สายน้ำเหลือบมองนาฬิกาเรือนงามที่ฮันซอนมินเพิ่งให้มาอีกครั้ง หลังจากที่มานั่งรออยู่หน้าเพนท์เฮาส์อยู่นานนับหลายชั่วโมง จนตอนนี้เวลาล่วงเลยมาจนเกือบจะสี่ทุ่มก็ยังไม่มีวี่แววว่าเขาจะกลับมาสักที
โชคไม่ดีนักที่ตอนเลิกงานฝนห่าใหญ่ดันตกลงมาอย่างหนัก ต่อให้นั่งรถเมล์มาลงที่กังนัมมันก็ทำให้เธอเปียกปอนไปไม่น้อยเหมือนกัน
“ฮัดชิ่ว!” เครื่องปรับอากาศตรงทางเดินทำให้เสื้อผ้าที่ใส่มาแห้งไปบางส่วนก็จริง แต่มันก็ทำให้เธอหนาวจนปากสั่นระริกและดูเหมือนว่าหวัดกำลังจะถามหาอีกด้วย
“เมื่อไหร่จะกลับมาสักที” สายน้ำบ่นพึมพำ รู้สึกร้อนฉ่าไปทั่วใบหน้าพลางทิ้งตัวลงหน้าประตูบานใหญ่กอดเข่าตัวเองไว้เพื่อจะคลายความเหน็บหนาว “ประชุมกับหุ้นส่วนหรือมัวไปเดตกับแฟนกันแน่”
ถ้าไม่ติดว่าจะต้องติดต่อกลับไปหาสายป่านเพราะเกรงว่าทางนั้นจะเป็นห่วงเนื่องจากขาดการติดต่อไปหลายวันล่ะก็ เธอไม่ฝืนสังขารตัวเองมาทนนั่งอยู่แบบนี้แน่นอน
ดวงต
