“พี่จะรักและดูแลหนึ่งให้ดีที่สุด เท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้”
“พี่หาญ...” เธอครางเสียงสั่นๆ มองเขาอย่างซาบซึ้งใจ นอกจากมารดาแล้วมีหาญนี่แหละที่เธอรู้สึกมีความสุขเมื่อได้อยู่ด้วยกัน
“เด็กขี้แย ร้องไห้ทำไมครับ!” เขาปาดน้ำตาเธอเบาๆ ไล้แก้มสาวอย่างทะนุถนอม
“ซาบซึ้งใจน่ะค่ะ”
“หากพี่รักใคร พี่จะดีกับคนคนนั้น เพราะถ้าพี่ตายไปพี่คงไม่ได้ทำดีกับเขาแล้ว ชีวิตคนเราไม่ยาวนะครับ มันแค่ช่วงสั้นๆ เท่านั้นเอง การทำดีกับคนที่เรารัก มันไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร”
“ใช่ค่ะ” เธอตอบรับก่อนจะหาวหวอดๆ
“ง่วงแล้วเหรอครับ” เขาเอ่ยถาม จูบซับน้ำตาให้เธอ ก่อนจะกุมมือเธอพาลงมาจากหอดูดาว
“ง่วงนิดหน่อยค่ะ แล้วพี่หาญจะไปแล้วเหรอคะ”
“เมียหาวแล้วนี่นา” เขาหันมาตอบ ประคองเธอให้เดินลงบันไดอย่างเชื่องช้า
“อุ๊ย! พี่หาญไม่ต้องอุ้มก็ได้ค่ะ” เธออุทานเมื่อเขาอุ้มขึ้นสู่อ้อมแขน ต้องรีบโอบกอดรอบคอของเขาเอาไว้เพราะกลัวตก
“
