Ep.10
1340 คำ
“ฉะฉันรู้สึกแปลกๆ มันร้อนไปหมด”
“รู้มั้ย....เธอโดนยาปลุกเซ็กส์”
“โดนยาหรอคะ อื้ออ~ช่วยฉันหน่อยได้มั้ย?”
ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองชายหนุ่มข้างกาย ด้วยอารมณ์พลุ่งพล่านทำให้เธอดันตัวลุกขึ้น นั่งคร่อมบนตักแกร่งในท่าล่อแหลม ชายชุดเดรสที่สั้นเป็นทุนเดิมร่นขึ้นสูงเผยให้เห็นต้นขาขาวเนียน
เนินสวาทผลิตน้ำหวานออกมามากจนชื้นแฉะแพนตี้เพราะถูกกระตุ้นจากสารบางอย่างที่ดื่มเข้าไป
“อยากให้ผมช่วยแบบไหน?” เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยถาม ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมุมปากด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์เพล์บอย
“ฉันต้องการคุณ เดี๋ยวนี้ค่ะ!” ใบหน้าสวยซุกไซร้ซอกคอหนาอย่างเอาแต่ใจ กลิ่นหอมของชายหนุ่มปะปนกลิ่นบุหรี่จางๆ ยิ่งเพิ่มอารมณ์กระสันในกายเธอเป็นไหนๆ
"หึหึ!" มือหนาลูบไล้ไปบนเรือนร่างของคนบนตัก ริมฝีปากบางดูดเม้มฝากรอยแดงไว้บนผิวกายของร่างสูง โดยที่เขาไม่เอ่ยห้าม มือเล็กซุกซนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกหมด ทั้งยังทิ้งขว้างลงพื้นอย่างไม่ใยดี
ร่างบางขยับตัวลุกจากตักแกร่งอย่างเร่งรีบไม่ลืมรั้งให้เขาลุกตาม วีด้าถอดกางเกงสแล็คโยนทิ้งอย่างไร้ทิศทาง ตามด้วยชุดเดรสของเธอ โดยที่ร่างสูงไม่ต้องลงมือ ยืนนิ่งๆมองดูการกระทำคนตัวเล็กเท่านั้น
“อื้ออ!” เสียงทุ้มครางต่ำ ริมฝีปากบางประกบจูบปากหนาหยักลึกแนบสนิท ความเร่าร้อนของร่างบางตรงหน้าถูกใจมากไม่น้อย แม้จะเป็นเพราะฤทธิ์ยาก็เถอะ เขายังชอบมากอยู่ดี
ท่อนแขนแกร่งโอบเอวบางคอดกิ่วรั้งให้เธอ ก้าวเดินช้าๆเข้าไปภายในห้องนอนส่วนตัวของเขา ที่ๆไม่เคยมีหญิงใดได้ล่วงล้ำเข้ามา แม้แต่แม่บังเกิดเกล้าก็ให้สิทธิ์ลูกชายได้มีพื้นที่ส่วนตัว
ร่างบางเปลือยเปล่าบดเบียดเข้าหาคนตัวสูงไร้อาภรณ์ไม่ต่างกัน มือบางคว้าหมับจับแก่นกายใหญ่โตชักรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ
“คะคุณช่วยหน่อย ฉันไม่ไหวแล้ว อ๊ะ!” มือหนาผลักร่างบางนอนราบบนเตียงกว้างขนาดคิงไซส์ แล้วพาตัวเองตามขึ้นไปทาบทับ สายตาคมมองจ้องใบหน้าสวย ดวงตากลมโตหยาดเยิ้มเผยความต้องการเรื่องอย่างว่าอย่างเปิดเผย มือหนาเลื่อนจับขาเรียวเล็กตั้งฉากกับเตียง กดจ่อถูไถปลายหัวบานที่ร่องดอกไม้ฉ่ำแฉะ
“ถ้าเธอรับปากว่าจะไม่ มีอะไรกับคนอื่นนอกจากผม.... ผมจะช่วย”
“ค่ะ ฉันสัญญา อ๊ะะ!” เสียงหวานหลุดร้องออกมา เมื่อร่างสูงบนร่างตอกความเป็นชายเข้ามาจนสุดความยาวของมันในคราวเดียว รับรู้ถึงความอุ่นร้อนใหญ่โตสอดแทรกในโพรงเนื้อนุ่มยุ่นอย่างไร้เครื่องป้องกัน
“ยังแน่นเหมือนเดิม ซี๊ดด~” ร่างสูงเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ซู๊ดปากราวกับกินของเผ็ดร้อนก็ไม่ปาน ความหนุบหนับด้านในทำเขาขบกรามแน่นข่มอารมณ์ดิบเถื่อน ไม่ให้กระแทกคนตัวเล็กจมเตียง
“ขยับหน่อยค่ะ ฉันอึดอัด” สิ้นเสียงหวานหยดของคนที่ถูกฤทธิ์ยาครอบงำเอ่ยร้องขอ เอวสอบตอบรับคำสั่งอย่างทันท่วงที
ตับ! ตับ! ตับ!
“อ๊ะ อ๊ะ เบาหน่อย จะจุก” เสียงหวานครางกระเส่า แม้ปากจะบอกอย่างนั้น ทว่าร่างกายกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง ขาเรียวอ้าออกกว้างลองรับแรงกระแทกหนักหน่วง
“อ๊าส์ ร่องเธอแม่งตอดโคตรดี” สะโพกหนาตอกสะบัดเป็นจังหวะถี่รัว เพื่อเร่งให้เธอถึงจุดหมายลดหย่อนฤทธิ์ยาให้ทุเลาเบาลง
"ไม่ไหว...ฉันจะ อ๊ายย~" ร่องสวาทตอดรัดถี่ๆปลดปล่อยน้ำหวานออกมามาก ร่างบางหอบหายใจจนตัวโยน หลับตาพริ้ม แต่ทว่า ความรู้สึกร้อนรุ่มในกายยังมีอยู่มาก
"ดีขึ้นมั้ย"
"ไม่ค่ะ...ทำอีกได้มั้ย"
ปึก! ปึก!
เอวสอบกระแทกกระทั้นเข้าออกอีกครั้ง ยาที่เธอกินเข้าไปยังแผลงฤทธิ์ไม่หยุดหากไม่ได้ปลดปล่อย อาจถึงขั้นช็อกตายก็เป็นได้
ทั้งเธอและเขาเสร็จสมหลายต่อหลายครั้ง กระทั้งอารมณ์กระสันสงบลง คนทั้งสองจึงยุติบทเริงสวาท นอนโอบกอดกันและกัน แล้วผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า
"อื้ออ..." เสียงหวานครางอื้ออึงในลำคอระหง ร่างบางรู้สึกตัวตื่นในอ้อมกอดอบอุ่นของคนตัวสูง เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้นกระพริบถี่ๆเพื่อปรับแสง ให้มองเห็นสิ่งรอบตัวได้อย่างชัดเจน ดวงตาคู่สวยปรือมองเพดานห้องไม่คุ้นตา ความรู้สึกหนักอึ้งบริเวณหน้าท้องแบนราบ ทำให้ร่างบางต้องก้มลงมองท่อนแขนแข็งแรงวางพาดเอวเล็กไว้ไม่ห่าง
"อีกแล้ว..." ดวงตากลมโตเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจไม่น้อย 'ฉันกับเขาลึกซึ้งกันอีกแล้วอย่างนั้นหรอ ให้ตายเถอะ!' ภาพอันแสนเร่าร้อนระหว่างเขากับเธอไหลเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ ทุกท่วงท่าที่เราสองคนผลัดกันเคลื่อนไหวบนตัวของอีกฝ่าย ทำใบหน้าสวยเห่อร้อนผะผ่าวขึ้นมาดื้อๆ
'แกควรกลับไปตั้งหลักที่คอนโด ก่อนเขาตื่น' คิดได้อย่างนั้น มือบางจับท่อนแขนแกร่งอย่างเบามือ เกรงว่าเขาจะตื่นเสียก่อนที่เธอจะหนีออกไปจากที่นี่
วีด้าก้าวลงจากเตียงด้วยความระมัดระวัง คอยเหลียวมองชายหนุ่มเป็นระยะ รีบสวมใส่ชุดเดิมอย่างลวกๆ ค่อยๆย่องเท้าเดินให้เบาที่สุด ราวกับแม่โจรสาวนักปลดทรัพย์ยังไงอย่างงั้น
ออกมาถึงห้องโถง สาวเจ้ารีบปรี่ไปยังประตูลิฟท์ แต่ทว่า คนที่สามารถใช้ลิฟท์ส่วนตัวได้จะต้องมีรหัสผ่านหกหลักเท่านั้น
"รหัสอะไรเนี่ย?" เสียงหวานพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่ก็ดังมากพอให้คนที่ยืนอยู่ด้านหลังได้ยิน
"606960" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น ทำร่างบางสะดุ้งโหยงกรีดร้องสุดเสียงด้วยท่าทีตื่นตกใจ
"กรี๊ดด~" มือบางยกขึ้นมาปิดตาไว้แน่น เท้าเล็กก้าวหนี แต่ดันเสียหลัก จวนเจียนจะลงบนพื้นห้องเย็นเฉียบ หากไม่มีท่อนแขนแกร่งโอบรั้งเอาไว้
"ตกใจอะไรขนาดนั้น"
เพี๊ยะ!
มือบางฟาดป๊าบลงบนแผงอกแกร่งไม่แรงนักด้วยความไม่พอใจ เขาเกือบทำฉันหัวใจวายตายแหนะ
"นี่คุณ!ฉันตกใจหมด"
"หึ! คิดจะหนีผมรึไง หื้ม?" ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าใกล้เอ่ยถามข้างใบหูเล็ก
"ปะเปล่าซะหน่อย ทำไมฉันต้องหนีด้วยเล่า แล้ว~คุณตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" วีด้าตอบน้ำเสียงตะกุกตะกักอย่างมีพิรุธ ก็เพราะเธอคิดอย่างนั้นจริงน่ะสิ
"ตอนเธอแอบจับน้องชายผม"
"บ้า~ฉันไม่เคยจับ เมื่อกี้ฉันแค่จับแขนคุณต่างหากเล่า"
"เมื่อคืนเธอจับไม่ปล่อย หรือไม่จริง" ธามไทเลิกคิ้วถาม พลางยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เพลย์บอย มือหนาจับคนตัวเล็กหันกลับมามองหน้ากัน
"...." วีด้าเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรง ใบหน้าสวยแดงก่ำเห่อร้อน หัวสมองพลันคิดตามคำพูดของร่างสูงถึงวีรกรรมของตัวเอง
“หึ! หน้าแดงแบบนี้ ต้องการผมอีก?”
“นี่!” วีด้าแหวเสียงใส่ จ้องมองคนตรงหน้าตาเขม็งราวกับลูกแมวขู่ฟ่อ 'จะมากไปแล้วนะ เขาจะพูดตรอกย้ำทำไมเล่า ฉันอายนะ'
"หึ!มากินข้าวจะได้เซ็นสัญญา"
"จิ๊! ก็ได้ค่ะ" ร่างบางเดินปึงปังกลับเข้าไปด้านใน ทว่า เธอรู้สึกได้ถึงน้ำเหนียวเหนอะหนะชื้นแฉะแพนตี้ตัวจิ๋ว จึงนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้ใช้ถุงยางเลยซักครั้ง
"คุณ!!...คุณ!!"
"อะไร?จะเสียงดังทำไมอยู่ใกล้กันแค่นี้"
"เมื่อคืนคุณไม่ได้ป้องกัน"
ฮืออ..ป่านนี้ไอ้ลูกอ๊อดวิ่งเข้าไปถึงไหนแล้วเนี่ย วีด้าร้องคร่ำครวญในใจ
- ผู้เขียน
