เสียงคลื่นกระทบฝั่งเป็นระยะในขณะที่ร่างเล็กเดินทอดน่องไปตามชายหาดสีขาวที่มีระยะทางยาวไปจนเกือบจะรอบเกาะ สองมือเล็กถือสมาร์ทโฟนคู่ใจไว้พลางเขย่งปลายเท้ายื่นมันออกไปสุดปลายแขนเพื่อจะหาสัญญาณ
เพราะยังไม่คุ้นชินกับเทคโนโลยีสมัยใหม่ที่เพิ่งจะได้สัมผัส หลังจากที่พยายามสมัครแอพพลิเคชั่นชื่อดังเหมือนคนอื่นเขาแล้วกดโทรหาสายน้ำ ปรากฏว่าปลายสายไม่มีคนกดรับ หญิงสาวจึงเข้าใจว่าที่บ้านคงไม่มีสัญญาณจึงตัดสินใจเดินออกมาโทรข้างนอกแทน
กระทั่งเดินมาจนถึงท่าเรือดวงตากลมโตนั้นก็เห็นภาพบาดตาบาดใจเข้าอย่างจังอีกครั้งหลังจากที่หมกตัวอยู่แต่ที่บ้านกับสมาร์ทโฟนคู่ใจจนเริ่มทำใจได้บ้างแล้ว แต่พอมาเห็นตะวันกับเขมจิราที่กำลังเดินกระหนุงกระหนิงอยู่ที่ปลายสะพานความเสียใจที่เก็บไว้ก็รื้นออกมาอีกครั้ง
“อ้าว! ไปไหนเหรอป่าน” เสียงตะวันตะโกนทักทายแต่หญิงสาวกลับสั่งการให้สองเท้าวิ่งกลับไปทางเดิมทันทีเพราะตอนนี้จิตใจเธอจะไม่
