12. อยากรู้จัก
1122 คำ
หลังจากที่ยุ่งอยู่กับร้านค้าตั้งแต่เช้าจนค่ำเธอก็ปิดร้านและขี่รถสามล้อกลับไปที่หมู่บ้าน จากนั้นก็นำอาหารสำเร็จรูปมาอุ่นให้ร้อนแล้วกินเป็นมื้อเย็น นอกจากนี้เธอยังทำความสะอาดบ้านจนสะอาดสะอ้านแล้ว จากนั้นจึงไปอาบน้ำและเข้านอน
และตื่นขึ้นมาในช่วงเช้า อากาศที่สดใสในเช้านี้ทำให้เธอรู้สึกอยากดื่มกาแฟร้อนๆรับอากาศในยามเช้า แสงแดดที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างของบ้านช่วยให้บ้านของเธอกน้าอยู่มากยิ่งขึ้น เธอรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยและกลับเข้าเมืองไปเปิดร้านค้าของตัวเองไม่รู้ว่าป่านนี้จะมีลูกค้ามายืนรอบ้างแล้วหรือยัง
ไป๋เฟิ่งจื่อขี่รถสามล้อเข้ามาในเมือง เธอจอดรถไว้ที่หลังร้านและเดินออ้มมาเปิดประตูด้านหน้าแต่เพราะไม่ทันระวังจึงได้เกือบจะถูกรถยนต์ที่ขับมาด้วยความพุ่งเร็วชน แต่เมื่อรู้สึกตัวว่ามีอ้อมแขนแกร่งที่คว้าเอวของเธอเอาไว้ได้ทัน ก็หันไปมองพร้อมกับเอ่ยขอบคุณเขาทันที
“ ขอบคุณที่ช่วยนะคะ “ เธอเอ่ยบอกอย่างซาบซึ้งใจ ชายหนุ่มที่แต่งกายดูดี แตกต่างจากชาวบ้านอย่างสิ้นเชิงเหม่อมองเธอด้วยความตกตะลึง ใบหน้ารูปไข่ริมฝีปากบางอวบอิ่มน่าจูบนั้นทำให้ชายหนุ่มใบหน้าขึ้นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด
ชาวบ้านในตลาดต่างพากันตกอกตกใจที่เดินมาเห็นเหตุการณ์ว่าทั้งสองยืนกอดกันในที่สาธารณะ ต่างก็ชี้หน้าด่าโดยที่ไม่ได้รู้สาเหตุที่แท้จริง
“ คนอะไรหน้าตาสวย แต่ไร้ยางอาย มายืนกอดกับผู้ชายกลางแจ้ง “
“ นั่นสิ หน้าไม่อายจริงๆ “
“ หน้าด้านจริงๆเชียว “ และอีกหลายคำด่าที่เข้ามาในหูของเธอ ไป๋เฟิ่งจือตวัดสายตาไปมองบรรดาชาวบ้านที่ด่าว่าเธอ และขยับตัวออกจากออ้มแขนของเขา
“ มีแต่พวกสมองหมาปัญญาอ่อนเท่านั้นแหละที่มายืนด่าคนอื่น ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรขอให้ได้ด่าไวก่อน พวกคุณเป็นพ่อแม่ของฉันหรอ ก็เปล่า เอาเวลาที่มาด่าฉันกลับไปดูแลสามีที่บ้านเถอะ “ ชาวบ้านที่ถูกเธอด่ากลับก็หน้าดำหน้าแดงด้วยความโกรธที่ถูกด่าว่า แม้แต่ชายหนุ่มเองก็อ้าปากค้างในคำด่าของเธอ
หลังจากที่กลุ่มชาวบ้านที่ด่าว่าเธอพากันเดินจากไปแล้ว ก็ยังเหลือชาวบ้านที่ยังคงยืนมองกันอยู่ไม่น้อย ที่เฝ้ารอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
“ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ “ ไป๋เฟิ่งจื่อเอ่ยถาม
“ ผมไม่เป็นไรครับ แต่ว่า เรื่องที่ผมถูกเนื้อต้องตัวคุณ ผมขอรับผิดชอบเองครับ “
“ ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้นค่ะ ถ้าการที่คุณช่วยฉันเอาไว้แล้วยังต้องรับผิดชอบเรื่องแค่นั้นอีก เอาชีวิตฉันไปก็ได้ค่ะ “ ไป๋เฟิ่งจื่อเอ่ยออกมาอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร
“ แต่ว่านังหนู เธอกับเขายืนกอดกันเมื่อครู่นี้ ชาวบ้านเห็นกันหมดแล้ว ต่อไปเธอจะหาผู้ชายดีๆมาแต่งงานด้วยไม่ได้แล้วนะ “ หญิงชราเจ้าของร้านเต้าหู้ที่อยู่ติดกับร้านของเธอเอ่ยขึ้นอย่างเห็นใจ
” ฉันอายุแค่ 16 เองค่ะยังมีเวลาอีกมากมาย คุณป้าไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ อีกอย่างฉันจะแต่งกับผู้ชายที่ฉันรักและรักฉันเท่านั้นค่ะ ฉันไม่ต้องการใช้ชีวิตกับคนที่ไม่ได้รักแถมยังรับผิดชอบฉันเพียงแค่ถูกเนื้อตัวกันหรอกนะคะ “ ไป๋เฟิ่งจื่อเอ่ยบอกอย่างใจเย็นเธอรู้ว่าหญิงชราหวังดี จึงไม่ได้มีท่าทีที่เกรี้ยวกราดอะไร
“ แต่ว่าทางครอบครัวของคุณอาจจะไม่พอใจได้ เรื่องนี้อาจจะทำให้คุณเสียชื่อเสียงด้วย “ ชายหนุ่มเอ่ยบอก
“ ฉันตัวคนเดียวไม่มีครอบครัวที่ไหนค่ะ อีกอย่างดูจากการแต่งกายของคุณ ฉันคิดว่าครอบครัวของคุณมากกว่าที่จะไม่ยอมรับฉัน เพราะฉะนั้นเราเลิกพูดเรนี้เถอะค่ะ และขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยค่ะ ขอตัวนะคะ “ ไป๋เฟิ่งจื่อยืนยันคำเดิม จากนั้นก็เดินไปเปิดร้านของตนเองต่อโดยไม่สนใจสายตาที่มองมาของเขาสักนิด
แม้ว่าคำพูดของเธอจะถูกต้องในเรื่องที่ว่าครอบครัวของเขาคงไม่ยอมรับเธอ แต่สำหรับเขาแล้วเขาชอบที่เธอเป็นคนตรงไปตรงมาแบบนี้มากกว่า หลี่ซื่อหมิงคิดกับตนเองในใจแล้วเดินไปหาเธอที่ร้าน เพื่อพูดคุยบางอย่างแล้วจากไป
“ มีอะไรหรือคะ “
“ ผมหลี่ซื่อหมิง ผมเป็นหมออยู่ที่โรงพยาบาลใกล้ๆนี้ หวังว่าเราจะได้ทำความรู้จักกันมากกว่านี้นะครับ บอกตามตรงผมสนใจคุณจริงๆ “ เขาเอ่ยแนะนำตัวกับเธอแววตาที่เขามองมานั้นเต็มไปด้วยความจริงใจ
“ เอ่อ ค่ะ ไป๋เฟิ่งจื่อค่ะ ถ้าคุณคิดแบบนั้นก็ตามใจคุณเถอะค่ะ “ เธอเอ่ยตอบไปอย่างไม่สนใจอะไร เพราะคิดว่าเดี๋ยวเขาก็คงหายหน้าไปเอง แต่เธอไม่รู้เลยว่า เธอคิดผิด ! เพราะเขาเทียวไปเทียวมาทุกวัน จนเธอเองต่างหากที่เริ่มหวั่นไหว …
หลี่ซื่อหมิงเดินกลับมาที่โรงพยาบาลแล้วระหว่างทางเขานึกถึงใบหน้าของหญิงสาวตลอดทาง ในใจของเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าตนเองจะสนใจผู้หญิงคนนี้ถึงขั้นเอ่ยบอกอยากทำความรู้จักกับเธอ ซึ่งเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน แม้แต่หญิงสาวทั้งหลายที่แม่ของเขาหมั่นพามาแนะนำ
“ คุณหมอหลี่ วันนี้มาเร็วนะคะ “ พยาบาลสาวเอ่ยทักทาย
“ สวัสดีครับพี่อี้ “ เขาเอ่ยทักทายพยาบาลในแผนกที่ตนเองประจำอยู่ ด้วยเพราะพยาบาลสาวคนนี้มีนิสัยคล้ายกับพี่สาวของเขา เขาจึงให้ความสนิทกับอีกฝ่ายไม่น้อย
“ พร้อมไหมคะ ถ้าพร้อมงั้นมาเริม่งานกันเถอะค่ะ อ้อ เดือนหน้าอย่าลืมงานแต่งของพี่ด้วยนะคะ คุณหมอหลี่ “ หล่อนเอ่ยย้ำกับหมอหนุ่มก่อนจะแยกกันไปทำหน้าที่ของตนเอง
“ ครับ ๆผมไม่ลืมแน่นอน “ เขาตอบรับคำแล้วยิ้มให้ แต่รอยยิ้มของเขานั้นเป็นเหมือนแสงสว่างที่ทอประกายในสายตาของพยาบาลสาวๆทั้งหลายที่แอบหลงไหลเขาอยู่
- ผู้เขียน
