เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ คำนี้คงจะใช้ได้จริงในตอนนี้ที่สุด...
ร่างบางทอดสายตาหันกลับไปที่เกาะเล็กๆด้านหลังอีกครั้งหลังจากที่บิดาและสายป่านอาสาเดินมาส่งถึงท่าเรือ ก่อนจะหยิบสมาร์ทโฟนในกระเป๋าขึ้นมากดถ่ายภาพทั้งสองคนซึ่งมีพื้นหลังเป็นเกาะสีเขียวไว้เป็นที่ระลึก จากนั้นนทีจึงเข้าสวมกอดและอวยพรลูกสาว รู้สึกใจหายทุกครั้งที่ต้องจากลา
“ขอให้ลูกสาวพ่อหาที่ฝึกงานได้เร็วๆนะ แล้วก็ตั้งใจฝึกด้วยจะได้รีบกลับมาอยู่กับพ่อกับน้อง”
“ถ้าเลือกได้น้ำก็ไม่อยากไปหรอก อยากอยู่กับพ่อมากกว่า” นัยน์ตากลมโตเริ่มมีน้ำใสๆไหลรื้นออกมา ต่อให้โตแค่ไหนเธอก็ยังเป็นเด็กเสมอในสายตาของนที
“ไม่เอาน่า จะเรียนจบมหาวิทยาลัยยังจะมาร้องไห้ขี้มูกโป่งเป็นเด็กอนุบาลอยู่อีก” บิดาขยี้ปอยผมบนศีรษะอย่างนึกเอ็นดูพลางซับน้ำตาให้อย่างเบามือ จากนั้นจึงผละเดินจากไปเพราะไม่อยากให้สายน้ำเห็นว่าเขาเองก็เสียใจไม่แพ้กัน
“เอาไว้หนูจะไปช่
