นหมายใหม่แล้วละค่ะ”      คุณภัทรวดีพูดขึ้น เธอมาทำตามคำของสามีซึ่งเป็นเพื่อนเก่าแก่ของกวิน ว่าจะให้ลูกๆ หมั้นหมายกัน แต่ถ้าเปลี่ยนจาก หนึ่งธิดาเป็นสุทธิดาก็คงไม่ได้ผิดสัญญาอะไร เพราะสุทธิดาก็คือลูกอีกคนของกวิน เนื่องจากเธอรับไม่ได้ในพฤติกรรมของหนึ่งธิดา ทั้งขี้อิจฉา ทั้งเรื่องแกล้งน้องสารพัด ต่อไปจะเป็นภรรยาที่ดีของลูกชายคนเดียวของนางได้อย่างไรกัน “แล้วแต่คุณวดีเลยครับ” กวินเองก็อับอายที่คนอื่นมาเห็นพฤติกรรมก้าวร้าวของบุตรสาวคนโต กวินและปานดาวโอบประคองร่างสุทธิดาเดินออกไปพร้อมกับภัทรวดีและหาญ ทิ้งให้บุตรสาวอีกคนนั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องน้ำ หนึ่งธิดาทรุดตัวนั่งลงร้องไห้สะอึกสะอื้น ม่านน้ำตาบดบังจนแทบมองไม่เห็นภาพเบื้องหน้า น้อยใจจนไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร ถ้ามารดายังอยู่ก็คงดี บิดาไม่รักเธอเลยตั้งแต่มีภรรยาใหม่มีลูกใหม่ การหมั้นหมายมีการเปลี่ยนแปลงจากที่หาญต้องหมั้นกับหนึ่งธิดาก็มาหมั้นกับสุทธิดาแทน “นางหมาหัวเน่า แกน่ะมีหน้าที่ทำงานบ้านเหมือนคนใช้ อย่าสะเออะมาเทียบฉันกับลูก” ปานดาวจิกหัวใช้ลูกเลี้ยงเยี่ยงทาส ก่อนจะหัวเราะประสานเสียงกันอย่างมีความสุข ยามใดบิดาไม่อยู่ หนึ่งธิดามักไม่ได้กินข้าวปลา        และโดนจิกหัวทำงานอย่างหนัก เด็กสาวอยากหนีไปจากบ้านนรกหลังนี้เต็มกลืน แต่ไม่รู้จะหนีไปที่ไหน เพราะญาติๆ พากันเกลียดชังเธอจากคำบอกเล่าของบิดาและมารดาเลี้ยงว่าเธอเป็นเด็กเหลือขอ แม้แต่หาญ... พี่ชายที่แสนดีก็กลับเกลียดกัน ไม่อยากพูดคุยกับเธออีก “เอาไปกินสิ วันนี้เห็นแกทำงานเหนื่อยทั้งวัน คงจะหิวน่าดู” ปานดาววางจานข้าวลงตรงหน้าลูกเลี้ยงที่มีแค่ก้างปลากับกระดูกไก่ไม่มีกับข้าวอย่างอื่น “กินสิ เดี๋ยวจะตายซะก่อน” ปานดาวจิกหัวลูกเลี้ยงคว่ำหน้าลงบนจานข้าว หนึ่งธิดาหิวโหยก็ยอมกิน อย่างน้อยก็พอประทังชีวิตของเธอไปได้อีกวัน เธอกินข้าวทั้งน้ำตา “คุณพ่อกลับมาแล้วค่ะคุณแม่” สุทธิดารีบวิ่งมาบอกมารดาด้วยความดีใจ มองพี่สาวอย่างสมเพชเวทนา “นางหนึ่ง แกไปอาบน้ำแต่งตัวให้ดูดีกว่านี้หน่อย อย่าให้พ่อแกรู้เชียวนะว่าฉันกับลูกทำอะไรกับแกเอาไว้ ไม่งั้นฉันเอาแกตายแน่ เร็วสิ! ฉันบอกว่าให้ไปไง ยังจะมายืนเซ่ออยู่อีก นางโง่นี่” ปานดาวผลักลูกเลี้ยงไปอาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่ เพื่อไม่ให้สามีสงสัย “กลับมาแล้วเหรอคะคุณ เหนื่อยไหมคะ” ครั้งนี้สามีไปประชุมหลายวัน ปานดาวและลูกสาวจึงมีโอกาสแกล้งหนึ่งธิดาได้เต็มที่ “นิดหน่อยครับ” กวินรับน้ำเย็นๆ จากบุตรสาวคนเล็กมาดื่ม “ชื่นใจเสียจริงเลยลูกรักของพ่อ” สุทธิดารับแก้วน้ำที่บิดาดื่มจนหมดให้สาวใช้นำไปเก็บ