Ep.11
1255 คำ
“เมื่อคืนคุณไม่ได้ป้องกัน”
“ผมให้ไอ้โฬมซื้อยาคุมฉุกเฉินมาให้แล้ว อีกเดี๋ยวคงมา”
“คุณว่าไงนะ! ทำไมไม่ไปซื้อเองล่ะคะ แบบนี้เลขาคุณก็รู้สิว่าเป็นฉัน คุณไม่ควรให้คนอื่นรู้เรื่องนี้ค่ะคุณธามไท ฉันไม่อยากเป็นข่าวเข้าใจมั้ยคะ” วีด้าเอ่ยเสียงแข็ง มือบางยกขึ้นกุมขมับอย่างคนคิดไม่ตก โดยไม่ทันได้เห็นใบหน้ายิ้มระรื่นของชายหนุ่ม
ติ๊ง!
เสียงลิฟท์ดังขึ้นและเตรียมเปิดออก วีด้าหันไปมองต้นทางของเสียงเมื่อครู่ ก่อนจะสับเท้าวิ่งเข้าไปในห้องนอนกว้าง ปิดประตูเสียงดังสนั่น ร่างเล็กกระโดดขึ้นบนเตียง ดึงผ้าห่มผืนหนาคลุมทั้งตัว นอนนิ่งฟังบทสนทนาระหว่างเจ้านายกับลูกน้องดังเล็ดรอดให้ได้ยิน
"อาหารเช้ากับยาที่สั่งได้แล้วครับนาย เอ่อ...."
"มองหาอะไรไอ้โฬม?"
"ปะเปล่าครับ นายสดกับคู่นอนหรอครับถึงต้องใช้ยานี่ ผมเกรงว่า......" โฬมเอ่ยถามเรื่องส่วนตัวเจ้านายอย่างละลาบละล้วง ด้วยความเป็นห่วงอย่างลืมตัว
"อย่ามาล้ำเส้น!! กูรู้ดีว่ากำลังทำอะไร หมดหน้าที่มึงก็ไปทำงานได้แล้ว!" ธามไทเอ่ยเสียงเข้ม จ้องมองเลขาคนสนิทอย่างเอาเรื่อง หากยังอยากรู้อยากเห็นอีกล่ะก็ ได้เจอดีแน่
“ครับๆ ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” โฬมตอบกลับอย่างลนลาน ก่อนจะรีบพาตัวเองออกไปจากเพนท์เฮาส์สุดหรูของเจ้านาย
พรึ่บ!
มือหนาดึงผ้าห่มเปิดออก เผยให้เห็นร่างบางนอนขดตัวอยู่ ทว่า สิ่งที่เรียกความสนใจจากเขากลับไม่ใช่ใบหน้าสวยจิ้มลิ้มของคนที่กำลังมองเขา แต่กลับเป็นสะโพกกลมกลึงภายใต้แพนตี้ตัวจิ๋วโผล่พ้นออกมานอกชุดที่เธอสวมใส่ต่างหาก ทำธามไทลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
“เลขาคุณกลับไปแล้วหรอคะ?”
“....”
“คุณธามไทได้ยินที่ฉันถามมั้ย มองอะไรคะ?” วีด้าก้มมองตามสายตาคู่คม จึงได้รู้แจ้งถึงสาเหตุที่ทำให้ชายหนุ่มชะงักงันไม่ขยับเขยื้อน 'เหอะ! โรคจิต'
“เอ่อ...เธอว่าไงนะ” ร่างสูงได้สติกลับคืน เบนสายตาหนีมองไปทางอื่น 'ขาวชิบหาย'
“ฉันถามว่าเลขาของคุณกลับไปแล้วใช่มั้ยคะ”
“อืม..กลับไปแล้ว ยาคุมฉุกเฉินกินซะ”
หลังทานอาหารอิ่ม ธามไทพาวีด้าเข้ามานั่งในห้องทำงานของเขา เพื่ออ่านรายละเอียดกฏข้อตกลงของสัญญา แม้ข้อห้ามจะมีมาก แต่ถ้าเทียบกับค่าตอบแทนที่ได้ถือว่าคุ้ม
ระหว่างไล่สายตาอ่านข้อความบนกระดาษเอสี่หลายแผ่นในมือ มืออีกข้างที่ว่างยกขึ้นปิดปากบางหาววอด ร่างบางถูกความง่วงงุนเล่นงานอย่างหนัก เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ดึกดื่น ซ้ำร่างกายยังเมื่อยล้าบวกกับลมเย็นๆจากเครื่องปรับอากาศทำให้เปลือกตาหนักอึ้งจนเธอนั่งต่อแทบไม่ไหว
“นอนก่อนมั้ย?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม ผมเห็นวีด้านั่งโงนเงนจะหลับแหล่มิหลับแหล่ แต่ก็ยังฝืนแล้วแบบนี้จะอ่านสัญญารู้เรื่องได้ยังไงกัน
“บ่ายฉันมีถ่ายแบบที่บริษัทPP”
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบอ่าน เดี๋ยวผมไปหากาแฟให้ดื่ม” จบประโยคร่างสูงดันตัวลุกจากเก้าอี้หยิบโทรศัพท์มือถือเดินออกจากห้องไป ไม่นานเกินรอก็กลับมาพร้อมกับกาแฟเย็นแบรนด์ดังสองแก้ววางลงบนโต๊ะตรงหน้าคนตัวเล็ก
“ขอบคุณค่ะ ฉันเซ็นเอกสารครบแล้วนะ ”
ได้ยินอย่างนั้นมือหนาหยิบเอกสารสัญญาทั้งหมดขึ้นมาดู ก่อนจะวางลงบนโต๊ะ เงยหน้ามองคนตัวเล็ก
“ฉันกลับนะ ต้องไปเอารถที่โรงแรม”
“เดี๋ยวผมไปส่ง”
สิ้นเสียง ร่างสูงเดินนำออกจากห้องไปยังลิฟท์ทันที ใช้เวลาไม่นานรถสปอร์ตหรูขับมาจอดบริเวณลานจอดรถของโรมแรมของเขา
“ฉันไปนะ”
“ครับ”
ร่างบางก้าวลงจากรถเดินไปยังรถตัวเอง ทว่า เมื่อเข้าใกล้ก็เห็นว่าล้อรถยนต์ด้านหน้าฝั่งคนขับยางแตก ไม่สามารถขับได้
“ทำไมยังไม่ขึ้นรถอีก?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม เขาจอดรอเพื่อให้เธอขับรถออกไปก่อน นานหลายนาทีหญิงสาวก็ยังยืนนิ่งไม่ขึ้นรถเสียที มันผิดสังเกตจนเขาต้องเดินมาดู
“รถฉันยางแตกค่ะ” ธามไทมองไปยังล้อรถตามคำบอกของคนตัวเล็ก“ฉันขอจอดที่นี่อีกวันได้มั้ยคะ ฉันจะเรียกช่างมาซ่อม”
“ไปขึ้นรถ”
“ฉันนั่งแท็กซี่ก็ได้ค่ะ รบกวนเวลาคุณเปล่าๆ”
“วันนี้ผมว่าง เดี๋ยวไปส่ง”
“...” วีด้าพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่เสียเวลารอแท็กซี่ ซึ่งไม่รู้ว่าจะผ่านมาตอนไหน ฉันต้องกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโดก่อน
คราวนี้เป็นวีด้าเดินนำเข้าไปในคอนโดหรู โดยมีชายหนุ่มเดินตามหลังห่างๆตามคำบอกของหญิงสาว เพราะเกรงว่าหากใครมาเห็นเธอพาผู้ชายเข้ามาที่นี่คงดูไม่ดี ทว่า ในขณะเดินผ่านล็อบบี้กลับได้ยินเสียงเรียก ทำให้ร่างบางหยุดเดินคนตามหลังก็พลันชะงักเท้าไปด้วย
“คุณวีด้าคะ...คุณวีด้า”
“มีอะไรหรอคะป้า”
“มีคนฝากดอกไม้ไว้ให้คุณวีด้าค่ะ เพิ่งกลับออกไปเมื่อกี้เอง น่าเสียดายคาดกันนิดเดียว” เสียงแม่บ้านวัยกลางคนเอ่ยบอกพร้อมกับยื่นดอกไม้สีแดงสดช่อโตให้
“ขอบคุณค่ะ...ด้าขอตัวก่อนนะคะ ต้องรีบไปทำงานต่อ”
ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด!
นิ้วเรียวเล็กกดรหัสและสแกนลายนิ้วมือปลดล็อคประตูเปิดออกกว้าง ก้าวเดินเข้ามาด้านใน มือบางหยิบการ์ดแนบติดช่อดอกไม้ขึ้นมาดู
วีด้าไล่สายตาอ่านข้อความบนกระดาษแข็งแผ่นเล็กครบทุกตัวอักษรด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก ก่อนจะทิ้งดอกไม้ช่อโตราคาแพงลงถังขยะอย่างไม่ใยดี
การกระทำของเธอตกอยู่ในสายตาคมทั้งหมด ธามไทยืนมองนิ่ง ไม่ปริปากถามหรือล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวของเธอ แม้จะอยากรู้ก็เถอะ 'ใครส่งมาวะ'
"คุณนั่งรอที่โซฟาก่อนนะ ฉันขอเวลาแป๊บเดียว"
"ตามสบายครับ"
ให้หลังวีด้าเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ พร้อมกับเสียงน้ำตกกระทบพื้นกระเบื้อง บ่งบอกได้ว่าคนที่อยู่ด้านในกำลังอาบน้ำ และยังไม่ออกมาโดยง่าย หากสุ้มเสียงนั้นยังไม่สงบลง
สายตาคมมองไปยังถังขยะมุมหนึ่งของห้อง มีกลีบดอกไม้โผล่พ้นออกมาเล็กน้อยอย่างให้ความสนใจ ก่อนจะทนต่อความอยากรู้ตัวเองไม่ไหว ยอมเสียมารยาทเดินเข้าไปใกล้เพื่อส่องดูกระดาษแผ่นเล็กใบนั้น
'พี่ขอโทษสำหรับทุกอย่างนะครับด้า กันต์'
ใบหน้าหล่อเหลาบิดยิ้มเย้ยหยัน มองภาพนั้นด้วยสายตาว่างเปล่ายากจะเดาความคิด ดอกไม้ของไอ้กันต์ นี่มันคิดจะแย่งวีด้าไปจากผมอย่างนั้นหรอ ไม่มีทาง!
เมื่อได้เห็นในสิ่งที่อยากรู้ธามไทจึงกลับมานั่งที่โซฟาเช่นเดิม มือหนาเลื่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูโซเชียลค่าเวลา ผ่านไปราวๆครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ จึงปรากฏร่างบางระหงตรงหน้า
“ไปกันค่ะคุณธามไท เดียวไม่ทัน”
- ผู้เขียน
